Η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ και του Αλέξη Τσίπρα επένδυσε τους τελευταίους μήνες στην ανεύθυνη πολιτική των παροχών για να αντιστρέψει το αρνητικό για την ίδια πολιτικό κλίμα.
Εδώ και καιρό γράφαμε ότι αυτή η πολιτική υπονομεύει την οικονομία και ναρκοθετεί την πορεία της χώρας. Καθώς μια κυβέρνηση, που βρίσκεται σε αποδρομή δεν μπορεί να ανακάμψει με παροχές που προδίδουν την αγωνία της, τους τελευταίους μήνες της θητείας της. Όλες οι δημοσκοπήσεις των τελευταίων μηνών αποδεικνύουν του λόγου το αληθές. Παρά τα κοινωνικά μερίσματα, την επιστροφή των αναδρομικών στα ειδικά μισθολόγια, την αύξηση του κατώτατου μισθού, οι δημοσκοπήσεις δείχνουν διεύρυνση της διαφοράς εις βάρος των κυβερνώντος κόμματος κι υπέρ της ΝΔ, που δείχνει να προσεγγίζει πλέον και το 40%. ΟΙ έρευνες αυτές έχουν ήδη προκαλέσει πανικό στο Μαξίμου που βλέπει την σαρωτική ήττα να πλησιάζει. Κι ο πανικός αυτός επιτείνεται από τις βεβιασμένες εξαγορές στελεχών από τον χώρο του ΚΙΝΑΛ και τις εμπρηστικές δηλώσεις του Παύλου Πολάκη.
Ότι κι αν κάνει η κυβέρνηση δεν της βγαίνει. Η οργή του κόσμου από την Συμφωνία των Πρεσπών σε συνδυασμό με την πραγματική οικονομία, που υποφέρει, έχουν προκαλέσει λίαν αρνητικό κλίμα, που μπορεί να επιφέρει μεγάλη ήττα στον ΣΥΡΙΖΑ και προσωπικά στον Αλέξη Τσίπρα και μοιραία φέρνει εγγύτερα, από το τέλος της θητείας, τον χρόνο των εκλογών. Είναι χαρακτηριστικό το φιάσκο με την ρύθμιση για την «προστασία της πρώτης κατοικίας», που με τους «κόφτες» που εισάγει καθίσταται δώρον άδωρον για τους περισσότερους δανειολήπτες με «κόκκινα δάνεια». Την ίδια ώρα, που η στάση των αγορών και τα άρθρα του διεθνούς τύπου δείχνουν ότι ουδείς πλέον πείθεται ότι αυτή η κυβέρνηση μπορεί να βγάλει την χώρα από την βαθιά οικονομική, κι όχι μόνον, κρίση στην οποίαν βρίσκεται την τελευταία δεκαετία περίπου.
Μετά το 2009, η Ελλάδα μπορεί να μην βίωσε τις φοβερές πολεμικές συγκρούσεις και τις καταστροφές του τότε, ευτυχώς. Αλλά δυστυχώς στην οικονομία της βίωσε παρόμοιες καταστάσεις. Κι αν ακόμα τα μνημόνια τελείωσαν, η μεταμνημονιακή περίοδος δεν προμηνύεται ευτυχής και στρωμένη με ροδοπέταλα, ότι κι αν ισχυρίζονται ο πρωθυπουργός Αλ. Τσίπρας κι οι σύντροφοι του. Αντιθέτως, αν η Ελλάδα, η δημόσια διοίκηση της κι ο τρόπος που λειτουργούν το κράτος, η οικονομία κι η επιχειρηματικότητα, δεν αλλάξουν άμεσα και σοβαρά, οι προοπτικές είναι πολύ δύσκολες.
Αντίθετα από ότι ευρέως πιστεύεται, στην πραγματικότητα, με την εξαίρεση της καταπολέμησης των πρωτογενών ελλειμμάτων (που κατέστη δυνατή χάρις στην υπερβολική φορολόγηση και την τεράστια μείωση κοινωνικών κι άλλων δαπανών του προϋπολογισμού), τα μεγέθη της ελληνικής οικονομίας είναι σήμερα πολύ χειρότερα από ότι ήταν το 2010 όταν υποχρεωθήκαμε να αναζητήσουμε την υποστήριξη των Ευρωπαίων και του ΔΝΤ και μπήκαμε στα μνημόνια. Ακόμα και τα επιτόκια των ελληνικών ομολόγων, που συνεχίζουν να κινούνται κοντά στο 4,5%, χωρίς η κυβέρνηση ακόμα να αποτολμά «καθαρή έξοδο» στις αγορές, όπως επί σειράν μηνών ισχυριζόταν, είναι απαγορευτικά. Και το χειρότερο όλων.
Ο θετικός κύκλος της ευρωπαϊκής οικονομίας, που ισχύει την τελευταία τριετία, κλείνει κι από ότι φαίνεται ανοίγει ένας αρνητικός κύκλος, με το τέλος του προγράμματος ποσοτικής χαλάρωσης της ΕΚΤ (στο οποίο η Ελλάδα ουδέποτε εισήλθε αλλά εκμεταλλεύθηκε την συνολική άνοδο των ευρωπαϊκών οικονομιών για να αυξήσει τις εξαγωγές της και τον τουριστικό της τζίρο) και την σταθερή άνοδο των τιμών του πετρελαίου. Σε αυτή την νέα πραγματικότητα, με υψηλά επιτόκια δανεισμού και χαμηλούς ρυθμούς ανάπτυξης, χωρίς χαμηλότοκο δανεισμό από τους Ευρωπαίους, χωρίς σοβαρές προοπτικές προσέλκυσης επενδύσεων κι αύξηση της επιχειρηματικής και παραγωγικής δραστηριότητας, πώς θα μπορούσε η οικονομία να επιβιώσει και να αντιμετωπίσει τις προκλήσεις του μέλλοντος.
Σε αυτή την μεταμνημονιακή εποχή, η κυβέρνηση του Τσίπρα δείχνει να πορεύεται χωρίς σχέδιο και προοπτική. Το μόνο, που δείχνει να την απασχολεί είναι πώς θα κοροϊδέψει για μια ακόμα φορά τους Ελληνες πολίτες για να υφαρπάξει για μια ακόμα φορά την ψήφο τους, προστρέχοντας στην παροχολογία και στην υποσχεσιολογία, που δεν ανταποκρίνονται στις πραγματικές δυνατότητες της οικονομίας. Είναι προφανές ότι το μόνο, που ενδιαφέρει τον κ. Τσίπρα είναι πώς θα έχει καλύτερη επίδοση στις εκλογές και πώς θα μεταφέρει την «καυτή πατάτα» στην επόμενη κυβέρνηση του Κυριάκου και της ΝΔ, που είναι πλέον βέβαιο ότι θα παραλάβει «καμένη γη», χωρίς να είναι σε θέση να ανταποκριθεί στις πιεστικές υποχρεώσεις της χώρας.
Κοντόφθαλμη κυβερνητική στάση, που δεν νοιάζεται για το μέλλον της πατρίδας μας, αλλά μόνον για το πολιτικό μέλλον του ΣΥΡΙΖΑ και του ίδιου του κ. Τσίπρα, με αήθη κι ανεύθυνο τρόπο. Το ερώτημα, που απομένει να απαντηθεί είναι πόσοι πολίτες, ψηφοφόροι, θα παρασυρθούν από αυτή την ανεύθυνη στάση των κυβερνητικών και πόσοι θα πιστέψουν στα νέα δημαγωγικά και λαϊκιστικά ψέματα, μιας τόσο ανεύθυνης και συνεπώς επικίνδυνης για το μέλλον της χώρας και των επόμενων γενεών, κυβέρνησης…
Ακόμα και τώρα, που είναι προφανές ότι η κυβέρνηση Τσίπρα είναι κατώτερη των περιστάσεων, μας είπε τεράστια ψέματα κι οδηγεί την χώρα σε αδιέξοδο, υπάρχουν πολλοί ψηφοφόροι, που κάποτε ψήφιζαν ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, που ισχυρίζονται «να διώξουμε αυτούς. Αλλά σε ποιους να πάμε; Πάλι σε εκείνους που μας κατέστρεψαν». Φαινομενικά το επιχείρημα αυτό έχει λογική. Ουσιαστικά όμως εκκινεί από μια κουτοπονηριά μερίδας ψηφοφόρων.
Εξηγούμαι:
Από τότε που ο Κωνσταντίνος Καραμανλής ανέλαβε την διακυβέρνηση της χώρας από τον βασιλιά Παύλο το 1955, μέχρι και το 2015, η Ελλάδα κυβερνάται ανελλιπώς από δύο οικογένειες, που μαζί με τους πολιτικούς τους φίλους, τους παρατρεχάμενους και τους κομματικούς τους πελάτες, χαίρουν της συντριπτικής υποστήριξης του εκλογικού σώματος. Οι οικογένειες Καραμανλή και Παπανδρέου, με την εξαίρεση της επταετούς δικτατορίας, κυβερνούν συστηματικά με όποιο κόμμα κι αν δημιουργούν, όπως κι αν λέγεται, ΠΑΣΟΚ, ΕΡΕ, ΝΔ, Ένωση Κέντρου, από τότε μέχρι σήμερα. Σε όλες τις εκλογές από το 1955 μέχρι το 2015, για 60 ολόκληρα χρόνια, σε όλες μα σε όλες τις εκλογές, που μεσολάβησαν τα κόμματα των δύο οικογενειών αυτών, κερδίζουν την μεγάλη υποστήριξη των εκλογέων με τεράστια ποσοστά, που συνήθως υπερβαίνουν αθροιστικά το 80% ενίοτε προσεγγίζουν και το 85%.
Ακόμα και στην παρακμή του συστήματος αυτού, όταν υποψήφιοι ήταν τα εγγόνια κι οι ανηψιοί των ιδρυτών των δυναστειών τους, στις εκλογές του 2007 και του 2009, οι οικογένειες αυτές κέρδισαν με ποσοστό, που προσήγγισε αθροιστικά το 80%. Όταν είχαν γίνει σαφή τα μειονεκτήματα τους και οι αδυναμίες τους κι όταν ήταν σαφές ότι η υπερχρεωμένη Ελλάδα, με το μεγαλύτερο δημόσιο χρέος στην Ευρώπη και το μεγαλύτερο έλλειμμα του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών σε μια Ευρώπη, που ήδη ταλανιζόταν από την διεθνή τραπεζοπιστωτική κρίση, εισερχόταν στη δίνη μεγάλων περιπετειών, όπως πολλοί αναλυτές (μεταξύ των οποίων κι ο υπογράφων) λέγαμε και γράφαμε. Κι όμως ο ελληνικός λαός συνέχιζε να δείχνει την ευρεία υποστήριξη του στις οικογένειες Καραμανλή και Παπανδρέου.
Σήμερα, η Ελλάδα υφίσταται το προβλεπόμενο. Την ραγδαία πτώση του βιοτικού επιπέδου των πολιτών της, που είναι πρωτοφανής. Ποτέ άλλοτε στην ιστορία της χώρας μας, το βιοτικό επίπεδο δεν υφίστατο τόσο μεγάλη πτώση. Μέχρι τώρα από τη δημιουργία του ελληνικού κράτους, με την εφήμερη εξαίρεση σημαντικών ανατροπών, όπως ήταν η Μικρασιατική Καταστροφή, η Κατοχή κι ο Εμφύλιος Πόλεμος, κάθε γενιά ζούσε καλύτερα από την προηγούμενη. Κι αυτό οφείλεται στην τεχνητή κατασκευή ενός μοντέλου που δανειζόταν για να καταναλώνει χωρίς να παράγει με την ευθύνη των δύο οικογενειών και των κομμάτων τους, που υποστήριζε η συντριπτική πλειοψηφία των ελλήνων, αλλά και του συνόλου σχεδόν των κομμάτων, των πολιτικών, των συνδικαλιστών και της ίδιας της κοινωνίας μας. Το μοντέλο αυτό, του να καταναλώνουμε χωρίς να παράγουμε, όπως ήταν φυσικό κατέρρευσε την στιγμή, που η παγκόσμια τραπεζοπιστωτική κρίση στέρεψε τις πηγές του δανεισμού. Κι οι επιπτώσεις είναι γνωστές σε όλους.
Το 2015 λοιπόν μεγάλο μέρος των ελλήνων που δήλωνε «αγανακτισμένο» κι «οργισμένο» και διατεθειμένο να «τιμωρήσει» η και να «εκδικηθεί» τις δύο οικογένειες, που ήταν οι εκλεκτοί τους επί σειράν δεκαετιών. Γι΄αυτό ψήφισε Τσίπρα και διαψεύστηκε στην επιλογή του.
Όμως κάποιοι επιμένουν. Γιατί άραγε; Ο φόβος από την κατάρρευση του βιοτικού μας επιπέδου τα προηγούμενα «μνημονιακά χρόνια» κι η διάχυτη ανασφάλεια είναι αναμφίβολα δικαιολογημένοι. Η οργή όχι και τόσο. Κι εξηγούμαι.
Μετά το 2010, η μεγάλη πλειοψηφία των ψηφοφόρων, που επί σειρά δεκαετιών όπως καταδείξαμε υποστήριζε τις δύο οικογένειες και τα κόμματα τους, ανακάλυψε ότι οι Καραμανλή, Παπανδρέου κι οι παρατρεχάμενοι τους είναι «λαμόγια», «απατεώνες», «κλέφτες», «ψεύτες», ακόμα και «προδότες». Πότε έγιναν όλα αυτά; Από το 2010 κι έπειτα. Όχι φυσικά. Πότε μας «κατέστρεψαν»; Το 2011. Όχι βέβαια, αυτά δεν γίνονται ακόμα κι αν είναι αλήθεια, από την μια στιγμή στην άλλη. Παίρνει δεκαετίες για να διαμορφωθούν τα μοντέλα της καταστροφής. Πότε ανακάλυψαν ότι ήταν κλέφτες, ψεύτες και προδότες. Εδώ ισχύουν δύο εκδοχές. Είτε το ήξεραν πάντοτε και σώπαιναν διότι το σύστημα, που οι δύο οικογένειες είχαν διαμορφώσει, τους βόλευε και τους επέτρεπε να ζουν πολύ πιο πάνω από τις πραγματικές δυνατότητες και την πραγματική τους παραγωγικότητα. Οπότε στην περίπτωση αυτή είναι συνένοχοι του «εγκλήματος» που συνετελέσθη στην Ελλάδα. Είτε δεν το ήξεραν και τους πήρε 55 χρόνια να το καταλάβουν. Τότε είμαστε ένα έθνος ηλιθίων. Γιατί μόνον ηλίθιους τους παίρνει 55 χρόνια να αντιληφθούν ότι οι ηγέτες τους, τους κοροϊδεύουν και τους κατακλέβουν. Άλλη εκδοχή δεν υπάρχει. Τουλάχιστον με την ορθό λόγο που γεννήθηκε μεν στην αρχαία Ελλάδα αλλά που οι νεοέλληνες δεν είμαστε φανατικοί οπαδοί του. Οπότε και στις δύο περιπτώσεις, είτε είμαστε βολεμένοι συνένοχοι είτε είμαστε ηλίθιοι, είμαστε συνυπεύθυνοι. Κι η πραγματική ζωή είναι συνήθως αμείλικτη και για τους βολεμένους και για τους ηλίθιους.
Η κατάσταση της οικονομίας κάθε μέρα που περνάει γίνεται χειρότερη. Αυτή είναι μια πραγματικότητα που την βιώνουν την καθημερινότητα τους όλοι όσοι ασχολούνται με την πραγματική οικονομία και την αγορά. Υπάρχει μεγάλη έλλειψη ρευστότητας στις επιχειρήσεις και στον ιδιωτικό τομέα της οικονομίας. Οι επιχειρηματίες κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου ότι σύντομα θα στερέψει το ρευστό από την οικονομία και οι δυσκολίες που θα αντιμετωπίσουν όλοι, και ασφαλώς και το ίδιο το κράτος, θα είναι πολύ μεγάλες. Αυτός είναι και ο λόγος που όλες οι εκτιμήσεις καταλήγουν στο συμπέρασμα ότι αργά ή γρήγορα η κυβέρνηση θα υποχρεωθεί να πάει σε εκλογές, μάλλον γρηγορότερα.
Το πιθανότερο μέσα στους επόμενους τρεις μήνες, οι εκλογές θα γίνουν πραγματικότητα μόνο και μόνο διότι οι κυβερνώντες καταλαβαίνουν ότι τα πράγματα χειροτερεύουν και ότι δεν θα μπορέσουν να συνεχίσουν την πολιτική της ακατάσχετης παροχολογίας που έχει φέρει σε αδιέξοδο ακόμα και τον ίδιο τον προϋπολογισμό, ιδίως στο τραπεζικό σύστημα. Μην ξεχνάμε ότι η προειδοποίηση του αντιπροέδρου της κυβέρνησης Γιάννη Δραγασάκη για την κατάσταση στην οικονομία και το τραπεζικό σύστημα, το οποίο μπορεί σύντομα να χρειαστεί νέα ανακεφαλαιοποίηση, έχει προκαλέσει σεισμό στην οικονομία. Η εντύπωση ότι το τραπεζικό σύστημα είναι στην άκρη του γκρεμού και ότι τα «κόκκινα δάνεια» είναι μια βόμβα μεγατόνων, που ετοιμάζεται να σκάσει, έχουν προκαλέσει έντονους πονοκεφάλους στο οικονομικό επιτελείο και της κυβέρνησης αλλα και της αξιωματικής αντιπολίτευσης.
Η σύσκεψη στο μέγαρο Μαξίμου με την ηγεσία των τραπεζών κατέδειξε ότι η κοντόφθαλμη, για εκλογικούς και μόνο λόγους, προσπάθεια της κυβέρνησης να δώσει λύσεις που δεν είναι πραγματικές λύσεις, στο θέμα των κόκκινων δανείων, έχει προκαλέσει τεράστια προβλήματα στην λειτουργία του τραπεζικού συστήματος. Υπό τις παρούσες συνθήκες, όσο η κυβέρνηση συνεχίζει να συμπεριφέρεται με τρόπο καθαρά προεκλογικό, χωρίς να λαμβάνει υπόψη της τις πραγματικές ανάγκες της οικονομίας και ναρκοθετώντας την πορεία της επόμενης κυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας και του Κυριάκου Μητσοτάκη, θέτει εν αμφιβόλω την διαδικασία εξόδου της χώρας από την βαθιά κρίση στην οποία βρίσκεται τελευταία δεκαετία.
Ήδη ο διεθνής τύπος προειδοποιεί ότι η εγκατάλειψη κάθε μεταρρυθμιστικής προσπάθειες και η παροχολογία οδηγούν σε νέα αδιέξοδα την κυβέρνηση και την οικονομία και φέρνουν πιο κοντά του ενδεχόμενο νέας μεγάλης κρίσης. Μην ξεχνάμε ότι οι αγορές είναι αμείλικτες και ότι τα επιτόκια των ελληνικών ομολόγων παραμένουν σε πολύ υψηλά επίπεδα από τα οποία είναι πολύ δύσκολο να υποχωρήσουν όσο το προεκλογικό κλίμα δηλητηριάζει τις συνθήκες στην αγορά. Σήμερα, η κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα δείχνει να αδιαφορεί για το τι θα γίνει μετά τις εκλογές. Συμπεριφέρεται ωσάν το μόνο που την ενδιαφέρει είναι το εκλογικό αποτέλεσμα κι η νομή της εξουσίας, κι όχι η πορεία της χώρας κι η προκοπή του τόπου.
Το σενάριο της «δεξιάς παρένθεσης», που επεξεργάζονται στο Μαξίμου αποσκοπεί στον σχηματισμό μιας βραχύβιας κυβέρνησης από τον Κυριάκο Μητσοτάκη, η οποία θα κληρονομήσει όλες τις αμαρτίες του πρόσφατου παρελθόντος και δεν θα μπορέσει να ανταποκριθεί στις μεγάλες απαιτήσεις που υπάρχουν από την κοινωνία και την οικονομία. Δηλαδή η βόμβα θα σκάσει στα χέρια του Κυριάκου, όπως υποστηρίζουν οι Συριζαίοι, οι οποίοι εκτιμούν ότι καθώς η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας θα αποτυγχάνει να δώσει λύση στα πιεστικά οικονομικά προβλήματα, η κοινωνική αγανάκτηςη θα μεγεθύνεται και μοιραία ο ΣυΡιζΑ, ως κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, θα μπορέσει να επανέλθει σύντομα ως ο κεντρικός παράγοντας μιας νέας κεντροαριστερής κυβέρνησης. Καθώς μάλιστα οι μεθεπόμενες εκλογές θα πραγματοποιηθούν με το σύστημα της απλής αναλογικής.
Λίγοι Έλληνες έχουν συνειδητοποιήσει ότι σήμερα, παρά την κυβερνητική προπαγάνδα, η πραγματικότητα στην οικονομία είναι πολύ χειρότερη ακόμα και από το 2010 όταν η χώρα μας υποχρεώθηκε να μπει στο μνημόνιο. Η Ελλάδα αυτή τη στιγμή έχει δημόσιο χρέος 335 δισεκατομμύρια €, μεγαλύτερο από ότι ήταν και το 2010. Αυτό είναι συγκλονιστικό. Αν σύντομα δεν βρεθούν τρόποι να προσελκύσουμε νέες επενδύσεις και νέο παραγωγικό χρήμα που θα επιτρέψει την ανάπτυξη της οικονομίας και τη δημιουργία νέων θέσεων απασχόλησης, η Ελλάδα και πάλι θα βρεθεί αντιμέτωπη με τον εφιάλτη της χρεοκοπίας. Και θα παρακαλεί τους ευρωπαίους για νέο μνημόνιο. Αυτό το γνωρίζει καλά κι ο υπουργός οικονομικών ο κ. Ευκλείδης Τσακαλώτος ο οποίος έχει ήδη προειδοποιήσει το μέγαρο Μαξίμου, το οποίο επίτηδες κωφεύει.
