Βλέπω ανθρώπους να μας βοηθήσουν στην
προσπάθεια μας να αλλάξουμε τη χώρα.
Η περικοπή των συντάξεων φέρνει εκλογές;
Λοβέρδος Γιάννης Πριν 14 ώρες κ 51 λεπτά
Tο μεγάλο πρόβλημα, που απασχολεί την μεγάλη μερίδα των συνταξιούχων, η νέα περικοπή των συντάξεων τους, λόγω και της κατάργησης της "προσωπικής διαφοράς", καθίσταται το μείζον πολιτικό διακύβευμα, καθώς από την εξέλιξη του θα εξαρτηθεί κι ο χρόνος των εκλογών.
Όπως έχουμε ξαναγράψει, δύο είναι βέβαια για τις εκλογές, όποτε κι αν γίνουν, το φθινόπωρο του 2018 ή τον Μάϊο του 2019 μαζί με τις ευρωεκλογές ή, το αργότερο (και μάλλον το λιγότερο πιθανόν) μαζί με τις δημοτικές και περιφερειακές εκλογές στις 13 Οκτωβρίου 2019: 1. Είτε το θέλει είτε δεν το θέλει η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, το βέβαιο είναι ότι οι επόμενες εκλογές θα προσλάβουν χαρακτήρα δημοψηφίσματος για την Μακεδονία, κι εκεί θα εστιασθεί, ιδίως στην Βόρειο Ελλάδα, η ρητορική της αντιπολίτευσης, και 2. Κάλπες δεν μπορεί να στήσει η κυβέρνηση εφόσον έχει περικόψει εκ νέου τις συντάξεις, διότι τότε είναι περισσότερο από βέβαιο ότι θα υποστεί άνευ προηγουμένου συντριβή.
Υπό τις συνθήκες αυτές, το πιθανότερο είναι ότι θα επιδιώξει αναβολή η ματαίωση των περικοπών. Αν δεν την πετύχει, τότε είναι βέβαιο ότι θα πάμε σε εκλογές το αργότερο εντός του προσεχούς Οκτωβρίου. Αν, αντιθέτως την πετύχει, τότε θα πάμε σε εκλογές τον Μάϊο μαζί με τις ευρωεκλογές.
Αυτή την στιγμή, η εντύπωση, που εύλογα διαχέεται στην πολιτική είναι ότι ήδη υπάρχει κάποιου είδους συμφωνία του πρωθυπουργού και των συνεργατών του με τους εκπροσώπους των δανειστών για το ελάχιστον διετή αναβολή στην υποχρέωση μείωσης του συνταξιοδοτικού κόστους κατά τουλάχιστον 1% του ΑΕΠ από 1-1-19.Δεν αποκλείεται. Αλλά η εκτίμηση κι οι πληροφορίες μας συνηγορούν στην κατεύθυνση ότι οριστικές αποφάσεις δεν έχουν ληφθεί.
Άλλωστε κι οι ίδιοι οι δανειστές δεν έχουν την ίδια προσέγγιση στο ζήτημα, διότι κυρίως η αναβολή εφαρμογής του μέτρου θα στείλει πολύ αρνητικό μήνυμα στις αγορές. Άλλα λένε αξιωματούχοι, όπως ο Μοσκοβισί, άλλα ο Σεντένο, άλλα ο Ρέγκλινγκ. Φυσικά η απόφαση τελικά θα είναι πολιτική και μείζονα παρέμβαση θα έχει η καγκελάριος Μέρκελ. Αλλά το σίγουρο είναι ούτε κατάργηση ούτε αναβολή μπορεί να υπάρξει. Το πιθανότερο είναι μια τεχνική αναστολή εφαρμογής του μέτρου, με το επιχείρημα ότι δεν μπορούν τεχνικά οι υπηρεσίες να το επιβάλλον από 1-1-19. Αλλά και το επιχείρημα αυτό είναι αδύναμο.