Με λίγα λόγια, η ανεύθυνη κυβέρνηση Τσίπρα οδηγεί την Ελλάδα και πάλι στην άκρη του γκρεμού για βραχυπρόθεσμα κομματικά οφέλη. Αδιαφορώντας για τις συνθήκες που θα επικρατήσουν όταν η ίδια αποχωρήσει από την εξουσία τους προσεχείς μήνες. Ήδη η εντολή του υπουργού αναπληρωτή οικονομικών Γιώργου Χουλιαράκη να μαζέψει όλα τα διαθέσιμα των φορέων του κράτους σε ειδικό λογαριασμό, καταδεικνύει την έλλειψη ρευστότητας που απασχολεί έντονα την κυβέρνηση καθώς οι μέρες, οι εβδομάδες, οι μήνες περνούν χωρίς ουσιαστική ανάπτυξη της οικονομίας και χωρίς την ρευστότητα να επικρατεί στην αγορά. Σύντομα η κυβέρνηση Τσίπρα θα παραδώσει την εξουσία όχι γιατί το επιθυμεί αλλά γιατί γνωρίζει ότι υπό τις παρούσες συνθήκες, η βιωσιμότητα της δε θα’ναι μεγάλη γιατί δεν είναι μεγάλη η βιωσιμότητα της ελληνικής οικονομίας. Δυστυχώς!
Επικίνδυνοι σκόπελοι για την οικονομία και το κράτος
Η υπόθεση των αναδρομικών των συνταξιούχων, που κυριαρχεί σήμερα στην επικαιρότητα, έχει ανοίξει τον ασκό του Αιόλου και μπορεί να οδηγήσει σε χρεοκοπία όχι μόνον τον ΕΦΚΑ αλλά και την ίδια την ελληνική οικονομία, εξαιτίας της ανευθυνότητας και του ερασιτεχνισμού με την οποίαν αντιμετωπίζει για μια ακόμα φορά η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ.
Ενώ την ίδια ώρα θέτει υπό ομηρία ξανά τους συνταξιούχους, που δεν γνωρίζουν τι να πιστέψουν και τι όχι, που υποφέρουν και δοκιμάζονται εδώ και χρόνια από τις κυβερνητικές πολιτικές και για μια ακόμα φορά τους ανοίγουν, για πολιτικάντικους λόγους, μια αχτίδα ελπίδας, που είναι δυστυχώς βέβαιο ότι δεν πρόκειται να εκπληρωθεί. Κι ο λόγος είναι ότι το ποσό των αναδρομικών που οφείλεται, αν επικυρωθούν κι από το Συμβούλιο της Επικρατείας οριστικά, είναι τεράστιο κι είναι βέβαιο ότι δεν μπορεί να πληρωθεί από μια οικονομία, που συνεχίζει να βρίσκεται σε κακά χάλια, κι από ένα κράτος, που συνεχίζει να βρίσκεται στα πρόθυρα της πτώχευσης.
Οι υπολογισμοί που γίνονται για το ύψος αυτών των αναδρομικών, που αφορά πλέον όλους τους συνταξιούχους, άξνω των 2,5 εκατ ανθρώπων, είναι εφιαλτικοί για την παραπαίουσα οικονομία. Από 9 δισ ευρώ ή ακόμα και 12 δισ ευρώ τα υπολογίζουν ορισμένοι. Ίσως ορισμένοι δεν αντιλαμβάνονται το ύψος των ποσών αυτών. Τα 12δισ. είναι ουσιαστικά οι εισπράξεις του κράτους από πέντε χρόνια συνεχούς επιβολής του ΕΝΦΙΑ. Ιλιγγιώδη ποσά, που είναι αδύνατον να καλυφθούν από την σημερινή δημοσιονομική κατάσταση της χώρας. Και οδηγούν είτε σε δημοσιονομική εκτροπή, καθιστώντας απαγορευτική την όποια κοινωνική ή άλλη πολιτική του κράτους και φέρνοντας σε αδιέξοδο μια λίαν ευάλωτη πραγματικότητα, που χαρακτηρίζει την οικονομική κατάσταση της χώρας σε συνδυασμό την δύσκολη κοινωνική πραγματικότητα και το τοξικό πολιτικό κλίμα, που διαμορφώνεται με ευθύνη της κυβέρνησης ενόψει των εκλογών, που πλέον προγραμματίζονται ανοικτά από το Μαξίμου για το τέλος Μαίου 2019, μαζί με τις υπόλοιπες εκλογές, αυτοδιοικητικές, περιφερειακές, ευρωβουλευτικές, που έχουν ήδη καθοριστεί για την περίοδο εκείνη.
Είναι προφανές ότι η κυβέρνηση επιδιώκει να πάει σε τετραπλές, ή και σε πενταπλές κάλπες, μέσα σε συνθήκες πρωτοφανούς πόλωσης, με, συχνά αστήρικτες, κατηγορίες για διαφθορά εναντίον πολιτικών της αντιπάλων, επιδιώκοντας όχι βέβαια να κερδίσει τις εκλογές αλλά απλώς και μόνον να μειώσει την τεράστια διαφορά της από τη ΝΔ και να εξασφαλίσει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα παραμείνει το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, διατηρώντας τον Αλέξη Τσίπρα στην ηγεσία, μην επιτρέποντας στους εσωκομματικούς του αντιπάλους να τον αμφισβητήσουν ανοικτά την επόμενη μέρα των εκλογών. Αυτό είναι το μόνο που τους ενδιαφέρει, και δεν τους νοιάζει τίποτα άλλο. Δεν τους ενδιαφέρει σε τι κατάσταση θα παραδώσουν το κράτος και την οικονομία στην επόμενη κυβέρνηση, έστω κι αν οι συνθήκες θα είναι λίαν αρνητικές κι η χώρα βρεθεί και πάλι στο χείλος του γκρεμού.
Όμως μέχρι την ημέρα των εκλογών, η κυβέρνηση έχει δεσμευθεί να περάσει τρία μεγάλα και καθοριστικά νομοσχέδια. Αρχής γενομένης από τον προϋπολογισμό του 2019, που θα πρέπει να έχει υπερψηφιστεί μέχρι τα Χριστούγεννα, αλλά, που ακόμα και τώρα δεν έχει πλέρως αποσαφηνισθεί τι θα γίνει με την περικοπή της "προσωπικής διαφοράς" από τις τις συντάξεις των παλιών, προ νόμου Κατρούγκαλου, συνταξιούχων και τι θα γίνει με τις υποσχέσεις που είχε δώσει ο κ. Τσίπρας τον Σεπτέμβριο στη Θεσσαλονίκη. Η κυβέρνηση επιμένει ότι όλες οι δεσμεύσεις της θαεφαρμοσθούν. Κι ότι οι συντάξεις δεν θα περικοπούν ούτε ένα ευρώ. Όμως το κλίμα, όπως προέκυψε κι από την χτεσινή συνεδρίαση του Eurogroup, δεν είναι τόσο βέβαιο. Η Ευρωπαϊκή Ένωση έχει σοβαρό πρόβλημα με τον προϋπολογισμό της Ιταλίας, που πυροδοτεί σοβαρές αντιδράσεις σε όλα τα επίπεδα. Οι αγορές είναι άκρως ανήσυχες, το ύψος των επιτοκίων διατηρείται υψηλά, αντίθετα οι μετοχές βρίσκονται σταθερά σε χαμηλά επίπεδα, παρά το γεγονός ότι μπήκε ο Νοέμβριος, που παραδοσιακά είναι από τους καλύτερους χρηματιστηριακά μήνες του χρόνου. Οι Ευρωπαίοι συνεχίζουν να έχουν επιφυλάξεις για το πώς θα τα πάει η ελληνική οικονομία μέσα στο 2019, και φοβούνται, λόγω προεκλογικού χρόνου, εκτροχιασμό δημοσιονομικό. Ολα λοιπόν είναι στον αέρα ακόμα. Κι ο χρόνος πιέζει.
Ακόμα όμως κι αν ξεπεράσει τον σκόπελο των συντάξεων και του προϋπολογισμού, η κυβέρνηση έχει δύο σοβαρά ζητήματα ακόμα να χειριστεί. Την επικύρωση της Συμφωνίας των Πρεσπών για τα Σκόπια, που αναμένεται να έλθει στην ελληνική Βουλή τους πρώτους μήνες του 2019 και την συνταγματική αναθεώρηση, που άνοιξε με την επιμονή του πρωθυπουργού κι η πρώτη συζήτηση σχετικά θα γίνει στην Ολομέλεια της Βουλής την μεθεπόμενη Τετάρτη 14 Νοεμβρίου
Ήρωας ή παλαβός, πατριώτης ή φανατικός εθνικιστής; Το δίλημμα που θέτουν ορισμένοι για τον Κώστα Κατσίφα είναι χωρίς νόημα. O θάνατος του είναι μια τραγωδία. Κι η σκιά του θανάτου του πέφτει βαριά στις ελληνοαλβανικές σχέσεις. Και κυρίως αναδεικνύει την δοκιμασία, που υφίστανται οι Έλληνες της Βορείου Ηπείρου επί δεκαετίες, αβοήθητοι από το ελληνικό κράτος, όμηροι των κομμουνιστικών ιδεοληψιών άλλοτε του αλβανικού καθεστώτος και σήμερα των ακραίων εθνικιστικών κύκλων των Τιράνων.Για μένα ο θάνατος του Κώστα Kατσίφα πέρα από ανθρώπινη τραγωδία για την οικογένεια του, που υποφέρει, είναι κι ευκαιρία να γνωρίσουμε την τραγωδία, που έχει υποστεί ο ελληνισμός της Βορείου Ηπείρου διαχρονικά.
Οι Βορειοηπειρώτες είναι ίσως το αδικημένο τμήμα του ελληνικού λαού. Αφέθηκαν στην τύχη τους από τότε, που η Αλβανία αρνήθηκε να αποδεχτεί εμπράκτως την αυτονομία της Βορείου Ηπείρου και την προσάρτησε στο κράτος της. Οι Βορειηπειρώτες υπέστησαν ανείπωτα δεινά επί κομμουνιστικού καθεστώτος του Εμβέρ Χότζα. Αλλά και στην μετακομμουνιστική Αλβανία, τα πράγματα δεν βελτιώθηκαν.
Το καθεστώς των Τιράνων δεν αποδέχεται την ελληνικότητα των μειονοτικών χωριών της Βορείου Ηπείρου. Μολονότι η μειονότητα είναι αναγνωρισμένη διεθνώς ως εθνική μειονότητα, από τις λίγες που αναγνωρίζονται στα δυτικά βαλκάνια. Να επισημάνω ότι οι μουσουλμάνοι της Θράκης, δεν αποτελούν εθνική μειονότητα αλλά θρησκευτική, όπως αναγνωρίζει η συνθήκη της Λωζάνης. Δεν αναγνωρίζονται ως τούρκοι αλλά ως μουσουλμάνοι. Αυτό δεν τους εμποδίζει να εγείρουν ζητήματα αυτοδιάθεσης. Ενώ η Αλβανία αρνείται να δεχτεί ανάλογες συμπεριφορές από τους Βορειοηπειρώτες, που τα δικαιώματα τους συστηματικά καταπατούνται από την κυβέρνηση των Τιράνων.
Επιπρόσθετα, επειδή πολλοί βορειοηπειρώτες έχουν επιλέξει να έρθουν στην Ελλάδα, κι έχουν διπλή υπηκοότητα, τα μειονοτικά χωριά, ιδίως τους χειμερινούς μήνες εγκαταλείπονται. Με ελάχιστους ηλικιωμένους να μένουν πίσω. Αυτό τα μετατρέπει σε ευκολότερο στόχο για οργανωμένες συμμορίες μαφιόζων, διακινητών συχνά ναρκωτικών κι άλλων παράνομων ουσιών, να επιτίθενται σε αυτά, να τρομοκρατούν και να ληστεύουν τους ντόπιους Ελληνες. Η κατάσταση θυμίζει Αγρια Δύση. Η Αλβανία μόνον κατ’ όνομα είναι δημοκρατία και κράτος δικαίου. Η διαφθορά κι η εθνικιστική υστερία κυριαρχούν. Τα ατομικά δικαιώματα των βορειοηπειρωτών παραβιάζονται. Όλα αυτά δεν φαίνεται να απασχολούν την ελληνική κοινωνία. Ενώ αντίθετα, οι σχέσεις Αθηνών Τιράνων περνούν από μύρια κύματα.
Είναι βέβαιο ότι η κυβέρνηση της Ελλάδας πρέπει να προσεγγίζει την κατάσταση με υπευθυνότητα, ρεαλισμό και νηφαλιότητα. Αλλά συγχρόνως και με αποφασιστικότητα. Δυστυχώς, προκαλείται βασίμως η εντύπωση, ιδίως τα τελευταία χρόνια, ότι η Ελλάδα υποχωρεί διαρκώς έναντι όλων των διεθνών προκλήσεων, που αντιμετωπίζει. Αυτό δεν μπορεί να συνεχισθεί γιατί θίγει το εθνικό γόητρο και ταπεινώνει ακόμα περισσότερο ένα λαό, που υποφέρει πολλαπλώς.
Η δημόσια παραδοχή του υπουργού Οικονομικών Ευκλείδη Τσακαλώτου ότι η Ελλάδα δεν μπορεί να βγει στις αγορές, έστω κι αν αυτή την αδυναμία της την απέδωσε στην Ιταλία και την κρίση, που την συγκλονίζει, αποδεικνύει πόσο μεγάλο παραμύθι ήταν η δήθεν «καθαρή έξοδος» που ευαγγελιζόταν και διακήρυσσε ο πρωθυπουργός Αλ. Τσίπρας κι η κυβέρνηση του για μετά τις 20 Αυγούστου. «Καθαρή έξοδος» δεν μπορεί να υπάρξει αφού η χώρα δεν μπορεί ακόμα, δύο μήνες μετά, να αποκτήσει πρόσβαση στις αγορές. Κι ουδείς γνωρίζει πότε αυτό θα καταστεί εφικτό, δεδομένου ότι η κατάσταση διεθνώς είναι εξαιρετικά ρευστή κι αβέβαιη. Κι αυτό αποδεικνύει ήδη το μεγάλο λάθος, που έγινε καθαρά για πολιτικάντικους λόγους, να μην αποδεχτεί η κυβέρνηση την προληπτική γραμμή στήριξης, που τα είχαν προτείνει οι Ευρωπαίοι και θα ήταν το μόνο αποκούμπι της στην περίπτωση που η πρόσβαση στις αγορές καταστεί αδύνατη. Όπως είναι λίαν πιθανόν να συμβεί στο προσεχές μέλλον εφόσον η αναταραχή διεθνώς συνεχιστεί.
Ας μην ξεχνάμε ότι τώρα που περνά η τετραετία 2015-2018, που ήταν η καλύτερη περίοδος για την ευρωπαϊκή οικονομία (όχι όμως για την Ελλάδα), καθίσταται προφανές ότι η κατάσταση περιπλέκεται. Το πολύ δύσκολο Brexit, ο εμπορικός πόλεμος ΗΠΑ- Κίνας, που ουδείς μπορεί να προδικάσει την κατάληξη του, η κρίση στην Ιταλία, η νέα φούσκα στα χρηματιστήρια, ακόμα και οι πολιτικές αναστατώσεις, που φέρνουν διαρκώς ενίσχυση των πολύ δεξιών κομμάτων, εξαιτίας του μεταναστευτικού, με κατακρήμνιση των παλιών πολιτικών δυνάμεων, όπως συμβαίνει τώρα ακόμα και στη Γερμανία, όπου η κυβέρνηση μεγάλου Συνασπισμού πιθανόν πνέει τα λοίσθια, δημιουργούν ένα ασφυκτικό πλαίσιο μέσα στο οποίο ουδείς γνωρίζει πώς θα εξελιχτούν τα πράγματα παγκοσμίως. Κι έτσι ο προβληματισμός ότι η πρόσβαση στις αγορές για την ευάλωτη ελληνική οικονομία είναι λίαν επίφοβος και στο μέλλον, προδικάζει μεγάλες αναταράξεις, παρά το γεγονός ότι για τα επόμενα δύο χρόνια, η Ελλάδα δεν έχει άμεση ανάγκη δανεισμού για να καλύψει τις υποχρεώσεις της, χάρις στο «μαξιλαράκι» των 21 περίπου δις ευρώ, που της δάνεισαν οι ευρωπαίοι το καλοκαίρι.
Όμως καθώς θα μικραίνει το «μαξιλαράκι» χωρίς να υπάρχει ανάλογη εντυπωσιακή ανάπτυξη της οικονομίας, η κατάσταση θα δυσκολεύει περισσότερο για την ελληνική οικονομία και θα την σπρώχνει και πάλι στο χείλος του γκρεμού. Αυτό δεν φαίνεται να το σκέπτεται η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, της οποίας το μοναδικό μέλημα είναι οι επερχόμενες εκλογές και πώς θα κατορθώσει να αποτρέψει μια σαρωτική νίκη της ΝΔ που όλες οι δημοσκοπήσεις πλέον προδιαγράφουν. Γι’ αυτό, με τον γνωστό ανεύθυνο τρόπο, που την χαρακτηρίζει, υπόσχέται τα πάντα στους πάντες. Όπως στους ένστολους, που θα τους δώσει μέρος των αναδρομικών τους με τον μισθό Δεκεμβρίου για να τους καλοπιάσει. Ή με διάφορες παροχές σε συγκεκριμένες κοινωνικές ομάδες, που αποτελούν τον προνομιακό της εκλογικό ακροατήριο. Αλλά όλα αυτά απειλούν να εκτροχιάσουν δημοσιονομικά και πάλι την οικονομία. Ήδη στις Βρυξέλλες έχουν αρχίσει να κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου. Και στην τελευταία συνεδρίαση του Euroworking Group, το κλίμα όσο φιλικό και θερμό κι αν φάνηκε στους εκπροσώπους του ελληνικού υπουργείου Οικονομικών, ήταν σαφές ότι δεν ήταν καθόλου μα καθόλου ευνοϊκό για την επίτευξη του διπλού στόχου που έχει θέσει η κυβέρνηση.
Και να μην γίνει η περικοπή των συντάξεων, με την ουσιαστική κατάργηση της «προσωπικής διαφοράς» αλλά και να εφαρμοστούν τα μέτρα, που είχε εξαγγείλει από την Θεσσαλονίκη ο πρωθυπουργός. «Όλα μαζί ξεχάστε τα, δεν πιάνετε τους στόχους», ήταν το ουσιαστικό μήνυμα του EWG. Γι’ αυτό τούτη την στιγμή, ο κεντρικός κυβερνητικός στόχος, που είναι να μην περικοπούν πάση θυσία οι συντάξεις παραμένει αβέβαιος. Αλλά ακόμα κι αν τα καταφέρουν, όπως κατέδειξε η τελευταία δημοσκόπηση της Marc, ο κόσμος δεν πιάνεται κορόϊδο. Γνωρίζουν οι πολίτες ότι η αναστολή στις μειώσεις θα γίνει μέχρι τις εκλογές. Και μετά τα πράγματα θα αλλάξουν και πάλι. Κι όχι μόνον δεν θα δοθούν τα αναδρομικά των συνταξιούχων, (που είναι αδύνατον να δοθούν αφού προσεγγίζουν τα 9 δις ευρώ και δεν υπάρχουν), αλλά θα μειωθεί κι η «προσωπική διαφορά».
Οι πολίτες κατανοούν ότι οι όποιες παροχές και υποσχέσεις σήμερα είναι προεκλογικές, και θα ανατραπούν μετεκλογικά. Και γι’ αυτό και δεν πείθει η κυβέρνηση ότι δήθεν βγήκαμε από την κρίση. Όχι μόνον δεν βγήκαμε αλλά με τις παροχές της τελευταίας στιγμής, μας βάζουν ακόμα πιο μέσα σε μια σκοτεινή πραγματικότητα, που ουδείς γνωρίζει τι διέξοδος θα υπάρξει.
Η κυβέρνηση Συριζανέλ παρουσιάζει συμπτώματα προιούσης διάλυσης. Ακόμα κι αν το σχέδιο του Μαξίμου για τη διεξαγωγή βουλευτικών εκλογών τον προσεχή Μάιο, μαζί με τις ευρωεκλογές και τις περιφερειακές και δημοτικές εκλογές, ευοδωθεί, είναι προφανές ότι η κατάρρευση θα συνεχίζεται μαζί με τα αδιέξοδα που θα σωρεύει στη χώρα, η οποία βρίσκεται και πάλι σε δεινή θέση. Στον πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα και τους στενούς του συνεργάτες, δεν τους βγαίνει τίποτα. Όλα τα σχέδια που έκαναν επί χάρτου, διαψεύστηκαν.
Εδώ και μερικούς μήνες, η κυβερνητική αποτυχία σε όλους τους τομείς είναι εκκωφαντική! Το καλοκαίρι, ο κ. Τσίπρας υπολόγιζε στην περιβόητη «καθαρή έξοδο» από τα μνημόνια, μπάς κι αντιστρέψει το άκρως αρνητικό κλίμα για την κυβέρνηση του. Ήρθε όμως η εθνική τραγωδία στο Μάτι με τους 99 νεκρούς. Ανέδειξε την κρατική ανεπάρκεια και την κυβερνητική αποτυχία με τον πιό δραματικό τρόπο. Αμέσως μετά, οι διεθνείς συγκυρίες, Τουρκία, Brexit, εμπορικός πόλεμος ΗΠΑ- Κίνας και κυρίως η ιταλική κρίση, έφεραν τεράστια αναστάτωση στις διεθνείς αγορές κι απέκλεισαν, άγνωστο για πόσο χρόνο ακόμα, την πρόσβαση της Ελλάδας στις αγορές, καθώς τα επιτόκια των ελληνικών ομολόγων εκτοξεύθηκαν και κατέστησαν απαγορευτικό τον δανεισμό. Οι περισσότεροι Έλληνες έχουν ξεχάσει ότι το 2010, το ελληνικό κράτος είχε καταφύγει στο ΔΝΤ, στα μνημόνια, στους ευρωπαίους εταίρους μας, διότι είχε χάσει την πρόσβαση στις αγορές. Σήμερα δίχως να έχει ξανά πρόσβαση στις αγορές, δίχως την προστατευτική ομπρέλα της ευρωζώνης και δίχως φτηνό δανεισμό από τους Ευρωπαίους, η Ελλάδα βρίσκεται εκτεθειμένη στη δίνη μιας διεθνούς κρίσης, που, αν παρουσιαστεί, θα την σπρώξει και πάλι στην άκρη του γκρεμού.
Και μέσα σε όλα αυτά η δυσλειτουργία στο εσωτερικό της κυβέρνησης, που αναδείχτηκε περίτρανα με την πρωτοφανή σύγκρουση ανάμεσα στους κορυφαίους υπουργούς Π. Καμμένο και Ν. Κοτζιά, οδηγώντας στην παραίτηση του τελευταίου, κατέστησε σαφές και στους πιό ένθερμους οπαδούς του Συριζα ότι η κατάσταση είναι εκτός ελέγχου. Ο ίδιος ο πρωθυπουργός δεν έχει το βάρος ή την ικανότητα να επιβάλλει την πειθαρχία και τον έλεγχο στο υπουργικό του συμβούλιο. Όταν εμφανίζεται ο ίδιος ο επικεφαλής να παρακολουθεί, ανήμπορος να αντιδράσει,τους κορυφαίους υπουργούς του να ξεκατινιάζονται και να θερμοπαρακαλεί τους υπουργούς, που ο ίδιος έχει διορίσει, να τον στηρίξουν, καθίσταται σαφές ότι η κατάσταση είναι εκτός ελέγχου.
Τίποτα δεν βγαίνει για τον κ. Τσίπρα. Ακόμα κι αν τα καταφέρει, όπως μάλλον φαίνεται, να μην προχωρήσει στην περικοπή των συντάξεων των παλιών συνταξιούχων, με την κατάργηση της διαβόητης «προσωπικής διαφοράς», αυτό μικρή αξία θα έχει για την κυβέρνηση και το κόμμα του. Αν όντως τις έκοβε, η επίπτωση θα ήταν καταστροφική για τον ίδιον και τον Συριζα εκλογικά. Η μη περικοπή όμως δεν του δίνει πόντους. Αντίθετα, η περιστολή των λεγόμενων αντιμέτρων που θα ανακούφιζαν ευπαθείς κοινωνικές ομάδες, μπορεί να έχει εξαιρετικά αρνητικά αποτελέσματα για το κυβερνών κόμμα στην κάλπη. Κι ακόμα, δεν γνωρίζουμε τι επιπτώσεις μπορεί να έχει μια απρόσμενη κυβερνητική κρίση η ένα τυχαίο αρνητικό γεγονός, που θα συγκλονίσει την ήδη απογοητευμένη και ευάλωτη κοινή γνώμη.
Ασφαλώς οι αντιδράσεις του κόσμου στην κυβερνητική πολιτική φαντάζουν στα μάτια πολλών αναλυτών ως υποτονικές. Κι είναι. Οι απογοητευμένοι, κουρασμένοι και συχνά φοβισμένοι πολίτες δεν γνωρίζουν πώς να αντιδράσουν. Για την ώρα σωπαίνουν κι απασχολούνται με την πολύ δύσκολη καθημερινότητα τους και την επιβίωση των οικογενειών τους. Οι δημοσκοπήσεις επιβεβαιώνουν την εκτίμηση μου ότι ο κόσμος θα αντιδράσει στην κάλπη, όταν έλθει αυτή η ώρα, το πιθανότερο σε 6-7 μήνες από τώρα. Κι η αντίδραση του θα είναι καταλυτική. Το αντισύριζα ρεύμα που διογκώνεται στην κοινωνία θα φέρει στην εξουσία τη ΝΔ και τον Κυριάκο με ποσοστό που θα προσεγγίσει η και θα ξεπεράσει το 40%
Όποιος παρακολουθεί συστηματικά τις δημοσκοπήσεις, γνωρίζει ότι ουδέποτε άλλοτε ένα χρόνο πριν από τη λήξη της τετραετίας, ένα κυβερνών κόμμα κι ένας εν ενεργεία πρωθυπουργός, δεν είχαν τόσο αρνητική επίδοση κι εικόνα όσο εχουν σήμερα ο Συριζα κι ο Τσίπρας. Κι αν ακόμα η διαφορά των 10 και πλέον μονάδων ΝΔ και Συριζα φαίνεται μικρή στο μυαλό ορισμένων, είναι μακράν η μεγαλύτερη που έχει καταγραφεί από το 2000 κι έπειτα. Η διαφορά των 10 μονάδων στις δημοσκοπήσεις, εκτιμάται ότι στην πραγματική κάλπη θα είναι 15 μονάδες, ή ακόμα μεγαλύτερη. Αυτό θα εξαρτηθεί κι από τις συνθήκες πόλωσης που θα επικρατήσουν την ώρα των εκλογών. Αλλά το βέβαιο είναι ότι ο Συριζα θα υποστεί δεινή ήττα, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι θα πάψει να είναι το δεύτερο κόμμα στο δικομματικό μας σύστημα, όσο δεν υπάρχει άλλη πολιτική δύναμη να τον αντικαταστήσει.
Με βαθιά θλίψη κι έντονο προβληματισμό, ακόμα και με έναν αδιόρατο φόβο, διάβασα αυτή την ανάρτηση στο twitter του πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα: «Η Δημοκρατία δεν πρέπει να είναι θεσμός, που εξισορροπεί συμφέροντα και αποκοιμίζει συνειδήσεις, αλλά εργαλείο επιβολής της θέλησης των πολλών. Είναι ένας διαρκής αγώνας να κερδίσουμε συνειδήσεις και να ξαναβάλουμε τις μάζες στο πεδίο της πολιτικής πάλης». Θυμήθηκα την παλιότερη δήλωση του κ. Τσίπρα από τις εκλογές του Σεπτεμβρίου 2015: «Ή μας τελειώνουν ή τους τελειώνουμε», που είναι η πλέον αντιδημοκρατική δήλωση, που έχω ακούσει στα 32 χρόνια, που είμαι επαγγελματίας δημοσιογράφος. Κι αντιλήφθηκα γιατί Τσίπρας και ΣΥΡΙΖΑ, ποντάρουν στην πόλωση κι επιμένουν στο ψεύτικο, διχαστικό δίπολο: «Δεξιά ή Αριστερά»…
Κατανοώ ότι ο κ. Τσίπρας δεν είναι ένας μορφωμένος άνθρωπος και δεν γνωρίζει τι είναι Δημοκρατία. Κατανοώ ότι ο κ. Τσίπρας, ως επί σειράν ετών στέλεχος αρχικά της ΚΝΕ κι αργότερα του σημερινού ΣΥΡΙΖΑ, διακατέχεται από μια (απλοϊκή) ιδεοληπτική εκδοχή του μαρξισμού- λενινισμού. Αλλά τότε πώς είναι δυνατόν να υπηρετεί και να προστατεύει τη συνταγματική, κοινοβουλευτική δημοκρατία, όπως είναι το καθήκον του ως πρωθυπουργού της Ελλάδας;
Κατ’ αρχάς, η Δημοκρατία δεν είναι θεσμός. Είναι πολίτευμα. Το δημοκρατικό πολίτευμα πράγματι έχει πολλούς θεσμούς για να το θωρακίζουν, όπως είναι το Σύνταγμα, η Βουλή, η διάκριση των εξουσιών, η ανεξαρτησία της Δικαιοσύνης, ο έλεγχος της μειοψηφίας στην πλειοψηφία, ο σεβασμός κι η κατοχύρωση των ατομικών δικαιωμάτων.
Και σίγουρα δεν είναι εργαλείο επιβολής της θέλησης των πολλών. Στη Δημοκρατία, η πλειοψηφία κυβερνά μέσω της κυβέρνησης, που εκλέγει. Αλλά η διακυβέρνηση πραγματοποιείται σύμφωνα με τους νόμους και το Σύνταγμα, σύμφωνα με τις αξίες και τις αρχές του σεβασμού της μειοψηφίας και του ατόμου, υπό τον έλεγχο της ανεξάρτητης Δικαιοσύνης, της Βουλής και των ελεύθερης έκφρασης των πολιτών. Αλλωστε, οι πλειοψηφίες δεν είναι μόνιμες αλλά εφήμερες. Γι αυτό κι αλλάζουν απόψεις και γι αυτό αλλάζουν προτιμήσεις και γι αυτό αλλάζουν κυβερνητικά κόμματα, κυβερνήσεις και πρωθυπουργούς, αιρετά όργανα και βουλευτές. Αυτή είναι η δυνατότητα, που έχουν οι ελεύθεροι, σκεπτόμενοι κι υπεύθυνοι πολίτες, που ψηφίζουν σε μια Δημοκρατία κι ελεύθερα επιλέγουν τους, εφήμερους και περιστασιακούς, άρχοντες τους με συγκεκριμένο πρόγραμμα και συγκεκριμένη θητεία. Μάλιστα, σε μια Δημοκρατία δεν υπάρχουν μάζες αλλά πολίτες. Κάτι που πολύ φοβάμαι, ότι οι αριστεροί, μαρξιστές του ΣΥΡΙΖΑ δεν το καταλαβαίνουν, καθώς ζουν στο δικό τους, σοβιετικό, παράλληλο σύμπαν
Λυπάμαι για τον κ. Τσίπρα τους συριζαίους συντρόφους του αλλά η Δημοκρατία δεν είναι εργαλείο επιβολής. Μάλλον την μπερδεύουν με την συγκεχυμένη εντύπωση που έχουν στο ιδεοληπτικό νου τους για" την δικτατορία του προλεταριάτου". Προφανώς οι αριστεροί ούτε καταλαβαίνουν ούτε συμπαθούν την φιλελεύθερη δημοκρατία. Το κατανοώ. Αλλά ας είναι σίγουροι ότι δεν θα τους επιτρέψουμε να την ανατρέψετε, όπως, πολύ φοβάμαι, ότι είναι η πρόθεση τους. Η Ελλάδα είναι και θα παραμείνει Δημοκρατία και θα συνεχίσει να συμμετέχει στην προηγμένη κοινότητα των φιλελεύθερων, δημοκρατικών κρατών της Ευρώπης.
Το φιάσκο στα Σκόπια με το δημοψήφισμα, στο οποίο γύρισε την πλάτη η μεγάλη πλειοψηφία των Σκοπιανών, ανοίγει το δρόμο για σοβαρές πολιτικές εξελίξεις, που μοιραία θα επηρεάσουν και την Ελλάδα και την πορεία της κυβέρνησης Τσίπρα- Καμμένου.
Μπορεί πράγματι η κυβέρνηση Ζάεφ, προφανώς μιμούμενη τον Αλέξη Τσίπρα με το δημοψήφισμα, που είχε πραγματοποιήσει το 2015 στην Ελλάδα, να προσπαθεί να κάνει το «άσπρο μαύρο». Και να ισχυρίζεται ότι η μικρή συμμετοχή στο δημοψήφισμα δεν σημαίνει την απόρριψη του.
Αλλά είναι προφανές πλέον ότι ο δρόμος για την επικράτηση της άποψης αυτής, στο σκοπιανό κοινοβούλιο, που καλείται να την επικυρώσει και μάλιστα με πλειοψηφία δύο τρίτων, είναι ήδη υπονομευμένη. Κι ανεξάρτητα από το τι θα πράξει τελικά η κυβέρνηση Ζάεφ και το σκοπιανό κοινοβούλιο, η κυβέρνηση του κ. Τσίπρα, που επένδυσε πολλά στην περιώνυμη Συμφωνία των Πρεσπών κινδυνεύει σοβαρά με αποτυχία. Καθώς η επίλυση του «Μακεδονικού» είχε αναχθεί σε μείζον ζήτημα από την ίδια και τους εφήμερους συμμάχους της σε Ευρωπαϊκή Ενωση κι ΗΠΑ. Τα ανταλλάγματα, που προσδοκούσε να πάρει για την ενδοτική της στάση στο Σκοπιανό, τώρα βρισκονται στον αέρα. Ενώ αντίθετα η αποξένωση εναντίον της από μεγάλη μερίδα του κόσμου, ιδίως στην Βόρειο Ελλάδα, συνεχίζεται. Υπό τις συνθήκες αυτές, είναι προφανές ότι ο όποιος σχεδιασμός του κ. Τσίπρα και των συντρόφων του ανατρέπεται. Και οι εξελίξεις στα Σκόπια, σε μεγάλο βαθμό θα καθορίσουν και τις εξελίξεις στην Ελλάδα.
Συγχρόνως, υπάρχει σοβαρό θέμα με τις συντάξεις, που η κυβέρνηση τις έχει αναγάγει στο μείζον πρόβλημα της. Θα κοπούν η δεν θα κοπούν; Ουδείς μπορεί με ασφάλεια να πει τι πρόκειται να γίνει σήμερα. Μπορεί επισήμως κι ο ίδιος ο πρωθυπουργός να ισχυρίζεται δημοσίως ότι δεν θα κοπούν, αντίθετα από το νόμο, που ο ίδιος έχει επιβάλλει, αλλά αυτό δεν είναι καθόλου μα καθόλου βέβαιο. Στις ΗΠΑ, όπου βρισκόταν τις τελευταίες μέρες, ο κ. Τσίπρας είπε ότι ναι μεν δεν θα περικόψει τις συντάξεις, αλλά αυτό δεν θα γίνει μονομερώς αλλά με σύμφωνη γνώμη των εταίρων και δανειστών μας. Αλλά αυτό είναι βέβαιο ότι δεν το έχει εξασφαλίσει. Αντίθετα, οι κοινοτικοί αξιωματούχοι, με κάθε ευκαιρία επισημαίνουν ότι τα συμφωνηθέντα πρέπει οπωσδήποτε να εφαρμοσθούν. Γι’ αυτό άλλωστε χτες, ο υπουργός Οικονομικών Ευκλείδης Τσακαλώτος κατέθεσε το προσχέδιο του Προϋπολογισμού για το 2019 στη Βουλή, με δύο εναλλακτικές. Αυτό, αν δεν κάνω λάθος, συμβαίνει για πρώτη φορά. Η πρώτη εναλλακτική προβλέπει την μείωση των συντάξεων και πρωτογενές πλεόνασμα 4,14%. Κι η δεύτερη τη μη μείωση των συντάξεων και πρωτογενές πλεόνασμα 3,56%. Στα όρια δηλαδή της συμφωνίας, που προβλέπει πλεονάσματα 3,5% μέχρι το 2022. Είναι προφανές ότι χωρίς περικοπή συντάξεων ο στόχος του 3,5% καθίσταται λίαν αμφίβολος. Δεδομένου μάλιστα ότι η τρόϊκα δεν συμφωνεί με τα υπεραισιόδοξα στοιχεία και προβλέψεις της ελληνικής κυβέρνησης.
Άρα τα πράγματα καθίστανται εξαιρετικά δύσκολα, αυτό το σχέδιο προϋπολογισμού να πείσει για την έμπρακτη εφαρμογή του, τους Ευρωπαίους. Ακόμα όμως και να συνέβαινε κάτι τέτοιο, οι δανειστές θεωρούν ότι η επιβολή του μέτρου της μείωσης της «προσωπικής διαφοράς» στις συντάξεις είναι διαρθρωτικό και δεν πρέπει να ακυρωθεί, διότι τότε θα εξέπεμπε ένα λίαν αρνητικό μήνυμα στις αγορές και θα πυροδοτούσε την τεράστια αύξηση των επιτοκίων, που θα καθιστούσε αδύνατη την προσφυγή της Ελλάδας σε δανεισμό. Ήδη ο διεθνής οίκος αξιολόγησης Moody’s προειδοποίησε ότι αν η Ελλάδα δεν προχωρήσει σε μείωση των συντάξεων, ακόμα και με την συμφωνία του Eurogroup, θα υποχρεωθεί να υποβαθμίσει την πιστοληπτική ικανότητα της χώρας μας, εμπλέκοντας την ελληνική οικονομία αλλά και το ελληνικό κράτος και το τραπεζικό μας σύστημα σε άνευ προηγουμένου περιπέτειες, που θα θύμιζαν το 2010 η το 2015, ακόμα χειρότερα.
Υπό τις συνθήκες αυτές, όλα είναι στον αέρα για τον κ. Τσίπρα. Γι’ αυτό κάποιοι επιμένουν ότι ίσως υποχρεωθεί να προσφύγει σε αιφνιδιαστικές εκλογές ακόμα και μέσα στο Νοέμβριο, πριν δηλαδή από το κρίσιμο Eurogroup της 3ης Δεκεμβρίου. Προσωπικά δεν το πιστεύω, γιατί θα ήταν άλμα στο κενό για τον πρωθυπουργό και τον ΣΥΡΙΖΑ ένα εγχείρημα υπό αυτές τις συνθήκες. Και θα ήταν απόδειξη του πανικού του και του αδιεξόδου στο οποίο έχει βρεθεί. Παρ’ όλα αυτά τα περιθώρια ελιγμών για το κυβερνητικό σχήμα, που δείχνει να μην έχει σχέδιο, είναι πολύ περιορισμένα. Κι όσο ο χρόνος περνά, ο εκνευρισμός των κυβερνώντων θα γίνεται ακόμα μεγαλύτερος. Βέβαια αυτά τα τέσσερα δραματικά χρόνια, που κυβερνούν οι συριζαίοι έχουν αποδείξει ότι έχουν την τάση να πιστεύουν την επιθυμία τους ως πραγματικότητα. Μόνο, που ο πραγματικός κόσμος δεν λειτουργεί έτσι. Κι η αλήθεια όσο την αγνοείς, σε εκδικείται σκληρά…
Θυμάμαι, όταν επί κυβερνήσεων Παπαδήμου και Σαμαρά, οι δανειστές ζητούσαν από την Ελλάδα να υποθηκεύσει όλη την ακίνητη περιουσία της σε ένα Υπερταμείο που θα λειτουργούσε από τους ξένους και θα διέπετο από τους αυστηρούς κανόνες του αγγλικού δικαίου, τον Αλέξη Τσίπρα να τους κουνάει το δάχτυλο επιτιμητικά κι απειλητικό. «Μην τολμήσετε να το κάνετε. Μην δεχθείτε το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας.», τους έλεγε και τους αποκαλούσε με διάφορους προσβλητικούς χαρακτηρισμούς: «ταγματασφαλίτες», «γερμανοτσολιάδες», «μερκελιστές», κοκ! Οι τότε κυβερνήσεις αντιστάθηκαν σθεναρά στις πιέσεις. Δεν υπέκυψαν στις απαιτήσεις των δανειστών. Κι όμως αυτό που δεν δέχτηκαν οι «γερμανοτσολιάδες μνημονιακοί», το δέχτηκε ο «περήφανος αντιμνημονιακός» Τσίπρας κι η κυβέρνηση Συριζανέλ το εφιαλτικό καλοκαίρι του 2015, όταν μετά το τραγικό δημοψήφισμα πήγε ικέτης στην Μέρκελ και τον Σόιμπλε, να τον σώσουν...
Μαθαίνουμε λοιπόν ότι στο Υπερταμείο, δηλαδή στους δανειστές, υποθηκεύονται 10.000 ακίνητα του ελληνικού δημοσίου, ανάμεσα τους ακόμα και μουσεία κι εθνικά μνημεία. Τι σημαίνει αυτό πρακτικά; Ότι για τα επόμενα 99 χρόνια, αν η Ελλάδα δεν είναι σε θέση να πληρώσει τις δανειακές της υποχρεώσεις κάποιο διάστημα, οι δανειστές θα έχουν το δικαίωμα να εκμεταλλευθούν, να κατάσχουν και να πουλήσουν ή να ενοικιάσουν ακόμα κι εθνικά μνημεία, όπως η Κνωσσός και το ανάκτορο της. Αυτό είναι ανατριχιαστικό. Αδιανόητο. Η κυβέρνηση των Συριζανέλ, δυνάμει ξεπουλά τα ιερά και τα όσια της Ελλάδας και της μακραίωνης ιστορίας της.
Κι ακόμα χειρότερα. Επειδή στην κυβέρνηση κατανοούν το ανοσιούργημα τους, κάνουν την μεταβίβαση των ακινήτων εν κρυφτώ και παραβύστω. Χρησιμοποιούν περίεργους κωδικούς για να τα περιγράψουν, για να μην μαθευτεί ποιά είναι τα ακίνητα που μεταβιβάζονται στο Υπερταμείο. Μαθαίνουμε ότι είναι ακόμα και το Αρχαιολογικό Μουσείο Χανίων και το Εθνικό Ιστορικό Μουσείο Ελευθέριος Βενιζέλος. Όταν συνειδητοποιήσουμε το μέγεθος της κατάντιας ίσως αντιληφθούμε ότι η περιβόητη έξοδος από τα Μνημόνια που διαφημίζει η κυβέρνηση των Συριζανέλ είναι ακόμα χειρότερη από τον Διεθνή Οικονομικό Έλεγχο, που επιβλήθηκε στην Ελλάδα μετά τον ταπεινωτικό πόλεμο του 1897!
Το φιάσκο με τις συντάξεις και τα fake news του Μαξίμου
«Η κατάσταση, που έχει δημιουργηθεί με τις συντάξεις είναι μύλος. Η διαπραγμάτευση είναι ουσιαστικά ανύπαρκτη. Η κυβέρνηση προεξόφλησε ότι δεν θα μειωθούν και τώρα δεν ξέρει τι να κάνει. Ούτε να κάνει πίσω μπορεί αλλά ούτε να έρθει σε ρήξη με τους Ευρωπαίους. Βλέποντας και κάνοντας». Αυτά μας έλεγε μόλις χτες, στέλεχος του υπουργείου Οικονομικών, με πολυετή εμπειρία στις διαπραγματεύσεις με την τρόϊκα και τους Ευρωπαίους εταίρους μας και δανειστές.
Είναι προφανές ότι η κατάσταση έχει ξεφύγει. Ο πρωθυπουργός Αλ. Τσίπρας κι οι άμεσοι συνεργάτες του στο Μαξίμου είχαν προεξοφλήσει ότι οι δανειστές, υπό την πίεση του ενδεχομένου να γίνουν πρόωρες εκλογές και να μην προλάβει να επικυρωθεί η σύμβαση των Πρεσπών για το Σκοπιανό, θα έκαναν πίσω στο θέμα της κατάργησης της «προσωπικής διαφοράς» στις συντάξεις των παλιών συνταξιούχων, με αποτέλεσμα να μπορέσει να ξεπεράσει τον σκόπελο, που η ίδια η κυβέρνηση δημιούργησε με το νόμο Κατρούγκαλου, το τέχνασμα της «προσωπικής διαφοράς» και την αρχική της συμφωνία να περικοπεί αυτή από 1-1-1-9 κατά 1% του ΑΕΠ, δηλαδή κατά 1,8 δις ευρώ.