Κακά τα ψέματα, κι η αντιπολίτευση δεν μπορεί να μείνει με σταυρωμένα τα χέρια. Ήδη, με την τροπολογία που κατατέθηκε κι από τη ΝΔ κι από το ΚΙΝΑΛ κι από το ΚΚΕ, ζητείται η ματαίωση της περικοπής. Αν υπάρξει αναστολή, που επί της ουσίας θα δοθεί αποκλειστικά και μόνον για να διευκολυνθούν Τσίπρας και ΣΥΡΙΖΑ εκλογικά και μόνον, τότε αυτό υπονομεύει τους κανόνες του fair play κι αποτελεί έμμεση αλλά ουσιαστική παρέμβαση των δανειστών στα εκλογικά πράγματα της χώρας, οπότε μετά κι η αντιπολίτευση να μπορεί να ισχυρισθεί αφού τα pacta non sunt servanta, δεν θα δεσμεύουν οι συμφωνίες, που είχαν γίνει και την ίδια ως κυβέρνηση. Άρα το θέμα της περικοπής η μη της "προσωπικής διαφοράς" έχει μετατραπεί εκ των πραγμάτων σε μείζον ζήτημα πολιτικής, με τεράστιες ακόμα κι εκλογικές επιπτώσεις.
Επί της ουσίας όμως, η περικοπή της λεγόμενης "προσωπικής διαφοράς", όπως αυτή προκύπτει από τον άθλιο νόμο για το ασφαλιστικό του 2016, που έχει μείνει γνωστός ως "νόμος Κατρούγκαλου", δεν μπορεί παρά να εφαρμοσθεί είτε τώρα είτε αργότερα. Διότι, αυτό που δυστυχώς πολλοί Ελληνες δεν έχουν καταλάβει είναι ότι οι συντάξεις μειώθηκαν με το νόμο Κατρούγκαλου. Μπορεί αυτό να μην το συνειδητοποίησαν οι συνταξιούχοι από τότε, γιατί με την εφαρμογή του τεχνάσματος της "¨προσωπικής διαφοράς", δεν φάνηκε στους τραπεζικούς λογαριασμούς. Αλλά από την στιγμή, που όλες οι νέες συντάξεις μετά τον Μάϊο 2016, απονέμονται χωρίς την προσωπική διαφορά, είναι προφανές ότι αργά η γρήγορα τα δικαστήρια θα υποχρεώσουν την όποια κυβέρνηση να αποκαταστήσει την αδικία, που συντελείται εις βάρος των νέων συνταξιούχων είτε καταργώντας την προσωπική διαφορά για όλους είτε αλλάζοντας το ανοσιούργηημα, που αποκαλείται "νόμος Κατρούγκαλου".
Βέβαια κάποιος θα μπορούσε να ισχυρισθεί ότι μέχρι τότε θα υπάρχουν πολιτικές εξελίξεις και θα έχουν προηγηθεί οι εκλογές. Αλλ όμως αν η χχώρα αυτή θέλει πράγματι να συνέλθει και να σοβαρευθεί, αυτό πρέπει να ξεκινήσει από την κυβέρνηση, που δεν μπορεί να προσεγγίζει, όπως σήμερα πράττει η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, τόσο μείζονα ζητήματα, όπως είναι το συνταξιοδοτικό, με καθαρά κουτοπόνηρη πολιτικάντικες μεθόδους, που αποσκοπούν σε βραχυπρόθεσμα εκλογικά οφέλη κι όχι σε μια συνολική κι εις βάθος επίλυση των χρονιζόντων προβλημάτων της πατρίδας μας, που εκ των προγμάτων το ασφαλιστικό ζήτημα είναι ένα εκ των μειζόνων.