Όταν όμως διαπίστωσε ότι η νέα περικοπή στις συντάξεις, που για πολλούς θα είναι μεγάλη, θα προκαλέσει αλυσιδωτές αντιδράσεις μεταξύ των ψηφοφόρων (ας μην ξεχνάμε ότι οι συνταξιούχοι είναι μακράν η μεγαλύτερη δεξαμενή ψηφοφόρων στην Ελλάδα σήμερα), ανέκρουσε πρύμνα και προσπάθησε να τους πείσει ότι δεν θα μειωθούν τελικά οι συντάξεις τους. Καθώς κατάλαβε ότι σε εκλογική χρονιά, η νέα περικοπή συντάξεων θα είναι καταστροφική για τον κ. Τσίπρα και τον ΣΥΡΙΖΑ. Νόμισε ότι είχε εξασφαλίσει την σύμφωνη γνώμη της Κομισιόν και του αρμόδιου επιτρόπου Πιέρ Μοσκοβισί. Αλλά κάνοντας την επιθυμία της πραγματικότητα, στην κυβέρνηση δεν κατάλαβαν ότι η γνώμη του κ. Μοσκοβισί ελάχιστα μετράει. Κι ότι οι Γερμανοί, που κυρίως μετράνε, δεν είχαν καμιά διάθεση να υπαναχωρήσουν σε κάτι, που δεν λύνεται με την λογική τους. Αναστολή της περικοπής, μολονότι είναι νομοθετημένη τουλάχιστον δύο φορές, για ποιο λόγο; Μόνο και μόνο για να κερδίσει χρόνο και να προλάβει να κάνει εκλογές ο Τσίπρας. Για τους περισσότερους Ευρωπαίους αυτό είναι αδιανόητο.
Τώρα λοιπόν τι γίνεται. Τρέχουν να βρουν λύση και δεν φτάνουν. Έχουν πέσει στο Μαξίμου πολλά σενάρια, που προσπαθούν να επεξεργαστούν κα να διαπραγματευθούν με τους δανειστές. Το ένα είναι να γίνει η περικοπή σε 4 δόσεις, αρχής γενομένης από 1-6-19, για να κληρονομήσει το πρόβλημα η νέα κυβέρνηση του Κυρ. Μητσοτάκη. Ένα άλλο να γίνει μικρότερη μείωση, κατά 8% κι όχι 18%, που προβλέπει ο νόμος. Ένα τρίτο να μην θιγούν οι συντάξεις κάτω των 1000 ευρώ. Όλα αυτά έχουν αμφίβολη επιτυχία με την τρόϊκα, στην οποία πολλοί επιμένουν ότι “pacta sunt servanda”, δηλαδή ότι οι συμφωνίες πρέπει να τηρούνται, όπως τόνισε ρητώς και κατηγορηματικώς ο πρόεδρος της Κομισιόν Ζαν Κλωντ Γιουνκέρ (έστω κι αν το κυβερνητικό AΠΕ των fake news, δεν δείχνει να συμφωνεί).
Κι εδώ συνεχίζεται μια κωμικοτραγική ιστορία, με το υπουργείο Οικονομικών να καταρτίζει δύο προσχέδια για τον προϋπολογισμό του 2019, που πρέπει να κατατεθεί την 1η Οκτωβρίου. Το πρώτο με τις περικοπές των συντάξεων και το δεύτερο χωρίς περικοπές. Κοινώς γελοιότητες, που δεν ταιριάζουν σε ένα «κανονικό κράτος», όπως αυτό που μας υποσχόταν ο κ. Τσίπρας μετά το τέλος των μνημονίων και την «καθαρή έξοδο» στις αγορές, που δεν θα γίνει στο ορατό μέλλον.
Συνεπώς, όλα θα κριθούν μέσα στο επόμενο δίμηνο - τρίμηνο, μέχρι την τελειωτική έγκριση από το Eurogroup του προϋπολογισμού για το 2019. Σε αυτό το διάστημα τα πάντα μπορεί να συμβούν. Να κάνουν κάποιες υποχωρήσεις οι Ευρωπαίοι. Να κάνουν μεγάλες υποχωρήσεις οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. Τα μόνα, που δεν μπορούν να συμβούν, (λογικά και πάλι γιατί με τον Τσίπρα και τους συντρόφους του η λογική δεν έχει και μεγάλη τύχη), είναι να γίνουν εκλογές μέχρι το τέλος του τρέχοντος έτους η να έρθει σε πλήρη ρήξη η κυβέρνηση με τους Ευρωπαίους, αποφασίζοντας μονομερώς να μην προχωρήσει στην περικοπή της «προσωπικής διαφοράς».
Οι εποχές της ρήξης με τους Ευρωπαίους έχουν περάσει οριστικά από την εποχή του αλήστου μνήμης δημοψηφίσματος το καλοκαίρι του 2015. Ρήξη και λεονταρισμοί εκ μέρους του κ. Τσίπρα, που θα οδηγούσαν σε κατάρρευση την οικονομία και στα πρόθυρα νέας χρεωκοπίας την χώρα, δεν χωρούν. Αλλά κι ούτε κι εκλογές. Διότι τότε θα ήταν σαν να έριχνε «λευκή πετσέτα» η κυβέρνηση και να έλεγε ότι δεν μπορεί να κυβερνήσει πλέον. Οπότε η συντριβή της θα ήταν άνευ προηγουμένου. Συνεπώς, απάντηση εύκολη για το τι θα γίνει, δεν μπορεί να δοθεί. Θα ζήσουμε ενδιαφέρουσες μέρες τους επόμενους μήνες…
Ο έκδηλος εκνευρισμός του πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα κατά την παρουσία του στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο κι η διχαστική του ομιλία, με έντονες αναφορές κατά της ΝΔ και της αντιπολίτευσης στην Ελλάδα, ενόχλησαν δικαιολογημένα πολλούς, εντός κι εκτός. Ιδιαίτερα στο Στρασβούργο, η ομιλία του κι ο τρόπος, που αντέδρασε στις παρατηρήσεις, που του έκαναν ξένοι ευρωβουλευτές, σχολιάστηκαν άκρως αρνητικά. Μάλιστα εντύπωση έκανε ότι ο κ. Τσίπρας στην εύλογη παρατήρηση ενός Ισπανού ευρωβουλευτή ότι κατά τη διάρκεια της πρωθυπουργικής του θητείας χρέωσε την Ελλάδα με τουλάχιστον 100 δις ευρώ, απάντησε με νεύρα κι οργή: «Είστε με τη ΝΔ». Ποιος; Ο Ισπανός Γκονζάλες; Έλεος! Κι όμως, ο κ. Τσίπρας νόμιζε ότι βρισκόταν στη Θεσσαλονίκη κι ότι έδινε συνέντευξη τύπου σε Έλληνες δημοσιογράφους, που μπορούσε να αποκλείει κατά το δοκούν, αν δεν είναι δεόντως φιλικοί προς το πρόσωπο του. Είναι προφανές ότι ο κ. Τσίπρας κι οι σύντροφοι του ζουν υπό το βάρος της επερχόμενης εκλογικής τους συντριβής και λειτουργούν σπασμωδικά. Το γαρ πολύ της θλίψεως γεννά παραφροσύνη
Όμως τόσο ο κ. Τσίπρας όσο κι οι σύντροφοι του στο Μαξίμου πρέπει επιτέλους να καταλάβουν ότι επειδή δεν τους βγαίνει η παρτίδα, δεν τους φταίει κανείς άλλος. Παρά οι ίδιοι κι η ανικανότητα τους. Δεν τους φταίνε οι Ευρωπαίοι που δεν δέχονται την κατάργηση της περιστολής της «προσωπικής διαφοράς» στις συντάξεις. Οι ίδιοι την νομοθέτησαν. Και μάλιστα δις. Δεν τους φταίνε τα αυθαίρετα στο Μάτι για την τραγωδία. Ούτε φυσικά οι νεκροί, που τα έκτισαν. Τους φταίει η ανικανότητα κι ο κυνισμός τους, αφού δεν εφήρμοσαν το σχέδιο εκκένωσης. Δεν τους φταίνει οι συνταξιούχοι, που εξεγείρονται μετά την ρήση Τσίπρα, ότι θα με τον θάνατο τους θα εκλείψει φυσιολογικά η «προσωπική διαφορά». Φταίει ο ίδιος, που το είπε.
Είναι σαφές ότι η κατάσταση για την κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ είναι απελπιστική, γιατί έχουν απογοητεύσει τους Έλληνες, που, κακώς, τους είχαν εμπιστευθεί το 2015. Κι αυτό θα γίνεται χειρότερο όσο περνά ο χρόνος. Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ βρίσκεται σε αποδρομή. Κι όπως διδάσκει η ιστορία, μια αποτυχημένη κυβέρνηση, που έχει τελειώσει στην συνείδηση των πολιτών, δεν μπορεί να αναστρέψει την κατάσταση. Ότι κι αν κάνει. Όσες παροχές της τελευταίας στιγμής κι αν δώσει. Το μόνο, που μπορεί να πετύχει είναι να καταστρέψει κι ότι έχει ακόμα απομείνει όρθιο στο ερημικό τοπίο της χειμαζόμενης ελληνικής οικονομίας…
Μπορεί πράγματι ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας να μην ήθελε να στοχοποιήσει τους 70άρηδες συνταξιούχους, που είπε ότι με «φυσικό τρόπο» θα μειώσουν την επιβάρυνση στο ασφαλιστικό καθώς φεύγουν από τη ζωή, αλλά η αναφορά του προκάλεσε έντονη πολιτική αντιπαράθεση. Διότι απέδειξε δύο σοβαρά πράγματα: Κατ’ αρχάς επιβεβαιώσε αυτό που λέμε εδώ και καιρό ότι στην πραγματικότητα ΟΛΕΣ οι συντάξεις έχουν μειωθεί (ελάχιστες μπορεί και να αυξήθηκαν) με τον επανυπολογισμό του νόμου Κατρούγκαλου. Κι ότι το τέχνασμα της «προσωπικής διαφοράς», δεν αρκεί για να εμποδίσει τις νέες μειώσεις, που θα ισχύσουν με τον έναν η τον άλλο τρόπο μέσα στο επόμενο διάστημα.Και το δεύτερο είναι ότι ο χρόνος εκλογών θα εξαρτηθεί από το αν οι δανειστές θα εγκρίνουν η όχι την αναστολή η την κατάργηση της ψηφισμένης μείωσης των συντάξεων. Το μόνον βέβαιο είναι ότι η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ δεν πρόκειται να έρθει σε ρήξη με τους δανειστές όποια κι αν είναι η τελική απόφαση τους. Αν συμφωνήσουν να μην μειωθούν, πιθανότερος χρόνος εκλογών είναι ο Μάϊος του 2019. Αν δεν συμφωνήσουν, οι εκλογές θα γίνουν άμεσα.
Δεν είναι μόνο το θέμα των συντάξεων, που σηματοδοτεί τις πολιτικές εξελίξεις. Η παροχολογία του κ. Τσίπρα από βήματος της ΔΕΘ δεν ήταν ιδιαίτερα σημαντικές. Δεν έπεισαν τους πολίτες, που έτσι κι αλλιώς είναι πολύ επιφυλακτικοί με ότι ο κ. Τσίπρας υπόσχεται, αλλά οι περισσότερες εξαγγελίες του, όπωσς η μείωση ασφαλιστικών εισφορών, ΕΝΦΙΑ, ΦΠΑ, αποτελούν εδώ και δύο χρόνια μέρος του προγράμματος της ΝΔ που έχει ήδη εξαγγείλει ο Κυρ. Μητσοτάκης από βήματος της ΔΕΘ τα προηγούμενα χρόνια. Ετσι κι αλλιώς όταν μια κυβέρνηση βρίσκεται σε αποδρομή, όπως η κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, ότι κι αν υπόσχεται το αποτέλεσμα εκλογικά είναι μικρό. Ακόμα και χρήματα να μοιράσει στον κόσμο, αυτός θα τα πάρει και μετά θα πάει να ψηφίσει το κόμμα που εκτιμά ότι θα κερδίσει τις επόμενες εκλογές, κι αυτό αν αμφίβολα είναι η ΝΔ του κ. Μητσοτάκη, που λαμβάνει διαστάσεις ισχυρού αντιΣΥΡΙΖΑ ρεύματος.
Το πιό σημαντικό ομως είναι ότι ο κ. Τσίπρας παραδέχτηκε αυτό που γράφουμε εδώ και καιρό. Ότι η Ελλάδα θα χρειαστεί να δανείζεται σημαντικά ποσά κάθε χρόνο αλλά πλέον όχι από τους Ευρωπαίους εταίρους μας αλλά τις αγορές, που είναι απείρως πιό αμείλικτες από τον Σόϊμπλε και την Μέρκελ, και τιμωρούν αυξάνοντας το κόστος του δανεισμούς με την άνοδο του επιτοκίου. Γιά να μπορεί να δανείζεται η Ελλάδα πρέπει να εξασφαλίζει χαμηλό επιτόκιο και για να το πετύχει αυτό, πρέπει να πείθει για την αποτελεσματικότητα, την υπευθυνότητα και την σοβαρότητα της οικονομίας, της δημόσιας διοίκησης και της κυβέρνησης της. Μέχρι στιγμής αυτό δεν ισχύει. Η Ελλάδα δεν πείθει κι οι αγορές καθώς είναι επιφυλακτικές, κρατούν τα επιτόκια σε υψηλά, άνω του 4% επιτόκια. Που είναι απαγορευτικά για την έξοδο μας στις αγορές, όπως ουσιαστικά παραδέχτηκε ο ίδιος ο πρωθυπουργός, ισχυριζόμενος ότι θα βγούμε μόλις οι συνθήκες είναι ευνοϊκές. Μέχρι τότε, είπε, θα μπορούμε να χρησιμοποιούμε το «μαξιλαράκι» των 22 περίπου δις ευρώ, που έχουμε εξασφαλίσει απότους Ευρωπαίους.
Αυτό, που δεν είπε ο κ. Τσίπρας είναι ότι από την στιγμή, που αρχίσουμε να χρησιμοποιούμε το «μαξιλαράκι», το οποίο πράγματι επιτρέπει να μην βγούμε στις αγορές για δύο χρόνια, τα επιτόκια θα αυξάνονται κι η εμπιστοσύνη στην Ελλάδα θα μειώνεται. Αυτό δεν φαίνεται ναανησυχεί τον κ. Τσίπρα, που το μόνο, που δείχνει να τον ενδιαφέρει είναι η διαχείριση της εκλογικής του ήττας και να φορτώσει την δύσκολη κατάσταση, στην οποίαν θα περιέλθει η ελληνική οικονομία στην επόμενη κυβέρνηση, που χωρίς αμφιβολία θα είναι αυτή του κ. Μητσοτάκη και της ΝΔ.
Όμως δεν είναι δυνατόν να παίζουμε με το μέλλον της χώρας. Στο όνομα μικροκομματικών παιχνιδιών και προεκλογικών σκοπιμοτήτων, η κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ δείχνει να είναι έτοιμη να εγκαταλείψει πλήρως όποια μεταρρυθμιστική προσπάθεια για εφήμερα εκλογικά οφέλη, υπονομευόντας οριστικά την πορεία της Ελλάδας, που, ας είμαστε ειλικρινείς, δεν έχει ξεφύγει από τον κίνδυνο της χρεοκοπίας...
Ποτέ άλλοτε στην ιστορία δεν έχει καταγραφεί χώρα, που δίχως να έχει υποστεί πολεμική ήττα, να έχει αναγκαστεί να εκχωρήσει τα εθνικά της δίκαια, χωρίς κανένα απολύτως αντάλλαγμα. Αυτό δυστυχώς είναι το κόστος της διαβόητης συμφωνίας των Πρεσπών, που όπως κατέδειξαν τα Wikileaks με τις αποκαλύψεις τους από την απόρρητη αλληλογραφία της αμερικανίδας πρέσβεως στα Σκόπια με το State Department, η κυβέρνηση Ζάεφ- Ντιμιτρόφ της ΠΓΔΜ πέτυχε να επιβάλλει όλες τις πάγιες θέσεις της χώρας της, χωρίς να υποχωρήσει πουθενά και χωρίς να προσφέρει στην ελληνική κυβέρνηση το παραμικρό αντάλλαγμα.
Το όνομα «Βόρεια Μακεδονία», όπως αποκαλύπτεται, υπήρξε η επιδίωξη ακόμα και της εθνικιστικής κυβέρνησης του Ν. Γκρουέφσκι εδώ και δέκα χρόνια. Όμως αυτό, που σωστά είχαν καταλάβει οι Σκοπιανοί, και δυστυχώς δεν έχουν καταλάβει οι Ελληνες, είναι ότι το όνομα δεν είναι το πιο σημαντικό. Αν ήταν το όνομα «Μακεδονία», ένας γεωγραφικός χώρος για ένα κράτος, όπου κατοικούν Βούλγαροι, Σλάβοι, Αλβανοί, τότε δεν θα υπήρχε σοβαρό πρόβλημα αλυτρωτισμού. Στην «Βόρεια Μακεδονία» θα κατοικούσαν αυτοί και στην υπόλοιπη Μακεδονία Έλληνες. Αυτό ακόμα κι αν εμένα προσωπικά και πολλούς άλλους δεν μας ικανοποιούσε, θα ήταν τουλάχιστον μια βάση διαπραγμάτευσης. Όμως, η αναγνώριση από την ελληνική κυβέρνηση Μακεδονικού έθνους, ταυτότητας και γλώσσας υπονομεύει την ελληνικότητα της Μακεδονίας. Ο Μακεδόνας πλέον δεν μπορεί να είναι Έλληνας κι ο Έλληνας δεν μπορεί να είναι Μακεδόνας. Αυτό για όλους εμάς τους Ελληνες, είναι αδιανόητο. Κι αυτό εκ των πραγμάτων αποτελεί την βάση για τον «μακεδονικό» αλυτρωτισμό, που μακροπρόθεσμα θα αμφισβητήσει ακόμα και την ελληνικότητα της Μακεδονίας μας.
Ουσιαστικά ο Ζάεφ, αυτά ακριβώς ισχυρίζεται ενόψει του δημοψηφίσματος του Σεπτεμβρίου. Ότι κέρδισαν την ύπαρξη «Μακεδονικού» έθνους και γλώσσας για πάντα. Κι αυτό πράγματι ισχύει εφόσον η Συμφωνία γίνει αποδεκτή κι από τα Σκόπια, αλλά, κυρίως, από την Ελλάδα.
Εμείς οι Έλληνες, που έχουμε αντιληφθεί αυτό το μεγάλο κίνδυνο, που εμπεριέχει η συμφωνία των Πρεσπών, την απορρίπτουμε στην συντριπτική μας πλειοψηφία. Ακόμα κι όσοι πίστευαν ότι χωρούσε συζήτηση για το όνομα, δεν πιστεύουν ότι χωρεί οποιαδήποτε συζήτηση για το έθνος και την γλώσσα. Κι αυτό είναι το νόημα του συλλαλητηρίου του Σαββάτου στην Θεσσαλονίκη.
Ως πότε θα εξαπατάτε τους Έλληνες, σύντροφε Τσίπρα;
Η ανακοίνωση της ΕΛΣΤΑΤ μπορεί να μην έπεσε ως «κεραυνός εν αιθρία», αλλά προβλημάτισε σοβαρά τους οικονομικούς κύκλους της χώρας. Ο ρυθμός ανάπτυξης της ελληνικής οικονομίας υποχώρησε το β’ τρίμηνο του 2018 από το 2,5% που ήταν στο α’ τρίμηνο, στο 1,8%. Ακόμα κι αν το γ’ τρίμηνο αποδειχτεί καλύτερο, λόγω τουρισμού, καθίσταται σαφές ότι η Ελλάδα δεν μπορεί να εισέλθει σε εποχές ισχυρής ανάπτυξης, που μόνον αυτοί θα μπορούσαν να την βγάλουν από τη δίνη, που βρίσκεται τα τελευταία δέκα χρόνια, κατά τα οποία γνώρισε την μεγαλύτερη μείωση στο ΑΕΠ της από την αλήστου μνήμης δεκαετία του 1940, όταν συνεπεία της Κατοχής και του Εμφυλίου Πολέμου, η χώρα είχε μετατραπεί σε αποκαϊδια, σε ερείπια, στην κυριολεξία.
Μετά το 2009, η Ελλάδα μπορεί να μην βίωσε τις φοβερές πολεμικές συγκρούσεις και τις καταστροφές του τότε, ευτυχώς. Αλλά δυστυχώς στην οικονομία της βίωσε παρόμοιες καταστάσεις. Κι αν ακόμα τα μνημόνια τελείωσαν, η μεταμνημονιακή περίοδος δεν προμηνύεται ευτυχής και στρωμένη με ροδοπέταλα, ότι κι αν ισχυρίζονται ο πρωθυπουργός Αλ. Τσίπρας κι οι σύντροφοι του. Αντιθέτως, αν η Ελλάδα, η δημόσια διοίκηση της κι ο τρόπος που λειτουργούν το κράτος, η οικονομία κι η επιχειρηματικότητα, δεν αλλάξουν άμεσα και σοβαρά, οι προοπτικές είναι πολύ δύσκολες.
Αντίθετα από ότι ευρέως πιστεύεται, στην πραγματικότητα, με την εξαίρεση της καταπολέμησης των πρωτογενών ελλειμμάτων (που κατέστη δυνατή χάρις στην υπερβολική φορολόγηση και την τεράστια μείωση κοινωνικών κι άλλων δαπανών του προϋπολογισμού), τα μεγέθη της ελληνικής οικονομίας είναι σήμερα πολύ χειρότερα από ότι ήταν το 2010 όταν υποχρεωθήκαμε να αναζητήσουμε την υποστήριξη των Ευρωπαίων και του ΔΝΤ και μπήκαμε στα μνημόνια. Ακόμα και τα επιτόκια των ελληνικών ομολόγων, που συνεχίζουν να κινούνται κοντά στο 4,5%, χωρίς η κυβέρνηση ακόμα να αποτολμά «καθαρή έξοδο» στις αγορές, όπως επί σειράν μηνών ισχυριζόταν, είναι απαγορευτικά. Και το χειρότερο όλων.
Ο θετικός κύκλος της ευρωπαϊκής οικονομίας, που ισχύει την τελευταία τριετία, κλείνει κι από ότι φαίνεται ανοίγει ένας αρνητικός κύκλος, με το τέλος του προγράμματος ποσοτικής χαλάρωσης της ΕΚΤ (στο οποίο η Ελλάδα ουδέποτε εισήλθε αλλά εκμεταλλεύθηκε την συνολική άνοδο των ευρωπαϊκών οικονομιών για να αυξήσει τις εξαγωγές της και τον τουριστικό της τζίρο) και την σταθερή άνοδο των τιμών του πετρελαίου. Σε αυτή την νέα πραγματικότητα, με υψηλά επιτόκια δανεισμού και χαμηλούς ρυθμούς ανάπτυξης, χωρίς χαμηλότοκο δανεισμό από τους Ευρωπαίους, χωρίς σοβαρές προοπτικές προσέλκυσης επενδύσεων κι αύξηση της επιχειρηματικής και παραγωγικής δραστηριότητας, πώς θα μπορούσε η οικονομία να επιβιώσει και να αντιμετωπίσει τις προκλήσεις του μέλλοντος.
Σε αυτή την μεταμνημονιακή εποχή, η κυβέρνηση των κ.κ. Τσίπρα και Καμμένου δείχνει να πορεύεται χωρίς σχέδιο και προοπτική. Το μόνο, που δείχνει να την απασχολεί είναι πώς θα κοροϊδέψει για μια ακόμα φορά τους Έλληνες πολίτες για να υφαρπάξει για μια ακόμα φορά την ψήφο τους, προστρέχοντας στην παροχολογία και στην υποσχεσιολογία, που δεν ανταποκρίνονται στις πραγματικές δυνατότητες της οικονομίας.
Ο πρωθυπουργός θα μεταβεί στο τέλος της εβδομάδας στην πρωτεύουσα της Μακεδονίας, σε μια νέα προσπάθεια εξαπάτησης των πολιτών, υποσχόμενος από το βήμα της ΔΕΘ, όπως είχε κάνει και προ τετραετίας, ένα νέο πρόγραμμα Θεσσαλονίκης, δηλαδή «φύκια για μεταξωτές κορδέλες», με νέα «κοινωνικά μερίσματα», αυξήσεις μισθών, επιστροφή αναδρομικών, προσλήψεις ημετέρων στο Δημόσιο, 13η σύνταξη, επαναφορά συλλογικών συμβάσεων κοκ. Χωρίς να ενδιαφέρεται για την επόμενη μέρα.
Είναι προφανές ότι το μόνο, που τον ενδιαφέρει είναι πώς θα έχει καλύτερη επίδοση στις εκλογές και πώς θα μεταφέρει την «καυτή πατάτα» στην επόμενη κυβέρνηση του Κυριάκου και της ΝΔ, που είναι πλέον βέβαιο ότι θα παραλάβει «καμένη γη», χωρίς να είναι σε θέση να ανταποκριθεί στις πιεστικές υποχρεώσεις της χώρας. Κοντόφθαλμη κυβερνητική στάση, που δεν νοιάζεται για το μέλλον της πατρίδας μας, αλλά μόνον για το πολιτικό μέλλον του ΣΥΡΙΖΑ και του ίδιου του κ. Τσίπρα, με αήθη κι ανεύθυνο τρόπο.
Το ερώτημα, που απομένει να απαντηθεί είναι πόσοι πολίτες, ψηφοφόροι, θα παρασυρθούν από αυτή την ανεύθυνη στάση των κυβερνητικών και πόσοι θα πιστέψουν στα νέα δημαγωγικά και λαϊκιστικά ψέματα, μιας τόσο ανεύθυνης και συνεπώς επικίνδυνης για το μέλλον της χώρας και των επόμενων γενεών, κυβέρνησης…
Ο Οδυσσέας, ο μυθικός ήρωας του Ομήρου, είχε βρει την Ιθάκη του αφού καταπολέμησε τους Λαιστρυγόνες και τους Κύκλωπες, αφού ξέφυγε από την αγκαλιά της Κίρκης και της Καλυψούς, αφού ξεπέρασε την Σκύλλα και την Χάρυβδη κι αφού ναυάγησε στο Νησί των Φαιάκων (την σημερινή Κέρκυρα, που έχει βουλιάξει στα σκουπίδια). Ο Αλέξης Τσίπρας, ο μυθομανής ήρωας των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, αντίθετα από τον Οδυσσέα, στην Ιθάκη δεν βρήκε καταφύγιο. Με τον διχαστικό του λόγο «ναυάγησε» στην ίδια την αδυναμία του να υλοποιήσει τις ψευδείς κι απατηλές προσδοκίες, που είχε καλλιεργήσει στους πολίτες, που τον εμπιστεύθηκαν το 2015 και τους πρόδωσε σε όλες του τις φρούδες εξαγγελίες.
Σήμερα, ο κ. Τσίπρας κι οι σύντροφοι του αναζητούν εναγωνίως ένα νέο απατηλό αφήγημα, ένα ακόμα μυθικό «Πρόγραμμα Θεσσαλονίκης», που αναμένεται να ξεδιπλωθεί πλήρως στην ομιλία του στα εγκαίνια της ΔΕΘ το μεθεπόμενο Σαββατοκύριακο. Μόνο, που τώρα, οι πολίτες είναι πονηρεμένοι. Έχουν καταλάβει την αλήθεια. Κι η παροχολογία του δεν τους αγγίζει πια. Οι υποσχέσεις από πρωθυπουργικά χείλια ελάχιστη αξία έχουν. Και δεν πείθουν παρά μόνο τους φανατικούς, εναπομείναντες οπαδούς του ΣΥΡΙΖΑ, οι οποίοι διαρκώς απομειώνονται. Επαναφορά συλλογικών συμβάσεων, μείωση φόρων κι εισφορών, «κοινωνικό μέρισμα», κατάργηση των μειώσεων στις συντάξεις, 13η σύνταξη, κοκ, αναμένεται να περιλαμβάνονται στην πρωθυπουργική παροχολογία στην Θεσσαλονίκη. Αλλά αν δεν συνοδεύονται από πρακτική εφαρμογή, δεν πείθουν. Άλλωστε τα περισσότερα εξ αυτών θα εφαρμοσθούν, αν εφαρμοσθούν το 2019. Και κανείς δεν πιστεύει εξαγγελίες, που δεν τις βλέπει. Αλλά κι αυτά, που όντως θα εφαρμοσθούν, όπως η διανομή νέου «κοινωνικού μερίσματος», υπό την μορφή πιθανότατα «13ης σύνταξης», μικρή επίπτωση θα έχει στην εκλογική απήχηση του ΣΥΡΙΖΑ. Μάλιστα ακόμα κι αν δώσει όλες τις παροχές, που υπόσχεται, η διαφορά του από τη ΝΔ δεν πρόκειται να συρρικνωθεί, όπως η εμπειρία διδάσκει. Όταν μια κυβέρνηση βρίσκεται σε αποδρομή, όπως η σημερινή, οι παροχές της τελευταίας στιγμής δεν την σώζουν. Θυμάμαι τον Γεώργιο Ράλλη ως πρωθυπουργό να περιοδεύει σε ολόκληρη την Ελλάδα το καλοκαίρι του 1981 και να μοιράζει επιταγές στους αγρότες. Όλοι τους τις έπαιρναν ευχαρίστως και μέσα στην τρελή χαρά. Και κανά δυό μήνες αργότερα προσήλθαν στις κάλπες και τον «μαύρισαν» μεγαλοπρεπώς, δίνοντας στον Ανδρέα Παπανδρέου και το ΠΑΣΟΚ το τεράστιο ποσοστό 48% πανελληνίως, που έκτοτε κανένα άλλο κόμμα δεν έχει φτάσει.
Άλλωστε, ο κ. Τσίπρας θα έπρεπε να το γνωρίζει αυτό. Και το 2016 και το 2017, που έδωσε «κοινωνικό μέρισμα», οι δικαιούχοι το έλαβαν ευχαρίστως αλλά η δημοσκοπική του διαφορά από την ΝΔ δεν μειώθηκε σε καμιά περίπτωση. Οι παροχές δεν σώζουν. Μόνο μια κυβέρνηση με όραμα και μεγαλείο, που μπορεί να εμπνεύσει τον λαό, μπορεί να ξανακερδίσει την ψήφο του. Και αυτή δεν είναι η κυβέρνηση του κ. Τσίπρα και των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. Και τούτο διότι το αφήγημα περί «εξόδου από τα μνημόνια», δεν πείθει τους Ελληνες.
Έχετε παρατηρήσει ότι ακόμα κι ο ίδιος ο πρωθυπουργός κι οι επιτελείς του έχουν πάψει να ομιλούν περί «καθαρής εξόδου»; Μα φυσικά, γιατί αυτή δεν υπάρχει. Ήταν μια από τις πολλές ψευδαισθήσεις κι αυταπάτες των κυβερνώντων. Απόδειξη ότι δεν μπορούν να βγουν στις αγορές εξαιτίας των υψηλών επιτοκίων. Ορισμένοι Έλληνες ίσως να μην έχουν αντιληφθεί ότι η Ελλάδα από δω και πέρα θα χρειάζεται να δανείζεται από τις αγορές, μεγάλα ποσά, που ορισμένες χρονιές, μπορεί να προσεγγίζουν η να ξεπερνούν τα 10 δις ετησίως. Αυτά είναι τεράστια ποσά, που αν τα επιτόκια θα είναι υψηλά, όπως είναι τώρα, θα καθιστούν τον δανεισμό αυτόν αδύνατον. Αλλά για να πέσουν τα επιτόκια, θα πρέπει να πείσει η ελληνική κυβέρνηση για την αποφασιστικότητα και τα αποτελέσματα της να κάνει την χώρα ένα σύγχρονο ευρωπαϊκό κράτος. Κι αυτό σήμερα δεν ισχύει. Μπορεί οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, χάρις στα δάνεια των 20 περίπου δις, που έχουν μαζέψει από τους Ευρωπαίους, να έχουν ένα «μαξιλαράκι», που τους επιτρέπει να μην δανεισθούν από τις αγορές την επόμενη διετία. Αλλά αν αρχίζουν να το «τρώνε», τότε τα επιτόκια θα εκτοξευθούν. Κι η χώρα θα μείνει εντελώς απροστάτευτη. Στην πραγματικότητα, η πολιτική της κυβέρνησης είναι κι επικίνδυνη κι ανεύθυνη. Αλλά δεν τους νοιάζει. Ξέρουν ότι θα χάσουν τις επόμενες εκλογές, όποτε κι αν γίνουν. Το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι να μην πάρουν ο Κυριάκος κι η ΝΔ την αυτοδυναμία. Κι ας αφήσουν πίσω τους «καμμένη γη»…
Διάβασα προσεκτικά την ανακοίνωση των αρμόδιων αρχών για το μπλακάουτ, που συνέβη το μεσημέρι της περασμένης Τετάρτης στο μεγαλύτερο τμήμα της Αθήνας. Μου θύμισε τις κυβερνητικές ανακοινώσεις μετά την τραγωδία στο Μάτι. Κανείς τους δεν φέρνει ευθύνη. Υπήρξε ένα ακραίο γεγονός. Ήταν ουσιαστικά, όπως θα έλεγε κι η Ρένα Δούρου, «μια στραβή που έκατσε στην βάρδια μας».
Το κακό με αυτή την κυβέρνηση ότι συνεχώς τους «κάθονται στραβές» στην βάρδια τους. Κι αυτές οι στραβές δεν οφείλονται σε τυχαία γεγονότα αλλά σε πρωτοφανή ανικανότητα. Στα 32 χρόνια, που ασχολούμαι με την δημοσιογραφία έχω δει ικανούς κι ανίκανους κυβερνήτες, Ποτέ όμως κάτι παρόμοιο με την κυβέρνηση των ΣΥΡΙZANΕΛ, που είναι μακράν η χειρότερη κυβέρνηση, που, κατά τη γνώμη ολοένα και μεγαλύτερου ποσοστού του ελληνικού λαού, έχει αναλάβει την διακυβέρνηση της πατρίδας μας.
Θα μπορούσε ενδεχομένως να ισχυριστεί κάποιος ότι καλά δεν έγινε και τίποτα φοβερό με το μπλακάουτ της περασμένης Τετάρτης. «Δεν πέθανε και κανείς», μου έλεγε ένας από τους λίγους προσκείμενους στον ΣΥΡΙΖΑτηλεθεατές μου. Αυτή είναι η νοοτροπία του μιθριδατισμού, που φαίνεται κυριεύει ένα μέρος της κοινωνίας μας. Παρόμοιο μπλακάουτ δεν έχει ξανασυμβεί εδώ και πολλά χρόνια. Δεν θυμάμαι πότε ήταν το τελευταίο με τόσο εκτεταμένες διακοπές ρεύματος. Πάντως όχι την τελευταία δεκαετία. Κι είναι βέβαιο ότι αν είχε συμβεί τις νυκτερινές ώρες θα είχε πολύ μεγαλύτερες επιπτώσεις στον ψυχισμό τουλάχιστον των κατοίκων του λεκανοπεδίου Αττικής. Αλλά αφού δεν είχε νεκρούς όπως στο Μάτι και την Μάνδρα, δεν τρέχει και κάτι.
Συνηθίζουμε σαν τον αρχαίο βασιλιά του Πόντου Μιθριδάτη στα δηλητήρια, που κατακλύζουν την ζωή μας. Και στην ανευθυνότητα των κυβερνητικών και κρατικών αρχών, που δεν πράττουν το καθήκον τους με συνέπεια και σοβαρότητα. Επιδεικνύοντας ένα μίνιμουμ προνοητικότητας κι ικανότητας. Είναι χαρακτηριστικό ότι οι διακοπές του ρεύματος σημειώθηκαν τις ώρες εκείνες, που συμπληρώνοντας 30 μέρες από τότε, που συνέβη η πρωτοφανής, εθνική τραγωδία στο Μάτι με τους 96 νεκρούς. Κάποιοι θέλουν να την ξεχάσουν για πολιτικούς λόγους. Άλλοι γιατί πρέπει να συνεχίσουν την ζωή τους. Μέχρι να έρθει η επόμενη συμφορά. Που πολύ φοβάμαι ότι δεν αργεί, με τα μυαλά εκείνων, που κατέχουν κρατική εξουσία.
Προσωπικά δεν πρόκειται ούτε να ξεχάσω την τραγωδία στο Μάτι, ούτε να αναζητώ τις ευθύνες εκείνων, που με την στάση τους, τις πράξεις και τις παραλείψεις τους την προκάλεσαν. Όχι φυσικά για να πάρουμε κάποιου είδους εκδίκηση. Αλλά για να επικρατήσει ο νόμος.
Για να ξαναγίνει η Ελλάδα κράτος δικαίου. Και κυρίως για να θωρακισθεί ο κρατικός μηχανισμός και να μην ξαναγίνει η πατρίδα μας, κυριολεκτικά, παρανάλωμα του πυρός. Ο μέσος πολίτης νιώθει απροστάτευτος, ανασφαλής.
Πρώτιστη προτεραιότητα ενός σύγχρονου κράτους είναι να εμπεδώσει το αίσθημα ασφαλείας στους πολίτες του, που γι’ αυτό πληρώνουν τους φόρους του, συχνά τεράστιους και ληστρικούς. Όμως κάθε μέρα που περνά στην Ελλάδα το αίσθημα ανασφάλειας; Διευρύνεται. Ο πολίτης αισθάνεται απροστάτευτος από τις πλημμύρες, από τις πυρκαγιές, από την εγκληματικότητα, από το χαμηλό, και συχνά προκλητικά επιθετικό, επίπεδο των κρατικών υπηρεσιών. Αν αυτό το αίσθημα δεν αποκατασταθεί, η Ελλάδα δεν πρόκειται ποτέ να γίνει ένα σύγχρονο, κανονικό κράτος.
Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ παίζει το τελευταίο της χαρτί στην (δήθεν) «έξοδο από τα μνημόνια», το «καθαρή» ξεχάστηκε διότι ακόμα κι οι πιο απλοϊκοί και φανατικοί των ψηφοφόρων τους αντιλήφθηκαν ότι δεν υφίσταται τέτοια κατάσταση.
Ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας μεταβαίνει στην Ιθάκη για να βγάλει το διάγγελμα του και να πανηγυρίσει γιατί επιτέλους η δικαιοδοσία για την άσκηση κυβερνητικής πολιτικής επιστρέφει στην ελληνική κυβέρνηση. Και ετοιμάζει μπαράζ παροχολογίας, υπό την μορφή ενός νέου «Προγράμματος Θεσσαλονίκης», 4 χρόνια μετά από το βήμα της ΔΕΘ την μεθεπόμενη βδομάδα. Θα έχει προηγηθεί ένας κυβερνητικός ανασχηματισμός, που γρήγορα θα έχει ξεχαστεί, καθώς όλοι οι ανασχηματισμοί κυβερνήσεων, που βρίσκονται σε αποδρομή, γρήγορα αποδυναμώνονται, όπως η εμπειρία διδάσκει.
Εκτίμησή μας είναι ότι αν ο κ. Τσίπρας κι οι επιτελείς του, που δεν φημίζονται για την μόρφωση και την παιδεία τους, είχαν διαβάσει το ομώνυμο αριστούργημα του κορυφαίου Ελληνα ποιητή Κ. Καβάφη, θα είχαν αποφύγει να εκπέμψουν το μήνυμα τους από την Ιθάκη. Αλλά η αλήθεια είναι πως ότι κι αν επιχειρούν τον τελευταίο καιρό δεν τους βγαίνει. Οι γκάφες ακολουθούν η μία την άλλη. Κι ακόμα κι η προσπάθεια να εκμεταλλευθούν την απελευθέρωση από το καθεστώς Ερντογάν, των δύο στρατιωτικών, που κρατούντο άδικα επί 6μηνο στις φυλακές των Τούρκων στην Αδριανούπολη, δεν είχε τα θετικά αποτελέσματα, που περίμεναν.
Η κοινωνία συνεχίζει να βράζει με οργή και αγανάκτηση για τους άστοχους και προκλητικούς χειρισμούς, που ακολούθησαν την εθνική τραγωδία στο Μάτι, με τους 96 νεκρούς. Κι αυτή η αίσθηση, ακόμα και να καταλαγιάσει, δεν θα πάψει να υπονομεύει τις όποιες, (δεν ήταν και πολλές) ελπίδες του κ. Τσίπρα να ανακάμψει. Οπότε δεν έχει άλλα περιθώρια από το να τάξει και πάλι τα πάντα στους πάντες. Όπως είχε κάνει το 2014-2015. Κι όποιος «τσιμπήσει» αυτή την φορά. Μόνον, που αυτοί, που είναι έτοιμοι να παρασυρθούν από τις έωλες και απατηλές υποσχέσεις του πρωθυπουργού και των συντρόφων του είναι εξαιρετικά λίγοι πιά. Εν τη παλάμη κι ούτω βοήσωμεν, είναι η άποψη τους. Αλλά η παλάμη τους, δηλαδή η τσέπη τους δύσκολα θα γεμίσει, ότι προεκλογικές παροχές κι αν κάνει η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. Αντίθετα, ο κυβερνητικός φόβος να υπονομευθεί ο πανηγυρικός χαρακτήρας της…»εξόδου από τα μνημόνια» έχει ήδη επαληθευθεί. Ας δούμε γιατί:
Ολοένα και περισσότεροι Έλληνες συνειδητοποιούν ότι μετά το τέλος του γ’ μνημονίου, η χώρα μας θα πρέπει να συνεχίσει να δανείζεται. Αυτή τη φορά όχι από το ΔΝΤ η από τους Ευρωπαίους εταίρους μας. Αλλά από τις αγορές, που συνήθως είναι πολύ πιο σκληρές, αφού το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι να πάρουν τα λεφτά τους πίσω. Και για να το κάνουν πρέπει να εμπιστεύονται τα ομόλογα μιάς χώρας, που δεν έχει και το καλύτερο όνομα παγκοσμίως. Αυτή η εμπιστοσύνη δεν έχει αποκατασταθεί. Αντίθετα, καθώς το δημόσιο χρέος σκαρφάλωσε και πάλι σε δυσθεώρητα ύψη, πιο πάνω κι από ότι ήταν το 2010, όπως ανακοίνωσε ο ΟΔΔΗΧ, τα επιτόκια των ελληνικών ομολόγων υνεχίζουν την ανοδική τους πορεία, άνω του 4,3%. Καθιστώντας τον δανεισμό από τις αγορές απαγορευτικό.
Μάλιστα τα στοιχεία από την πορεία της οικονομίας το τελευταίο διάστημα, δεν επιτρέπουν ιδιαίτερη αισιοδοξία. Οποιος τα βλέπει ψυχρά, θα καταλάβει ότι η κατάσταση δεν είναι πολύ καλύτερη από το 2010, όταν η τότε κυβέρνηση χρειάστηκε να αποτανθεί στο ΔΝΤ. Το ΑΕΠ είναι κατά 40 δις ευρώ μικρότερο από ότι ήταν το 2010. Το δημόσιο χρέος είναι κατά 40 δις μεγαλύτερο από ότι ήταν το 2010. Τα spread των ελληνικών ομολόγων είναι στο 4,5%, ελαφρώς καλύτερα από το 6%, που ήταν το 2010, αλλά κι αυτό είναι απατηλό. Διότι όλοι γνωρίζουν πως αν χρειαστεί να βγει η Ελλάδα στις αγορές, τότε θα εκτοξευθούν τα επιτόκια ακόμα περισσότερο. Η παραγωγικότητα κι η ανταγωνιστικότητα της ελληνικής οικονομίας είναι στο ναδίρ. Εκτός του τουρισμού, κανένας άλλος τομέας δεν γνωρίζει ορατή ανάπτυξη. Το μόνο θετικό σε σχέση με το 2010 είναι ότι δεν υπάρχουν ελλείμματα αλλά δημοσιονομικά πλεονάσματα, που όμως κι αυτά επιτεύχθηκαν με τεράστιο κόστος για τους Ελληνες και με υπερβολική φορολόγηση τους. Κατά συνέπεια, η πραγματική οικονομία δεν είναι σε καλύτερη κατάσταση από το 2010. Απλώς έτσι θέλουν να μας κάνουν να πιστέψουμε οι εκπρόσωποι των δανειστών, που θέλουν να μας ξεφορτωθούν, κι η κυβέρνηση, που δεν θέλει άλλη εκλογική κατάρρευση.
Το μόνο όπλο, που διαθέτει αυτή την στιγμή η κυβέρνηση είναι με το «μαξιλαράκι», που έχει φτιάξει με τα δανεικά, που έχει πάρει από τον ΕΣΜ, δεν έχει λόγο να βγει στις αγορές για τα επόμενα 1-2 χρόνια. Αρα έχει αρκετό προεκλογικό χρόνο, αν θέλει να λειτουργήσει ανεύθυνα ( και μάλλον αυτό θα κάνει), να τα κάνει όλα κούγκι, να δώσει ότι έχει και δεν έχει, ελπίζοντας σε ένα καλύτερο εκλογικό αποτέλεσμα. Και να αφήσει εντελώς «καμμένη γη» στην επόμενη κυβέρνηση….
Δικαιολογημένα, η μεγάλη πλειοψηφία των Ελλήνων ανησυχεί για το μείζον πρόβλημα που προκαλεί στη χώρα μας η ανεξέλεγκτη είσοδος χιλιάδων μεταναστών και προσφύγων, που απειλούν να αλλοιώσουν την κοινωνική σύνθεση και να δοκιμάσουν την κοινωνική συνοχή της χώρας μας σε συνθήκες αντίξοες κι εποχές λιτότητας και φτώχειας.