Να φέρουμε πίσω τα αδέρφια και τους φίλους μας
Δέρβος Κώστας Τρίτη, 10 Ιουλ '18
Aναμφισβήτητα, ένας από τους πιο ανησυχητικούς αριθμούς της κρίσης είναι οι 427 χιλιάδες Ελληνίδες και Έλληνες έχουν φύγει από την Ελλάδα τα χρόνια της κρίσης. Πρόκειται για το γνωστό σε όλους μας brain drain, για την περιγραφή και την αντιμετώπιση του οποίου παρατηρείται το παράδοξο να δίνεται ο λόγος περισσότερο στις μεγαλύτερες γενιές παρά σε αυτή που κατεξοχήν πλήττεται από αυτό το φαινόμενο, καθώς παραπάνω από επτά στους δέκα, δηλαδή περισσότεροι από 300 χιλιάδες, βρίσκονται στο ηλικιακό πλαίσιο από 18 έως 35 ετών. Αξίζει λοιπόν να δούμε τι σημαίνει για εμάς τους νέους το brain drain, τι σημαίνει να βλέπουμε τα αδέρφια και τους φίλους μας να φεύγουν.
Το πρώτο πλήγμα είναι η απώλεια ενός κομματιού της καθημερινότητάς μας. Σε ένα περιβάλλον ήδη δύσκολο, νιώθουμε – και έτσι είναι – ότι χάνουμε συμμάχους, ότι κάποιοι από εμάς έφυγαν ηττημένοι, απογοητευμένοι ή και θυμωμένοι, με ένα βαρύ αίσθημα ματαίωσης κόπων και ονείρων.
Το δεύτερο πλήγμα είναι η αβεβαιότητα. Νιώθουμε τα περιθώρια επιστημονικής κατάρτισης, επαγγελματικής εξέλιξης και αξιοπρεπούς διαβίωσης στην πατρίδα μας να στερεύουν, αρχίζουμε να σκεφτόμαστε ότι είμαστε οι επόμενοι που θα φύγουν γιατί αυτός ο τόπος δεν έχει χώρο για εμάς, παρά τα πτυχία μας, παρά τις αμέτρητες ώρες εργασίας μας.
Το τρίτο και πιο βαρύ πλήγμα είναι η αντιπαραβολή με τη ζωή στο εξωτερικό: Ακούμε τους πιο πολλούς από αυτούς που έφυγαν να μας λένε ότι, παρά τις δυσκολίες, βρήκαν μια χώρα που σέβεται την προσωπικότητα, τις σπουδές και τη δουλειά τους, που τους ανταμείβει ανάλογα με την αξιοσύνη τους, που τους δίνει αυτά που τους αρνήθηκε η ίδια τους η χώρα. Αυτό το στοιχείο είναι κατά τη γνώμη μου και το πιο επικίνδυνο, γιατί λειτουργεί διαβρωτικά προς τον κοινωνικό ιστό, ενισχύοντας την απογοήτευση και την αγωνία όσων έχουμε μείνει πίσω, αυξάνοντας το θυμό απέναντι στα εμπόδια που βρίσκουμε διαρκώς μπροστά μας και ανατροφοδοτώντας ακόμα περισσότερο τις τάσεις φυγής.
Δεν είναι, λοιπόν, το brain drain ένας φαύλος κύκλος μόνο από άποψη οικονομίας∙ είναι πρωτίστως ένας φαύλος κύκλος από πλευράς ηθικού μιας ολόκληρης γενιάς, που βλέπει τη χώρα που μεγάλωσε σαν αθέμιτο ανταγωνιστή της.
Επειδή, όμως, οι διαπιστώσεις εδώ και χρόνια δεν αρκούν, είναι ώρα να αναζητήσουμε λύσεις. Και οι πλέον κατάλληλοι για να μας δώσουν τις σωστές απαντήσεις είναι εκείνοι που έφυγαν, μέσω των σχετικών ερευνών που έχουν γίνει, μια εξ αυτών – και πολύ ενδιαφέρουσα – είναι αυτή της πρωτοβουλίας BrainGain. Τι απαντούν, λοιπόν, αυτοί που έφυγαν;
Ελάχιστοι συμπολίτες μας έφυγαν «ρίχνοντας μαύρη πέτρα πίσω τους», χωρίς την επιθυμία να επιστρέψουν κάποια στιγμή. Και το πιο κομβικό αίτημα των ξενιτεμένων συμπατριωτών μας είναι η άνθιση του ιδιωτικού τομέα: Η εκτός Ελλάδας γενιά μας είναι στραμμένη στο επιχειρείν, στα ελεύθερα επαγγέλματα και στην στελέχωση μεγάλων σχημάτων, πολυεθνικών ή μη. Ακόμα όμως και αυτοί που επιθυμούν να εργαστούν στο Δημόσιο, απαιτούν πρωτίστως αξιοκρατία.