Για μένα όμως ακόμα μεγαλύτερο πρόβλημα από την παράνομη μετανάστευση στο τόπο μας, είναι η άλλη μετανάστευση. Η πιο θλιβερή κι οδυνηρή. Ο εκπατρισμός δεκάδων ή και εκατοντάδων χιλιάδων νέων ελλήνων, (κάποιοι φτάνουν να τους υπολογίσουν σε πάνω από 400.000), που με τα πτυχία τους στο χέρι, που τους είναι εντελώς άχρηστα στην Ελλάδα, μεταναστεύουν σε άλλες χώρες της εε αναζητώντας αξιοπρεπή εργασία και καλύτερες προοπτικές στη ζωή τους.
Η ψυχή μου πονά γι΄αυτή την εκροή τόσων νέων ανθρώπων. Γι΄αυτή τη νέα προσφυγιά που υφίσταται η πατρίδα μας. Αποτελεί έγκλημα για τον παρόν και το μέλλον της χώρας. Γνωρίζω ότι αύριο μεταξύ αυτών των μεταναστών μπορεί να είναι και τα δικά μου παιδιά. Κι αγωνιώ για το μέλλον της Ελλάδας, που εξαιτίας και του μείζονος δημογραφικού προβλήματος, κινδυνεύει να απομείνει χώρα γερόντων. Και μάλιστα πολύ σύντομα.
Αν αυτό το κύμα της ελληνικής μετανάστευσης προς την Ευρώπη, την Αμερική αλλά και την Αυστραλία συνεχισθεί το μέλλον του ελληνισμού προοιωνίζεται ζοφερό. Κι αποτελεί δυστύχημα ότι οι κατώτεροι των περιστάσεων πολιτικοί μας, στο σύνολό τους αποφεύγουν καν να συζητήσουν αυτό το μείζον εθνικό ζήτημα. Πρέπει να αντιδράσουμε και να αλλάξουμε αυτή τη ροή, εις πείσμα των άχρηστων κομμάτων και πολιτικών. Τα ελληνόπουλα πρέπει να μείνουν στον τόπο τους. Μέσα σε συνθήκες ανάπτυξης και προοπτικής...
Όταν είχα πρωτογνωρίσει τον Φώτη Κουβέλη, μου είχε δημιουργήσει θετική εντύπωση ως ένας μειλίχιος και φαινομενικά σοβαρός δικηγόρος και πολιτικά. Ακόμα κι αν διαφωνούσα πολιτικά μαζί του, τον εκτιμούσα ως υπεύθυνο και μετριοπαθή αριστερό. Δυστυχώς, η έκτοτε πορεία του διέψευσε την αρχική μου εκτίμηση. Ο σημερινός υπουργός αναπληρωτής Εθνικής Αμυνας, μπορεί να μην διαθέτει το προκλητικό και προβακατόρικο χαρακτήρα ενός Παύλου Πολάκη αλλά επί της ουσίας δεν διαφέρει πολύ από αυτόν. Η δήλωση του ότι «αντιλαμβάνομαι τον πόνο για τους νεκρούς στο Μάτι αλλά στις 21 Αυγούστου βγαίνουμε από τα μνημόνια», αποτελεί, κατά τη γνώμη μου, μνημείο προκλητικότητας, αθλιότητας ακόμα κι απανθρωπιάς.
Δείχνει ότι αδιαφορεί πλήρως για την οδύνη του κόσμου, που έχει οδηγήσει σε εθνικό πένθος, που συνεχίζεται και θα συνεχίζεται, διότι οι εικόνες των αθώων θυμάτων της τραγωδίας στοιχειώνουν την συλλογική μας συνείδηση. Κάτι, που προφανώς δεν ισχύει για τον κ. Κουβέλη και τους συντρόφους του, που το μόνο, που δείχνει να τους απασχολεί μήπως υποστούν μεγάλη εκλογική κατάρρευση, εξαιτίας του φρικτού θανάτου 93 συνανθρώπων μας, λόγω της πρωτοφανούς κι αδιανόητης ολιγωρίας και διάλυσης του κρατικού μηχανισμού, που διαπιστώσαμε με τρόμο στο Μάτι.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η τραγωδία στην Ανατ. Αττική θα επηρεάσει δυσμενώς την κοινή γνώμη για την κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. Όχι μόνον για την ανικανότητα και την διαχειριστική γύμνια της. Κυρίως για την έλλειψη ευαισθησίας κι ανθρωπιάς. Σε όλες τις δηλώσεις τους οι βουλευτές κι οι υπουργοί του ΣΥΡΙΖΑ, από την γραφική περίπτωση της κ. Ελένης Αυλωνίτου, μέχρι την κ. Δούρου και τον κ. Τζανακόπουλο, αυτό που βγάζουν δημοσίως είναι το άγχος μήπως η τραγωδία στο Μάτι τους καταστρέψει εκλογικά, αδιαφορώντας επί της ουσίας για τις φρικτές ιστορίες, που βιώσαμε όλοι οι Ελληνες τις τελευταίες εβδομάδες και δεν μας επιτρέπουν να κοιμηθούμε ανέμελα.
Και το δυστύχημα είναι ότι δεν καταλαβαίνουν ότι με τις συνεχιζόμενες δηλώσεις τους, προσβάλλουν την κοινή γνώμη, η οποία αντιλαμβάνεται την αδιαφορία τους για τους νεκρούς και την πρεμούρα τους να ξεχαστεί η συμφορά για να τελειώσει η εκλογική τους φθορά.
Αυτό, που αποτύπωσε με απάνθρωπο τρόπο, ο κ. Κουβέλης με την δήλωση του. Εντάξει, έγινε η τραγωδία, σκοτώθηκαν 93 άνθρωποι με φρικτό τρόπο, αλλά ας το ξεχάσουμε κι ας πάμε παρακάτω, γιατί ο σχεδιασμός μας είναι να επανακτήσουμε την εκλογική μας απήχηση με τις φιέστες, που θα στήσουμε για την περιβόητη έξοδο από τα μνημόνια. Αυτή η λογική, εμένα προσωπικά αλλά και στους περισσότερους Ελληνες, προκαλεί μεγάλη απέχθεια. Αυτή την συμπεριφορά τους θα την πληρώσουν ακριβά οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ.
Εκτιμώ ότι στην τραγωδία στο Μάτι και στα πρωτοφανή ψέματα κι ανικανότητα της κυβέρνησης, ετάφη και το περιβόητο «ηθικό πλεονέκτημα» της Αριστεράς, που ουδέποτε υπήρξε. Η αδυναμία των κυβερνώντων ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ να διαχειριστούν, έστω με σχετική σοβαρότητα κι ευαισθησία, την μείζονα κρίση, κατέδειξε την ανυπαρξία της ηθικής και της ικανότητας της Αριστεράς. Διότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι η Αριστερά…
Διαβάζω κι ακούω πολλούς, φίλους και γνωστούς, ακόμα και δεξιούς, να ισχυρίζονται: "Μα καλά αυτοί οι Συριζαίοι σιγά τι αριστεροί είναι. Στα λόγια μόνο. Στην πράξη ακολουθούν σκληρές πολιτικές λιτότητας". Συνεχίζω να εντυπωσιάζομαι πόσο η αριστερή ιδεολογία και κουλτούρα που επί δεκαετίες εγκαθιδρύθηκαν στην ελληνική κοινωνία και κατέστησαν κυρίαρχες, έχουν δυστυχώς μπολιάσει τους πάντες. Προφανώς αυτοί που ισχυρίζονται ότι ο Τσίπρας κι οι σύντροφοι δεν είναι αριστεροί, έχουν στο μυαλό τους ότι υπάρχει μια άλλη Αριστερά. Μια αριστερά, κοινωνικά ευαίσθητη, δίκαιη, ανθρώπινη, παραγωγική, δημιουργική, αναπτυξιακή. Κι αναρωτιέμαι που είναι αυτή η Αριστερά;
Μάλλον στο μυαλό ορισμένων. Όχι στην πραγματική ζωή, όχι στον πραγματικό κόσμο. Μόνο στο φαντασιακό, παράλληλο σύμπαν, που ψευδώς είχε δημιουργήσει η κυρίαρχη αριστερή κουλτούρα επί δεκαετίες στην Ελλάδα. Ε, λοιπόν ήρθε η ώρα να ακούσετε αυτή την τραγική αλήθεια, μπας και βγείτε από τις ψευδαισθήσεις και τις αυταπάτες σας.
Η αριστερά είναι ο ΣΥΡΙΖΑ κι ο Τσίπρας. Η αριστερά είναι η λιτότητα, οι φόροι, το μεγάλο κράτος, η καταπολέμηση της ανοιχτής κοινωνίας κι οικονομίας, η απέχθεια στην αγορά, στην ιδιωτική πρωτοβουλία, η καταδίωξη κάθε επιχειρηματικής δράσης, η γραφειοκρατία, η ισοπέδωση των πολιτών, η επικράτηση των ημέτερων της κομματικής νομενκλατούρας. Κι η κυβερνώσα αριστερά, (όχι αυτή που υπάρχει στη φαντασία σας), ούτε ανθρωπιστική είναι ούτε πραγματικά "κοινωνικά ευαίσθητη" ούτε κάποιο "ηθικό πλεονέκτημα" έχει. Η κυβερνώσα αριστερά παντού και πάντα είναι αυταρχική έως ολοκληρωτική κι η εξουσία της οδηγεί στην κατάλυση των ελευθεριών του ατόμου, στην υποταγή στο κράτος- κόμμα και στην εξαθλίωση που δεν είναι μόνο οικονομική.
Αυτό έχει συμβεί όπου κι αν έχει κυβερνήσει η αριστερά. Από την Σοβιετική Ενωση του Στάλιν μέχρι την Κίνα του Μάο, από την Ρουμανία του Τσαουσέσκου μέχρι την Γιουγκοσλαβία του Τίτο, από την Αλβανία του Χότζα μέχρι την Βόρειο Κορέα της οικογένειας Κιμ, από την Κούβα των αδελφών Κάστρο μέχρι την Βενεζουέλα του Τσάβες και του Μαδούρο, αυτή είναι η αριστερά. Φτώχεια, εξαθλίωση, κατάλυση των ελευθεριών, καταπίεση, υποταγή στο κράτος- κόμμα, που μετατρέπεται σε αφέντη. Δεν υπάρχει ούτε ένα διαφορετικό παράδειγμα.
Ο Τσίπρας κι η παρέα του είναι απόγονοι της κομμουνιστικής αριστεράς. Κι αν και δεν θα το παραδεχτούν ποτέ, διακατέχονται κι από αυταπάτες και για ένα "τρίτο γύρο", καθώς μεγάλωσαν με τις διηγήσεις και την πικρία των προγόνων τους για την ήττα του Εμφυλίου Πολέμου.
Γι αυτό κι η προσπάθεια τους δεν είναι μόνο να κυβερνήσουν την Ελλάδα μέσα σε μια σύγχρονη, φιλελεύθερη, ευρωπαϊκή δημοκρατία. Είναι να εγκαθιδρύσουν καθεστωτική αλλαγή. Κι είναι βέβαιο ότι αν η Ελλάδα δεν ανήκε στην Ευρωπαϊκή Ενωση κι αν δεν ελεγχόταν οικονομικά από τους δανειστές, η προσπάθεια τους αυτή θα ήταν πολύ εντονότερη.
Είναι πλέον προφανές ότι το κρίσιμο διακύβευμα που θα κρίνει τις προσεχείς εκλογές αλλά ακόμα και τον χρόνο διεξαγωγής τους, είναι αν περικοπούν και πάλι οι συντάξεις, όπως έχουν ήδη προψηφίσει οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. Προσωπικά είμαι σφόδρα εναντίον των νέων περικοπών. Θεωρώ ότι, μολονότι η συνταξιοδοτική δαπάνη παραμένει μεγάλη, οι συντάξεις έχουν μειωθεί τόσο πολύ που δεν αντέχουν άλλη περικοπή οι συνταξιούχοι, που έχουν φτάσει στα όρια τους. Ωστόσο, το συνταξιοδοτικό υπήρξε ένα μεγάλο λάθος που οδήγησε στην κατάρρευση του 2010, Επειδή ακόμα υπάρχουν Έλληνες, που αρνούνται να δουν την πραγματικότητα, να τους θυμίσω ότι το κράτος με τις στρατιές των βολεμένων και των 50αρηδων συνταξιούχων, με τα γελοία αλλά πολυέξοδα επιδόματα, τα απίστευτα υψηλά εφάπαξ, τα προνόμια και τους υψηλούς μισθούς και συντάξεις, από τους μεγαλύτερους στην ΕΕ, ήταν θέμα χρόνου να καταρρεύσει.
Όπως έγινε τελικά το 2010. Να σκεφθείτε μόνο ότι τη δεκαετία 2000-2009, δηλαδή την προ μνημονίων δεκαετία, η κρατική επιχορήγηση στα ασφαλιστικά ταμεία έφτασε στο αστρονομικό ύψος των 220 δις ευρω. Δηλαδή αν συνυπολογίσουμε και τους τόκους μιας δεκαετίας, όσο περίπου ήταν το Δημόσιο χρέος το 2010 όταν μπήκαμε στα Μνημόνια. Είναι προφανές ότι φτιάξαμε ένα σύστημα, που δεν μπορούσε να χρηματοδοτηθεί από τους πόρους του συστήματος.
Κι όμως, το 2001 το σύνολο του λαού και του πολιτικού κόσμου, όλα τα κόμματα, από την άκρα αριστερά μέχρι την άκρα δεξιά, απέρριψαν το νόμο Γιαννίτση με τα μεγαλύτερα συλλαλητήρια όλων των εποχών γιατί δεν ήθελαν να "ξεβολευτούν". Ενώ είναι βέβαιο ότι αν είχαμε ξεβολευτεί τότε συγκροτημένα ίσως να μην μπαίναμε στα Μνημόνια μετά μια δεκαετία.
Όπως μια δεκαετία νωρίτερα, ο αείμνηστος Κων. Μητσοτάκης μας είχε όλους προειδοποιήσει έγκαιρα για την πορεία προς την χρεοκοπία. Αλλά δεν θέλαμε να τον ακούσουμε.
Στην φθίνουσα πορεία μιάς κυβέρνησης, που έχει προδώσει τις προσδοκίες του κόσμου, που την έχει ψηφίσει, έρχεται πάντα κάποια στιγμή, που ξεπερνά το σημείο «μη επιστροφής», από το οποίο δεν μπορεί να ανακάμψει, ότι κι αν κάνει. Για την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, αυτό το σημείο είναι προφανές πλέον ότι είναι η πρωτοφανής τραγωδία που έπληξε την Ανατολική Αττική πριν από μια βδομάδα. Τα εγκληματικά λάθη, το πρωτοφανές μέγεθος της καταστροφής, η ολιγωρία, η διάλυση του κρατικού μηχανισμού, η αναλγησία στο να αναλάβουν οι κυβερνώντες τις ευθύνες τους, το θράσος τους να επιχειρήσουν να αποδώσουν τις ευθύνες για την τεράστια καταστροφή και την εκατόμβη των τραγικών θυμάτων, που βρήκαν φρικιαστικό θάνατο στα αποκαϊδια της πυρκαγιάς, που σάρωσε το Μάτι και την Ραφήνα, στους κατοίκους και σε φανταστικούς εμπρηστές, υπήρξαν καθοριστικά πολιτικά. Η οργή, η αγανάκτηση, η απογοήτευση, που είχαν αρχίσει εδώ και καιρό να κατακλύζουν τους πολίτες, πήρε πρωτοφανή διάσταση με την εθνική τραγωδία, την μεγαλύτερη στην ιστορία όχι μόνον της Ελλάδας αλλά κι ολόκληρης της Ευρώπης κατά τον 21ο αιώνα. Αυτά τα αρνητικά συναισθήματα, σε έναν λαό, που υποφέρει σκληρά εδώ και χρόνια, αρκούν για να επιφέρουν την οριστική ρήξη με τον όποιον σύνδεσμο διατηρούσαν με τα δύο κυβερνώντα κόμματα και να διαλύσουν και τις τελευταίες αμφιβολίες για την ανεπάρκεια της κυβέρνησης να διαχειριστεί επαρκώς τα τρομακτικά προβλήματα της καθημερινότητας.
Οι Έλληνες είχαν επιδείξει μεγάλη ανοχή στην κυβέρνηση Τσίπρα- Καμμένου, την πρώτη περίοδο. Ακόμα και όταν με τα τραγικά λάθη της πρώτης περιόδου, το 2015, οδηγούσε στο κλείσιμο των τραπεζών και στην επιβολή του capital controls (που ακόμα δεν έχουν πλήρως αρθεί), στο αχρείαστο και διχαστικό δημοψήφισμα του Ιουλίου 2015, που μετέτρεψε ο κ. Τσίπρας από ΟΧΙ σε ΝΑΙ, και το τρίτο, λίαν καταστροφικό για την οικονομία, μνημόνιο, οι πολίτες, απογοητευμένοι καθώς ήταν από τις προηγούμενες κυβερνήσεις ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, επέλεξαν να δώσουν μια ακόμα ευκαιρία στον ΣΥΡΙΖΑ και στον εταίρο του τους ΑΝΕΛ. Μολονότι καμιά από τις προεκλογικές τους υποσχέσεις δεν τηρήθηκε, μολονότι τα πράγματα στην οικονομία δεν βελτιώνοντας, μολονότι οι συντάξεις συνέχιζαν να μειώνονται κι οι φόροι να αυξάνονται, η ανοχή, έστω και φθίνουσα, συνέχιζε να υπάρχει, κυρίως λόγω του επιχειρήματος «ας του δώσουμε μια ευκαιρία ακόμα, αφού οι προηγούμενοι μας είχαν απογοητεύσει». Όσοι γνωρίζουν από πολιτική, ξέρουν καλά ότι το επιχείρημα αυτό δεν αρκεί να διατηρήσει επί μακρόν μια κυβέρνηση στην εξουσία, εφόσον δεν πράττει και δεν λύνει προβλήματα. Αλλά αντίθετα αποδεικνύεται συνεχώς κατώτερη των περιστάσεων κι επιβαρύνει την καθημερινότητα των πολιτών.
Σκεφθείτε μόνον τι συνέβη το τελευταίο έτος, πέραν από τις νέες μειώσεις συντάξεων κι αφορολογήτου. Από το καλοκαίρι του 2017 είχαμε τις καταστροφικές πυρκαγιές κυρίως στον Κάλαμο και στους Αγίους Αποστόλους, πάλι στην Αττική, που μολονότι δεν είχαν ανθρώπινα θύματα, ανέδειξαν σοβαρά προβλήματα συντονισμού κι αποτελεσματικότητας της κρατικής μηχανής. Και τότε ο κ. Τσίπρας κι ο κ. Καμμένος ήταν εξαφανισμένοι, μάλλον σε μακρές αυγουστιάτικες διακοπές. Αμέσως μετά είχαμε, στις αρχές Σεπτεμβρίου, την οικολογική καταστροφή με την μεγάλη πετρελαιοκηλίδα, που έπληξε τον Σαρωνικό και την ολιγωρία του Λιμενικού. Και τότε τόσο η ηγεσία του Λιμενικού όσο κι ο αρμόδιος υπουργός Παν. Κουρουμπλής αρνήθηκαν να αναλάβουν τις ευθύνες τους, που αρνήθηκαν ότι είχαν.
Τον περασμένο Νοέμβριο, οι πλημμύρες στην Δυτική Αττική, και κυρίως στην περιοχή της Μάνδρας, προκάλεσε τεράστιες ζημίες και το σημαντικότερο είχε μεγάλες ανθρώπινες απώλειες, που έφτασαν τον εφιαλτικό αριθμό των 24 νεκρών. Και τότε αρνήθηκαν οι αρμόδιοι να αναλάβουν τις ευθύνες τους. Και κυρίως η συριζαία περιφερειάρχης Αττικής Ρένα Δούρου.
Μετά είχαμε την κακοσχεδιασμένη και κακοργανωμένη επίσκεψη του προέδρου Ερντογάν στην Αθήνα, που αντί να βελτιώσει επιδείνωσε τις ελληνοτουρκικές σχέσεις. Κι οδήγησε σε μεγάλη ένταση στο Αιγαίο και στο Εβρο με αποτέλεσμα την συνεχιζόμενη αιχμαλωσία των δύο Ελλήνων στρατιωτικών, του Μητρετώδη και του Κούκλατζη, από τους Τούρκους και το τραγικό δυστύχημα με την πτώση του πολεμικού αεροσκάφους και τον θάνατο του πιλότου του Μπαλταδώρου. Κι ενώ όλα αυτά επιδείνωναν το αίσθημα ασφαλείας των Ελλήνων, που ταλανίζονται από καθημερινά προβλήματα σε θέματα γραφειοκρατίας, κακής υγειονομικής περίθαλψης, εγκληματικότητας, υπερβολικών φόρων και κατασχέσεων, ήρθε να προστεθεί με πρωτοβουλία των κ.κ. Τσίπρα και Κοτζιά, το Μακεδονικό πρόβλημα, που προκάλεσε αρνητικά την συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων, που διαφωνούν κάθετα με την εκχώρηση του ονόματος, της ταυτότητας και της γλώσσας της Μακεδονίας με την συμφωνία των Πρεσπών.
Το Σκοπιανό υπήρξε ο καταλύτης για την κατάρρευση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. Η τραγωδία στο Μάτι όμως είναι η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι της λαϊκής αγανάκτησης. Πολλώ μάλλον, που η συνεχιζόμενη άρνηση της κυβέρνησης να παραδεχτεί τα λάθη της και να αναλάβει τις ευθύνες της έμπρακτα, προκαλεί ακόμα περισσότερο την κοινή γνώμη.
Με άλλους ανθρώπους και σε άλλες εποχές,
ο συνδυασμός όλων αυτών των τεράστιων θεμάτων θα οδηγούσε σε παραίτηση της κυβέρνησης η έστω σε πρόωρες εκλογές. Αυτό δεν θα το πράξει ο κ. Τσίπρας. Φαίνεται ότι διακατέχεται από την λογική του χαρτοπαίκτη, που όσες παρτίδες κι αν χάνει, ελπίζει πάντα ότι θα καταφέρει να ρεφάρει. Γι’ αυτό και θα καθυστερήσει, όσο μπορεί τις εκλογές. Όμως, το πιθανότερο είναι ότι όσο παραμένει στην εξουσία, θα συνεχίζει να χάνει συνεχώς την μια παρτίδα μετά την άλλη. Όμως αυτό, που είναι πολύ σημαντικότερο, είναι ότι με τον τρόπο αυτό θα χάνουν η πατρίδα μας κι ο λαός μας…
Όλα τα ολοκληρωτικά καθεστώτα κι οι ακραίες ιδεολογίες, που θεωρούν ότι δήθεν κατέχουν την Απόλυτα Αλήθεια, όπως είναι οι φασιστικές κι οι κομμουνιστικές, επιδεικνύουν μεγάλη δυσανεξία στην κριτική και τον έλεγχο, που ασκούν, όπως έχουν υποχρέωση, τα μέσα ενημέρωσης.
Δυσανασχετούν στη δημοκρατική κριτική, φοβούνται τον έλεγχο του λαού. Γι’ αυτό και προσπαθούν να πλήξουν την ελεύθερη ενημέρωση και κρτική. Στην Ελλάδα ακόμα τουλάχιστον, δεν μπορούν να τις εμποδίσουν άμεσα. Και γι’ αυτό η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ αναζητεί τρόπους να τις περιορίσει. Τελευταίο κρούσμα, η απόφαση τους να επιβάλλουν εμπάργκο στον ραδιοτηλεοπτικό σταθμό Σκάϊ, εμποδίζοντας τους βουλευτές και τα στελέχη τους να εμφανίζονται στις εκπομπές του. Ποτέ κανένα άλλο κόμμα, κυβερνητικό η μη, δεν έχει προσπαθήσει τέτοιου είδους απαράδεκτη κι έμμεση υπονόμευση της ελευθεροτυπίας και της ενημέρωσης των πολιτών.
Για τον ΣΥΡΙΖΑ βέβαια δεν είναι η πρώτη φορά, που συμβαίνει κάτι τέτοιο. Όταν ήταν στην αντιπολίτευση, είχε επιβάλλει παρόμοιο εμπάργκο στην εκπομπή του Μέγκα «Ανατροπή» του δημοσιογράφου Γιάννη Πρετεντέρη. Ήταν η εποχή, που είχαν στοχοποιήσει το συγκεκριμένο κανάλι ως το «κανάλι της διαπλοκής» κι επιδίωκαν να το φιμώσουν. Τα κατάφεραν όταν ήλθαν στην εξουσία. Αλλά δεν νομίζω ότι θα τα καταφέρουν και τώρα, με την περίπτωση του Σκάϊ. Σήμερα, οι συνθήκες είναι εξαιρετικά διαφορετικές από ότι ήταν μετά το 2013-2014, όταν ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν στα πάνω του και διαφαινόταν ότι θα καταλάβει την εξουσία.
Τώρα, ο ΣΥΡΙΖΑ, και πολύ περισσότερο οι ΑΝΕΛ, είναι με τα κάτω τους. Η κατάρρευση της αξιοπιστίας τους αλλά και της απήχησης τους, όπως καταγράφουν όλες οι δημοσκοπήσεις, είναι τόσο μεγάλη, που δεν τους επιτρέπει να επηρεάζουν την κοινή γνώμη, όσο μπορούσαν πριν από μερικά χρόνια. Εκτιμώ ότι με το εμπάργκο, που πιστεύω ότι τελικά θα το πάρουν πίσω, δεν πλήττουν μόνον το δικαίωμα των πολιτών στην ενημέρωση.
Περισσότερο πλήττουν την δική τους επιχειρηματολογία και υπονομεύουν ακόμα περισσότερο την όποια δυνατότητα τους να αντιστρέψουν την κατρακύλα τους και να αποτρέψουν την εκλογική τους συντριβή, η οποία θεωρώ ότι πλέον είναι πιθανότερη από ποτέ. Μωραίνει Κύριος…
Μέσα στο κατακαλόκαιρο, με τα μπάνια του
λαού αλλά και τις καταστροφικές πυρκαγιές, που συγκλόνισαν την Αττική, η
χώρα έχει εισέλθει, έστω ατύπως, σε μια μακρά προεκλογική περίοδο, η οποία θα
διαρκέσει το πολύ δέκα μήνες, μέχρι τον Μάϊο 2019, οπότε έχει ορισθεί να
πραγματοποιηθούν οι ευρωεκλογές αλλά και οι αυτοδιοικητικές εκλογές. Στο πρωθυπουργικό
επιτελείο, επικρατεί πυρετός καθώς καθίσταται προφανές ότι τα περιθώρια ελιγμών
ενόψει της επερχόμενης εκλογικής ήττας, που πιστοποιούν όλες οι έρευνες της
κοινής γνώμης, έχουν περιορισθεί σημαντικά και το αφήγημα της κυβέρνησης
ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ περί «καθαρής εξόδου» από τα μνημόνια και ανάκαμψης της οικονομίας
είναι πλέον ελάχιστα πειστικά για την μεγάλη πλειοψηφία των πολιτών.
«Όσες φιέστες κι αν πραγματοποιήσει ο Τσίπρας για να
πανηγυρίσει την έξοδο από τα μνημόνια, είναι βέβαιο ότι ελάχιστη επίπτωση θα
έχει στην ψυχολογία του κόσμου. Υπάρχει μάλιστα ο κίνδυνος ότι τέτοιες
ενέργειες, να έχουν ακριβώς το αντίθετο αποτέλεσμα, από αυτό που επιδιώκει ο
πρωθυπουργός. Να έχουν μια αίσθηση γραφικότητας κι ιλαρότητας, που μόνο κακό θα
προξενήσουν στο κυβερνητικό σχήμα, όπως συνέβη με την πρόσφατη φιέστα του
Ζαππείου και την κόκκινη γραβάτα, που φόρεσε ο πρωθυπουργός», μας έλεγε
κορυφαίος πολιτικός αναλυτής, που σπάνια πέφτει έξω στις εκτιμήσεις του. Και
συνεχίζει: «Είναι σαφές ότι ο κ. Τσίπρας και το επιτελείο του αναζητούν
εναγωνίως τρόπο να ξεφύγουν από το πολλαπλό αδιέξοδο, που σε μεγάλο βαθμό έχουν
οι ίδιοι διαμορφώσει, και στην οικονομία και στα μείζονα εθνικά ζητήματα, όπως
είναι το Σκοπιανό, αλλά τίποτα δεν τους βγαίνει. Επιβεβαιώνεται για μια ακόμα
φορά πως όταν ένα κυβερνών κόμμα κι ένας πρωθυπουργός αμφισβητηθούν έμπρακτα
από την κοινωνία και βρεθούν σε διαδικασία αποδρομής στην συνείδηση των
πολιτών, τίποτα δεν τους σώζει. Ούτε οι παροχές, ούτε οι φιέστες, ούτε οι
όποιες καλές ειδήσεις. Από δώ και πέρα, η μόνη φροντίδα του Μαξίμου είναι να
επιλέξουν τον προσφορότερο χρόνο των εκλογών, όχι για να μην τις χάσουν, αλλά
για να μην υποστούν συντριβή».
Όπως αναφέρουν καλά πληροφορημένες
πηγές, το πρωθυπουργικό επιτελείο έχει ως στόχο τη διενέργεια πολλαπλών εκλογών
τον Μάϊο 2019, έχοντας κλείσει το Μακεδονικό, για να μην πάρουν οι εκλογές τον
χαρακτήρα δημοψηφίσματος για το εθνικό αυτό ζήτημα, που ευαισθητοποιεί την
μεγάλη πλειοψηφία των Ελλήνων, αλλά και για να μπορέσει μέσω της σύγχυσης που
θα προκαλέσουν οι πολλές, διαφορετικές κάλπες, 4-5, να πετύχει τους δύο
στόχους, που του έχουν απομείνει. Δηλαδή, πρώτον, να μην κερδίσει η ΝΔ την αυτοδυναμία,
που θα καθιστούσε τον Κυριάκο και το κόμμα του απόλυτους κυρίαρχους της
επόμενης μέρας, και να διασώσουν υψηλά ποσοστά για τον ΣΥΡΙΖΑ, άνω του 22-25%.
Ποσοστά, που θα επέτρεπαν στον κ. Τσίπρα να μην αμφισβητηθεί άμεσα την επόμενη
μέρα των εκλογών και να μπορέσει να διατηρήσει την ηγετική του θέση στον
ΣΥΡΙΖΑ, που ως κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, θα μπορούσε να καταστεί ο
έτερος πόλος του πολιτικού μας συστήματος, περιορίζοντας τον ρόλο του ΚΙΝΑΛ και
της Φώφης Γεννηματά και προσδοκώντας σε στραβοπάτημα της κυβέρνησης της ΝΔ έτσι
ώστε να παίζει σημαντικό ρόλο στα πολιτικά πράγματα της χώρας, μια κι οι
μεθεπόμενες εκλογές θα πραγματοποιηθούν με το σύστημα της απλής αναλογικής.
Αλλά για να τους βγει ο σχεδιασμός
αυτός, θα πρέπει να πάνε σε εκλογές τον Μάϊο χωρίς να έχουν περικόψει τις
συντάξεις, που μοιραία έχουν καταστεί το μεγαλύτερο διακύβευμα της προεκλογικής
περιόδου, στην οποία ήδη βρισκόμαστε. Κι αυτό διότι όλοι γνωρίζουν ότι με τις
συντάξεις κομμένες, δεν υπάρχει περίπτωση να μην συντριβεί ο ΣΥΡΙΖΑ εκλογικά
και να μην έλθει αυτοδύναμη η ΝΔ στην εξουσία, καθώς οι εκλογές θα πάρουν και
πάλι δημοψηφισματικό χαρακτήρα οι εκλογές εναντίον αυτή τη φορά του κ. Τσίπρα
προσωπικά.
Ετσι, μολονότι δεν αποκλείουν πρόωρες εκλογές το
φθινόπωρο, προτού έλθει η ώρα των περικοπών σε συντάξεις, ύψους 3,4%, στο
Μαξίμου επεξεργάζονται το σενάριο να μην πάνε καν σε αυτό το ενδεχόμενο και σε
συνεννόηση με κάποιους εκ των δανειστών, κυρίως της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, να
κατορθώσουν να παρουσιάσουν τον Οκτώβριο έναν προϋπολογισμό, που θα εξασφαλίζει
τον στόχο του 3,5% πρωτογενούς πλεονάσματος, χωρίς περικοπές συντάξεων. Θα το
καταφέρουν αυτό; Οι συνεργάτες του πρωθυπουργού βεβαιώνουν ότι θα το
καταφέρουν, ακόμα κι αν κάποιοι εκ των δανειστών, κυρίως το ΔΝΤ αλλά κι ο Κλάους
Ρέγκλινγκ του ΕΣΜ, αντιδράσουν. Αφού δεν υπάρχει ανάγκη άμεσης προσφυγής στις
αγορές για δανεισμό, εκτιμούν ότι μπορούν να συγκρουσθούν με τους δανειστές και
να μην κόψουν τις συντάξεις. Αλλά από τον σχεδιασμό μέχρι την υλοποίηση,
υπάρχει πολύ μεγάλη απόσταση. Και σήμερα όλα είναι στον αέρα. Και μην ξεχνάμε.
Σε μια κυβέρνηση σε αποδρομή, τίποτα δεν της βγαίνει. Ιδίως τώρα, που τα μεγέθη
του υπό εκτέλεση προϋπολογισμού του 2018, δεν είναι ιδιαίτερα ευνοϊκα, όπως η
υστέρηση των φορολογικών εσόδων κατά το α’ πεντάμηνο του έτους, κατέδειξε. Η
κατάσταση στην πραγματική οικονομία παραμένει πολύ άσχημη. Και στην κοινωνία,
ακόμα χειρότερη. Και με φιέστες και με προπαγάνδα, δεν αρκεί για να μεταστραφεί
το εκλογικό σώμα.
20.07.2018
Η ρώσικη ρουλέτα του Κοτζιά,με τίμημα την Μακεδονία
Η σκληρή αντιπαράθεση ανάμεσα στον υπουργό Εξωτερικών Νίκο Κοτζιά και το ρωσικό υπουργείο Εξωτερικών είναι χωρίς προηγούμενο στα διπλωματικά χρονικά της χώρας.
Η ανταλλαγή ακραίων διπλωματικών ανακοινώσεων μεταξύ Αθήνας και Μόσχας κι η απόφαση της Ρωσίας να ματαιώσει την επίσκεψη του Σεργκέϊ Λαβρόφ, που επρόκειτο να πραγματοποιηθεί στην Ελλάδα μέσα στον Σεπτέμβριο, καταδεικνύει ότι η ρήξη έχει προσλάβει πρωτόγνωρες διαστάσεις, μετά την απέλαση δύο ρώσων διπλωματών από την ελληνική κυβέρνηση, για λόγους, που ακόμα δεν έχουν πλήρως διευκρινισθεί αλλά σχετίζονται, όπως υποστηρίζεται, με προσπάθειες εξαγοράς βουλευτών, δημάρχων, μητροπολιτών για την προώθηση των ρωσικών συμφερόντων στην Ελλάδα, κι ιδίως στην Μακεδονία.
Δεν μπορώ να αποκλείσω ότι αυτά έχουν γίνει. Αλλά θα περίμενα περισσότερη κι εγκυρότερη ενημέρωση από την κυβέρνηση και το ΥΠΕΞ. Δεν είναι δυνατόν να συμβαίνουν τόσο σοβαρά ζητήματα, που αφορούν την διεθνή θέση της χώρας και να μην έχουν ενημερωθεί αρμοδίως τουλάχιστον η Βουλή κι οι πολιτικοί αρχηγοί.
Είναι γνωστό σε όλους ότι από συστάσεως του ελληνικού κράτους, οι πρεσβείες των μεγάλων δυνάμεων αναμιγνύονταν ενεργά, και πολλές φορές ξεπερνώντας τα εσκαμμένα, στα πολιτικά πράγματα της πατρίδας μας. Ουδέποτε όμως μέχρι τώρα δεν είχε υπάρξει παρόμοιο περιστατικό με απελάσεις διπλωματών και ματαίωση επίσκεψης του υπουργού Εξωτερικών μιάς τόσο μεγάλης χώρας, όπως είναι η Ρωσία. Είναι μάλιστα χαρακτηριστικό ότι κάτι παρόμοιο δεν είχε συμβεί ούτε καν στην κορύφωση του Ψυχρού Πολέμου, όταν η Ελλάδα, κακά τα ψέματα, είχε μετατραπεί σε πεδίο αντιπαράθεσης κατασκόπων.
Είναι, για μένα, προφανές, ότι η εξέλιξη αυτή είναι αποτέλεσμα της προσπάθειας του κ. Κοτζιά, που έχει πανικοβληθεί από τις αντιδράσεις του κόσμου για την συμφωνία των Πρεσπών, να τις απαξιώσει, αποδίδοντας τις σε ρώσους πράκτορες. Μάταια όμως, η Μακεδονία αποτελεί ένα μείζον ζήτημα, που δεν μπορεί να υπονομευθεί από προπαγανδιστικά τεχνάσματα, σταλινικού τύπου…
Η ψυχρολουσία που υπέστη η κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα στο τελευταίο Eurogroup της περασμένης εβδομάδας, ανοίγει το δρόμο για πρόωρες εκλογές μέσα στον φθινόπωρο του 2018.
Δεν ήταν αναμενόμενο ότι η Γερμανία θα αντιδρούσε με τον τρόπο που αντέδρασε, μπλοκάροντας την δόση των 15 δις ευρώ, που είναι απαραίτητη για την έξοδο από τα μνημόνια και την επιστροφή σε μια μορφή κανονικότητας για την ελληνική οικονομία. Η πρόφαση του υπουργού οικονομικών Σολτς δεν ήταν ιδιαίτερα πειστική. Για 28 εκατομμύρια € δεν είναι δυνατόν να εμποδίζεται η εκταμίευση των 15 δις.
Όταν μάλιστα η αναβολή της εφαρμογής του μέτρου του αυξημένου Φ.Π.Α. στα νησιά που πνίγονται από την μεταναστευτική κρίση, δεν ήταν καν απόφαση που έθιγε τις συστάσεις των δανειστών. Και σίγουρα δεν εμποδίζει την επίτευξη του στόχου για πρωτογενή πλεονάσματα, τουλάχιστον 3,5% του ΑΕΠ.
Είναι σαφές ότι η στάση του Βερολίνου αποτέλεσε προειδοποίηση για την Αθήνα, καθώς οι δανειστές δεν εμπιστεύονται την ελληνική κυβέρνηση και τις από δω και πέρα κυβερνητικές πολιτικές σε ότι αφορά την παροχολογία ενόψει των εκλογών, οι οποίες το αργότερο θα πραγματοποιηθούν τον Μάιο του 2019. Το πρόβλημα αξιοπιστίας που υπάρχει για την Ελλάδα και ειδικότερα για την κυβέρνηση των κύριων Τσίπρα και Καμμένου, παραμένει ισχυρό και δεν πείθει ούτε τους δανειστές ούτε τις αγορές, η εκπεφρασμένη δήλωση τους ότι προτίθενται να εφαρμόσουν κατά γράμμα τα συμφωνηθέντα. Αντίθετα, η πρόθεση της κυβέρνησης να ζητήσει κατάργηση ή έστω αναστολή στην εφαρμογή του μέτρου της περικοπής των συντάξεων έχει προκαλέσει μεγάλη, αρνητική συζήτηση μεταξύ των δανειστών.
Είναι πλέον βέβαιο ότι αν ο ΣυΡιζΑ δεν κατόρθωσει να πετύχει αναβολή γιατη μείωση των συντάξεων, δεν μπορεί να πάει σε εκλογές μετά την 1 Ιανουαρίου 2019. Κατά συνέπεια, θα υποχρεωθεί σε πρόωρες εκλογές μέσα στο 2018, αν και ο στόχος του κύριου Τσίπρα, παραμένει ο Μάιος 2019, οπότε με τη διενέργεια τετραπλών εκλογών, θα προσπαθήσει να μπερδέψει τους ψηφοφόρους και να μειώσει την εκλογική του ήττα και στις τέσσερις κάλπες, που πρόθεση του είναι τότε να στηθούν.
Αυτό όμως είναι λίαν αβέβαιο δεδομένου ότι τόσο το θέμα των συντάξεων όσο και το θέμα των Σκοπίων θα συνεχίσουν από ότι φαίνεται να αποτελούν το κεντρικό ζήτημα που απασχολεί όλους τους έλληνες ψηφοφόρους. Υπό τις συνθήκες αυτές, ο πρωθυπουργός και οι συνεργάτες του αναζητούν τρόπους να απεμπλακούν από την πολύ δύσκολη κατάσταση στην οποία έχουν περιέλθει. Γι’ αυτό και μοιραία προετοιμάζονται από τώρα για εκλογές αιφνιδιαστικές.
Ο κίνδυνος όμως για τον κυβερνητικό συνασπισμό είναι μήπως οι πρόωρες εκλογές του φθινοπώρου αποτελέσουν ένα έμμεσο δημοψήφισμα για την κατάπτυστη συμφωνία των Πρεσπών και για τις συντάξεις, που όλοι έλληνες γνωρίζουν ότι εάν επανεκλεγούν οι κύριοι Τσίπρας και Καμμένος θα τις κόψουν οπωσδήποτε. Γι’ αυτό, το Μαξίμου προετοιμάζεται ακόμα και για ρήξη με τους δανειστές με πρόσχημα το θέμα των συντάξεων. Όλα αυτά όμως είναι ακόμα εξαιρετικά πρόωρα, καθώς ο πρωθυπουργός δεν έχει λάβει μέχρι στιγμής τις οριστικές του αποφάσεις. Οι οποίες, όπως αναφέρουν καλά πληροφορημένες πηγές, θα εξαρτηθούν από την πορεία των διαπραγματεύσεων με τους ευρωπαίους για τις συντάξεις.
Μέσα στα σχέδια του Μαξίμου, περιλαμβάνεται κι η συνταγματική αναθεώρηση, την οποία προωθεί ο κύριος Τσίπρας προκειμένου να προκαλέσει ευρεία συζήτηση μεταξύ των κομμάτων αλλά και τωνκοινωνικών φορέων, επιδιώκοντας ο ίδιος να υπηρετήσει την αριστερή φυσιογνωμία του, η οποία έχει ιδιαίτερα θιγεί κατά το τελευταίο διάστημα, οπότε είναι υποχρεωμένος να εφαρμόσει αντιλαϊκές πολιτικές λιτότητας. Όμως, η συνταγματική αναθεώρηση, εκτιμάται, ότι δεν συγκινεί ευρείες λαϊκές μάζες και κατά συνέπεια η επίδραση της στη λαϊκή ψήφο θα είναι πολύ περιορισμένη.
Είναι πλέον προφανές ότι ο πρωθυπουργός κι η κυβέρνηση του βρίσκονται στριμωγμένοι με την πλάτη στον τοίχο. Γι αυτό, εκτιμάται, πως η καλύτερη επιλογή που έχουν είναι να προχωρήσουν σε πρόωρες εκλογές το ταχύτερον δυνατόν, προκειμένου να διασώσουν ότι ακόμα σώζεται από την εκλογική δύναμη του ΣυΡιζΑ, που πολλοί φοβούνται ότι θα κινδυνεύσει με καθίζηση όσο συνεχίζεται η αβεβαιότητα για την μεταμνημονιακή πορεία της χώρας, μέσα σε συνθήκες διαρκούς λιτότητας.
10.07.2018 Η περικοπή των συντάξεων φέρνει εκλογές;
Tο μεγάλο πρόβλημα, που απασχολεί την μεγάλη μερίδα των συνταξιούχων, η νέα περικοπή των συντάξεων τους, λόγω και της κατάργησης της "προσωπικής διαφοράς", καθίσταται το μείζον πολιτικό διακύβευμα, καθώς από την εξέλιξη του θα εξαρτηθεί κι ο χρόνος των εκλογών.
Όπως έχουμε ξαναγράψει, δύο είναι βέβαια για τις εκλογές, όποτε κι αν γίνουν, το φθινόπωρο του 2018 ή τον Μάϊο του 2019 μαζί με τις ευρωεκλογές ή, το αργότερο (και μάλλον το λιγότερο πιθανόν) μαζί με τις δημοτικές και περιφερειακές εκλογές στις 13 Οκτωβρίου 2019: 1. Είτε το θέλει είτε δεν το θέλει η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, το βέβαιο είναι ότι οι επόμενες εκλογές θα προσλάβουν χαρακτήρα δημοψηφίσματος για την Μακεδονία, κι εκεί θα εστιασθεί, ιδίως στην Βόρειο Ελλάδα, η ρητορική της αντιπολίτευσης, και 2. Κάλπες δεν μπορεί να στήσει η κυβέρνηση εφόσον έχει περικόψει εκ νέου τις συντάξεις, διότι τότε είναι περισσότερο από βέβαιο ότι θα υποστεί άνευ προηγουμένου συντριβή.