Όσοι επιθυμούν να ανοίξουν δική τους επιχείρηση απαντούν σε μεγάλο ποσοστό ότι το βασικό εμπόδιο είναι η φορολογία, με τη γραφειοκρατία να ακολουθεί. Παράλληλα, οι περισσότεροι αξιολογούν ως σημαντικές παραμέτρους επιστροφής τους την εξυπηρέτησή τους από τις υπηρεσίες, ιδίως αυτές της υγείας, περιβαλλοντικά θέματα και η κοινωνική συνοχή.
Τέλος, οι περισσότεροι εύλογα ενδιαφέρονται και για τις απολαβές τους. Ταυτόχρονα, όμως, παραπάνω από τους μισούς είναι πρόθυμοι να επιστρέψουν αποδεχόμενοι μείωση της τάξεως από 10 έως 25% και κάποιοι λιγότεροι με ακόμα μεγαλύτερη μείωση.
Αυτά είναι σε γενικές γραμμές τα ευρήματα από την έρευνα του BrainGain, αλλά και η κοινή συνισταμένη των σχετικών ερευνών. Το πρώτο συμπέρασμα από τη μελέτη των στοιχείων αυτών είναι ότι πρόκειται για όλα αυτά που ενοχλούν και τους περισσότερους από όσους μένουμε και επιμένουμε στην Ελλάδα. Είναι άλλη μια απόδειξη ότι εκείνοι που έφυγαν δεν είναι «περίεργοι», αλλά καθημερινοί άνθρωποι όπως όλοι μας.
Το βασικό συμπέρασμα είναι ένα: Οι ναυαρχίδες της αναγέννησης της πατρίδας μας είναι η ελευθερία και η αξιοσύνη. Είναι η ενθάρρυνση των πολιτών να παράγουν και να καρπώνονται τους κόπους τους μέσα σε ένα πλαίσιο ξεκάθαρων κανόνων οι οποίοι θα ισχύουν για όλους. Είναι ο παραγωγικός και υγιής ιδιωτικός τομέας και ο αποτελεσματικός και διαυγής δημόσιος. Είναι η έμφαση στην ποιότητα ζωής, η επένδυση στην κοινωνία των πολιτών και η εμπέδωση της αλληλεγγύης.
Κλείνοντας, ως μήνυμα ελπίδας στο βαθύ σκοτάδι που μας έχουν βυθίσει τα τρεισίμισι χρόνια της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ, αλλά και η σχεδόν δεκαετής πλέον κρίση αξίζει να επισημανθεί ένα τελευταίο εύρημα: Οι μισοί και πλέον από τους φίλους και τα αδέρφια μας που βρίσκονται εκτός συνόρων δηλώνουν ότι η ανατροπή των παθογενειών θα σημάνει την επιστροφή τους στην πατρίδα, δίπλα μας, είτε άμεσα, είτε το πολύ σε δυο χρόνια. Αναλογιστείτε τη ραγδαία ζημιά που προκάλεσε η αποχώρησή τους και φανταστείτε πόσο άμεσα ευεργετική θα είναι αντίστοιχα η επάνοδός τους.
Αυτό πρέπει να είναι και το κεντρικό μήνυμα: Η ανάκαμψη της Ελλάδας δεν είναι εύκολη, ούτε απλή. Είναι όμως στο χέρι μας. Είναι κυρίως στο χέρι της δικής μας γενιάς, η οποία διψά να ζήσει σε μια χώρα σύγχρονη, ανταγωνιστική, ελεύθερη και ασφαλή. Είναι στο χέρι μας και, μαζί με τα αδέρφια και τους φίλους μας, θα το πετύχουμε.