Υπό τις συνθήκες αυτές, το πιθανότερο είναι ότι θα επιδιώξει αναβολή η ματαίωση των περικοπών. Αν δεν την πετύχει, τότε είναι βέβαιο ότι θα πάμε σε εκλογές το αργότερο εντός του προσεχούς Οκτωβρίου. Αν, αντιθέτως την πετύχει, τότε θα πάμε σε εκλογές τον Μάϊο μαζί με τις ευρωεκλογές.
Αυτή την στιγμή, η εντύπωση, που εύλογα διαχέεται στην πολιτική είναι ότι ήδη υπάρχει κάποιου είδους συμφωνία του πρωθυπουργού και των συνεργατών του με τους εκπροσώπους των δανειστών για το ελάχιστον διετή αναβολή στην υποχρέωση μείωσης του συνταξιοδοτικού κόστους κατά τουλάχιστον 1% του ΑΕΠ από 1-1-19.Δεν αποκλείεται. Αλλά η εκτίμηση κι οι πληροφορίες μας συνηγορούν στην κατεύθυνση ότι οριστικές αποφάσεις δεν έχουν ληφθεί.
Άλλωστε κι οι ίδιοι οι δανειστές δεν έχουν την ίδια προσέγγιση στο ζήτημα, διότι κυρίως η αναβολή εφαρμογής του μέτρου θα στείλει πολύ αρνητικό μήνυμα στις αγορές. Άλλα λένε αξιωματούχοι, όπως ο Μοσκοβισί, άλλα ο Σεντένο, άλλα ο Ρέγκλινγκ. Φυσικά η απόφαση τελικά θα είναι πολιτική και μείζονα παρέμβαση θα έχει η καγκελάριος Μέρκελ. Αλλά το σίγουρο είναι ούτε κατάργηση ούτε αναβολή μπορεί να υπάρξει. Το πιθανότερο είναι μια τεχνική αναστολή εφαρμογής του μέτρου, με το επιχείρημα ότι δεν μπορούν τεχνικά οι υπηρεσίες να το επιβάλλον από 1-1-19. Αλλά και το επιχείρημα αυτό είναι αδύναμο.
Κακά τα ψέματα, κι η αντιπολίτευση δεν μπορεί να μείνει με σταυρωμένα τα χέρια. Ήδη, με την τροπολογία που κατατέθηκε κι από τη ΝΔ κι από το ΚΙΝΑΛ κι από το ΚΚΕ, ζητείται η ματαίωση της περικοπής. Αν υπάρξει αναστολή, που επί της ουσίας θα δοθεί αποκλειστικά και μόνον για να διευκολυνθούν Τσίπρας και ΣΥΡΙΖΑ εκλογικά και μόνον, τότε αυτό υπονομεύει τους κανόνες του fair play κι αποτελεί έμμεση αλλά ουσιαστική παρέμβαση των δανειστών στα εκλογικά πράγματα της χώρας, οπότε μετά κι η αντιπολίτευση να μπορεί να ισχυρισθεί αφού τα pacta non sunt servanta, δεν θα δεσμεύουν οι συμφωνίες, που είχαν γίνει και την ίδια ως κυβέρνηση. Άρα το θέμα της περικοπής η μη της "προσωπικής διαφοράς" έχει μετατραπεί εκ των πραγμάτων σε μείζον ζήτημα πολιτικής, με τεράστιες ακόμα κι εκλογικές επιπτώσεις.
Επί της ουσίας όμως, η περικοπή της λεγόμενης "προσωπικής διαφοράς", όπως αυτή προκύπτει από τον άθλιο νόμο για το ασφαλιστικό του 2016, που έχει μείνει γνωστός ως "νόμος Κατρούγκαλου", δεν μπορεί παρά να εφαρμοσθεί είτε τώρα είτε αργότερα. Διότι, αυτό που δυστυχώς πολλοί Ελληνες δεν έχουν καταλάβει είναι ότι οι συντάξεις μειώθηκαν με το νόμο Κατρούγκαλου. Μπορεί αυτό να μην το συνειδητοποίησαν οι συνταξιούχοι από τότε, γιατί με την εφαρμογή του τεχνάσματος της "¨προσωπικής διαφοράς", δεν φάνηκε στους τραπεζικούς λογαριασμούς. Αλλά από την στιγμή, που όλες οι νέες συντάξεις μετά τον Μάϊο 2016, απονέμονται χωρίς την προσωπική διαφορά, είναι προφανές ότι αργά η γρήγορα τα δικαστήρια θα υποχρεώσουν την όποια κυβέρνηση να αποκαταστήσει την αδικία, που συντελείται εις βάρος των νέων συνταξιούχων είτε καταργώντας την προσωπική διαφορά για όλους είτε αλλάζοντας το ανοσιούργηημα, που αποκαλείται "νόμος Κατρούγκαλου".
Βέβαια κάποιος θα μπορούσε να ισχυρισθεί ότι μέχρι τότε θα υπάρχουν πολιτικές εξελίξεις και θα έχουν προηγηθεί οι εκλογές. Αλλ όμως αν η χχώρα αυτή θέλει πράγματι να συνέλθει και να σοβαρευθεί, αυτό πρέπει να ξεκινήσει από την κυβέρνηση, που δεν μπορεί να προσεγγίζει, όπως σήμερα πράττει η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, τόσο μείζονα ζητήματα, όπως είναι το συνταξιοδοτικό, με καθαρά κουτοπόνηρη πολιτικάντικες μεθόδους, που αποσκοπούν σε βραχυπρόθεσμα εκλογικά οφέλη κι όχι σε μια συνολική κι εις βάθος επίλυση των χρονιζόντων προβλημάτων της πατρίδας μας, που εκ των προγμάτων το ασφαλιστικό ζήτημα είναι ένα εκ των μειζόνων.
Μαδάει ο Τσίπρας την μαργαρίτα για τη νέα περικοπή των συντάξεων…
Tο μόνιμο ερώτημα, που μου θέτουν όλοι οι άνθρωποι, που με συναντούν στον δρόμο η μου τηλεφωνούν, είναι πότε θα διεξαχθούν οι εκλογές. Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι έχουμε μπει σε μακρά προεκλογική περίοδο. Το πολιτικό κλίμα πείθει τον καθένα ότι ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ προετοιμάζονται ήδη να ξιφουλκήσουν για την τελική αναμέτρηση τους προσεχείς μήνες. Είτε γίνουν το φθινόπωρο του 2018, που κατά τη γνώμη μου παραμένει η πιθανότερη περίοδος να στηθούν οι κάλπες, είτε μερικούς μήνες αργότερα, δεν υπάρχει πλέον καμιά αμφιβολία ότι οι εκλογές θα πραγματοποιηθούν μέσα σε ένα κλίμα οξύτατης αντιπαράθεσης και πόλωσης, που κυρίως βολεύει το κυβερνών κόμμα, προκειμένου να κρατήσει ψηλά ποσοστά συσπείρωσης και να αποφύγει την πλήρη εκλογική κατάρρευση, που προοιωνίζονται όλες οι τελευταίες δημοσκοπήσεις, ιδίως μετά την συμφωνία των Πρεσπών για τα Σκόπια. Εκτίμησή μου είναι ότι οι εκλογές δεν υπάρχει η παραμικρή πιθανότητα να πραγματοποιηθούν στο τέλος της τετραετίας, δηλαδή στις 13 Οκτωβρίου 2019, οπότε και προσδιορίζονται να πραγματοποιηθούν οι δημοτικές και περιφερειακές εκλογές. Θα γίνουν λοιπόν είτε μέσα στο φθινόπωρο, εάν κι εφόσον η κυβέρνηση κατορθώσει να πάρει το «πράσινο φως» των δανειστών για να μην μειώσει από 1-1-19 τις συντάξεις, (διότι είναι σαφές ότι με κομμένες συντάξεις, δεν υπάρχει περίπτωση να προκαλέσει εκλογές ένα κόμμα, όπως ο ΣΥΡΙΖΑ, που βρίσκεται σε αποδρομή) είτε τον Μάϊο 2019, μαζί με τις ευρωεκλογές. Άραγε, κεντρικό διακύβευμα για την επόμενη περίοδο είναι η περικοπή της «προσωπικής διαφοράς» από τις ήδη καταβαλλόμενες συντάξεις, σύμφωνα με το νόμο Κατρούγκαλου και τους νόμους, που δύο φορές, έχουν ψηφίσει οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ το τελευταίο έτος. Παρά την άρνηση σύσσωμης της αντιπολίτευσης, που μάλιστα έχει υποβάλλει σχετική νομοθετική ρύθμιση για την ακύρωση αυτού του νόμου, που θίγει την οικονομία και πρωτίστως τους συνταξιούχους, που δοκιμάζονται σκληρά κι άδικα. Θα αναστείλει άραγε ο Τσίπρας τον δικό του νόμο. Πιθανόν. Αλλά δεν τολμά να το κάνει από τώρα. Ίσως τον Σεπτέμβριο. Αλλά μέχρι τότε θα είναι αργά. Το κακό έχει ήδη γίνει…
H χώρα βρίσκεται ήδη, έστω κι άτυπα, σε μακρά προεκλογική περίοδο. Είτε οι εκλογές πραγματοποιηθούν το προσεχές φθινόπωρο του 2018 είτε, το αργότερο, τον Μάϊο του 2019, μαζί με τις ευρωεκλογές, το προεκλογικό κλίμα ήδη ρίχνει βαριά την σκιά του, όχι μόνον στην πολιτική αλλά και στην οικονομική ζωή της πατρίδας μας. Και θα επηρεάσει μοιραία και καταλυτικά τις όποιες οικονομικές εξελίξεις. Κι αυτό ήδη αποτυπώνεται στο πώς οι αγορές ανταποκρίνονται στις εξελίξεις.
Είναι προφανές ότι παρά την απόφαση του Eurogroup της 21ης Ιουνίου, όπου βρέθηκε μια συμβιβαστική φόρμουλα για την ρύθμιση, κι όχι την μείωση, του χρέους σε συνδυασμό με την μεταμνημονιακή εποπτεία της Ελλάδας, οι αγορές δεν δείχνουν να πείθονται από τις αποφάσεις αυτές. Γνωρίζουν καλά ότι στην ουσία, η ελληνική οικονομία πήρε μια δεκαετή αναστολή εκτελέσεως, μέχρι το 2033, και ότι η πραγματική οικονομία της χώρας δεν μπορεί να ανταποκριθεί στις προκλήσεις των καιρών. Είναι χαρακτηριστικό ότι το ΧΑΑ συνεχίζει να κινείται σε πολύ χαμηλά επίπεδα, ενώ οι τραπεζικές μετοχές δείχνουν να βρίσκονται, μέσα στο κατακαλόκαιρο,σε βαθιά κατάψυξη. Την ίδια ώρα, οι αποδόσεις των ελληνικών ομολόγων κινούνται σε πολύ υψηλά επίπεδα, άνω του 4%, που είναι προφανές απαγορευτικά για μια «καθαρή έξοδο» της Ελλάδας στις αγορές. Έστω κι αν το «μαξιλαράκι», που κατόρθωσε να δημιουργήσει το υπουργείο Οικονομικών, με τα 15 δις ευρώ, που πήραμε μετά το τελευταίο Eurogroup, μας επιτρέπει να μην επιδιώξουμε δανεισμό μέχρι το τέλος του 2019 τουλάχιστον, ωστόσο η αβεβαιότητα, που επικρατεί και το γεγονός ότι οι αγορές δεν έχουν πεισθεί για την βιωσιμότητα και την προοπτική της ελληνικής οικονομίας, καθιστά ακριβό τον δανεισμό των ελληνικών επιχειρήσεων και τραπεζών.
Κι όλα αυτά μέσα σε ένα πλαίσιο ασφυκτικό, που δημιουργούν οι στόχοι για πολύ υψηλά πρωτογενή πλεονάσματα, που έχουν συμφωνηθεί (3,5% μέχρι το 2002 και 2,2% από το 2023 μέχρι το 2060), που ο διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδας χαρακτήρισε πρωτοφανή, αφού τόσο μεγάλα πλεονάσματα για τόσο μακρύ χρονικό διάστημα, μόνον οι πετρελαιοπαραγωγικές χώρες, μπορούν να ελπίζουν να πετύχουν. Κι η πατρίδα μας δεν είναι, ακόμα τουλάχιστον, μια εξ αυτών.
Υπό τις συνθήκες αυτές, είναι προφανές ότι ο χρόνος των εκλογών θα καθορίσει και τις μεσοπρόθεσμες εξελίξεις. Είναι σαφές ότι η κυβέρνηση των Αλ. Τσίπρα και Π. Καμμένου αναζητεί τρόπους να απεμπλακεί από την υποχρέωση της να μειώσει τις συντάξεις στο τέλος του 2018. Είναι περισσότερο του προφανούς ότι με νέες μεγάλες μειώσεις των ήδη καταβαλλόμενων συντάξεων, καμιά κυβέρνηση δεν θα μπορούσε να πάει σε εκλογές. Πόσω μάλλον, που το Σκοπιανό πρόβλημα κι η λύση, που επιχειρεί να δώσει η κυβέρνηση Τσίπρα- Κοτζιά, έχιε προκαλέσει την δικαιολογημένη σφοδρή αντίδραση του συνόλου των Ελλήνων, και πολύ περισσότερο των κατοίκων της Μακεδονίας.
Το κλίμα, που έχει προκληθεί από τις τελευταίες δημοσκοπήσεις είναι πολύ βαρύ για την κυβέρνηση και το πρωθυπουργικό επιτελείο στο Μαξίμου. Όλες οι δημοσκοπήσεις (Pulse, Metron Analysis, ALKO, Marc), που είδαν το φως της δημοσιότητας τις τελευταίες μέρες καταδεικνύουν την καθίζηση, που έχει υποστεί ο ΣΥΡΙΖΑ. Ενώ ο κυβερνητικός του εταίρος, οι ΑΝΕΛ του Πάνου Καμμένου εξαερώνονται, σε ποσοστά που με δυσκολία πλέον μετρώνται δημοσκοπικά. Όσο κι αν δημοσίως, οι κυβερνώντες επιχειρούν να μετριάσουν την σημασία των δημοσκοπήσεων, στην πραγματικότητα γνωρίζουν ότι η κατάσταση είναι πολύ δύσκολη. Και γνωρίζουν επίσης ότι πλέον, η ΝΔ θα πολιτευθεί επενδύοντας στο πατριωτικό μέτωπο, που έχει διαμορφωθεί κατά της συμφωνίας Τσίπρα- Κοτζιά για την Μακεδονία μας. Επίσης κατανοούν ότι σε συνδυασμό με την περικοπή των συντάξεων από 1-1-19, δεν έχει ελπίδα επιτυχίας στις κάλπες η κυβέρνηση ότι κι αν κάνει. Όσα επιδόματα και «κοινωνικά μερίσματα» κι αν μοιράσουν τα Χριστούγεννα. Οσες φιέστες κι αν στήσουν. Οσες φορές κι αν φορέσεις γραβάτα ο πρωθυπουργός. Οσες Novartis κι όσα σκάνδαλα κι αν εφεύρουν.
Γι’ αυτό έχουν δύο επιλογές, να πάνε σε εκλογές πριν από το τέλος του χρόνου, που, κατά την γνώμη μου, είναι το πιθανότερο. Η να μην προχωρήσουν σε μείωση των συντάξεων. Πώς μπορεί να γίνει αυτό; Άγνωστο ακόμα. Από την κυβέρνηση διοχετεύονται σενάρια περί συμφωνίας με τους δανειστές, που θα δεχτούν διετή αναβολή εφαρμογής του μέτρου. Δύσκολο. Μπορεί να μην το εφαρμόσουν με τσαμπουκά. Μπορεί. Τίποτα το απίθανο με τους ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. Το βέβαιο είναι ότι με κομμένες συντάξεις, εκλογές δεν γίνονται…
Είναι πλέον βέβαιο. Ο Τσίπρας έχει αποφασίσει να δώσει τα πάντα στην Μέρκελ, ελπίζοντας ακόμα σε ανταλλάγματα, που θα του επιτρέψουν να παραμείνει όσο γίνεται, στην εξουσία και να έχει όσο το δυνατόν μεγαλύτερη ζημία στις εκλογές. Της έδωσε την συμφωνία με τα Σκόπια. Θα της δώσει κι αυτό που ζητάει με την μεγαλύτερη πίεση. Την επιστροφή των μεταναστών, που πέρασαν αρχικά από την Ελλάδα και κατέληξαν στην Γερμανία. Ο πρωθυπουργός, όπως δήλωσε και στην εφημερίδα Financial Times, θα κάνει το χατίρι της γερμανίδας καγκελαρίου, που κινδυνεύει ακόμα και με πτώση από την εξουσία στην χώρα της, ελπίζοντας σε οικονομικά ανταλλάγματα. Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι χιλιάδες μετανάστες, που κατά την Τασία Χριστοδουλοπούλου «λιάζονται και μετά εξαφανίζονται», θα επανεμφανισθούν στην Ελλάδα και στις πλατείες. Αφού είχαν «εξαφανισθεί» γιατί είχαν πάει στην Γερμανία κι άλλες ευρωπαϊκές χώρες.
Γιατί το κάνει αυτό; Μα γιατί ελπίζει ότι θα του δώσουν ανάσα με την μείωση των συντάξεων, που έχει προνομοθετηθεί για το τέλος του έτους. Δηλαδή, ελπίζει ότι δεχόμενος πίσω χιλιάδες, κατά τεκμήριο μουσουλμάνους, μετανάστες, θα λάβει ως αντάλλαγμα την αναβολή για το τέλος του χρόνου της νέας μείωσης των συντάξεων, που γνωρίζει ότι δεν μπορεί να αντέξει πολιτικά κι εκλογικά. Καθώς από τον χρόνο επιβολής αυτού του μέτρου, θα εξαρτηθεί κι ο χρόνος των εκλογών.
Για την κυβέρνηση, επιδίωξη είναι να διεξαχθούν οι εκλογές τον Μάϊο 2019, μαζί με τις ευρωεκλογές, που εκτιμά ότι θα του επιτρέψουν να πάρει μια μικρή ανάσα. Γνωρίζει όμως με νέες περικοπές στις συντάξεις, δεν θα μπορούσε σε καμιά περίπτωση να πάει στις κάλπες χωρίς να υποστεί δεινή ήττα. Και γι’ αυτό επιδιώκει να αναστείλει την επιβολή του επαχθούς κι αντιλαϊκού αυτού μέτρου για μετά τον Μάϊο. Και για να το πετύχει αυτό, θα δεχτεί πίσω ακόμα και τους μουσουλμάνους μετανάστες και πρόσφυγες, που δεν έχουν λάβει άσυλο στην Γερμανία. Δηλαδή, η Ελλάδα θα μετατραπεί σε «αποθήκη ψυχών» για πρόσκαιρα εκλογικά οφέλη του κ. Τσίπρα και του ΣΥΡΙΖΑ. Δυστυχώς, αυτή είναι η νοοτροπία τους.
28.06.2018
Μας κλέψανε την ταυτότητα, Τσίπρας και Κοτζιάς…Λοβέρδος Γιάννης Πριν 13 ώρες κ 19 λεπτά
Xτες το βράδυ, με πήρε τηλέφωνο από τη Νέα Υόρκη μια ηλικιωμένη κυρία, που παρακολουθεί την εκπομπή μου στο Blue Sky, μέσω της Hellas Sat. Μου μιλούσε κι έκλαιγε. Ανησύχησα. «Τι έχετε κυρία μου», την ρώτησα. Μου απάντησε με σπασμένη αλλά αξιοπρεπή φωνή: «Με ρώτησε ο γιατρός μου, που είναι Αμερικανός, από ποιο μέρος της Ελλάδας κατάγομαι, και του είπα από την Μακεδονία. Και ποια γλώσσα μιλάτε στην Μακεδονία, συνέχισε. Όταν του απάντησα ότι μιλάμε ελληνικά, φυσικά, με διέψευσε: «Τι μου λες, στην Μακεδονία δεν μιλούν ελληνικά, μιλούν μακεδονικά».
Η ελληνίδα κυρία από τη Νέα Υόρκη, δεν μπόρεσε να το αντέξει και ξέσπασε. Όπως οι περισσότεροι Έλληνες, που άκουσαν τον πρωθυπουργό των Σκοπίων Ζάεφ να λέει στις Πρέσπες: «Εμείς οι Μακεδόνες, κι εσείς οι Έλληνες». Το πρόβλημα, που δεν κατάλαβαν ο κ. Αλ. Τσίπρας κι ο κ. Ν. Κοτζιάς, που προχώρησαν να συνάψουν την κατάπτυστη συμφωνία των Πρεσπών, είναι ότι η αναγνώριση εκ μέρους του ελληνικού κράτους της ταυτότητας και της γλώσσας των (ψευτο) «Μακεδόνων», στερεί την δική μας ταυτότητα. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι η υπόθεση της Μακεδονίας απασχολεί περισσότερο από κάθε τι άλλο την κοινή γνώμη τις τελευταίες μέρες. Κι η εκτίμηση, που κάνουν οι ειδικοί αναλυτές των δημοσκοπήσεων είναι ότι όσο η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ συνεχίζει να προκαλεί την ελληνική ψυχή, αναγνωρίζοντας την «Βόρειο Μακεδονία». Δεν ξέρω πόσοι το γνωρίζουν αλλά η Βουλγαρία ουδέποτε αναγνώρισε «μακεδονική» ταυτότητα και γλώσσα. Γιατί θεωρεί, και σωστά, τους ψευτομακεδόνες Βούλγαρους και τη γλώσσα που μιλούν βουλγαρική. Ότι δεν έκανε το βουλγαρικό κράτος το έπραξε το ελληνικό, εξαιτίας των αριστερών ιδεοληψιών Τσίπρα- Κοτζιά!
Αυτός είναι ο λόγος, που υποτίμησαν τις αντιδράσεις στην συμφωνία, που προωθούν. Αναγνώρισαν την ταυτότητα των Σκοπιανών ως «Μακεδόνων» αλλά στέρησαν την ταυτότητα από πολλούς Έλληνες. Εδώ και πολύ καιρό λέω και γράφω ότι η υπόθεση των Σκοπίων θα εξελιχθεί σε μεγάλη πολιτική ήττα για τους ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. Διότι θίγει την ψυχή ενός λαού, που εδώ και χρόνια διακατέχεται από ισχυρά, αρνητικά συναισθήματα, οργή, ντροπή, απογοήτευση, φόβο, ταπείνωση.
Ένας άνθρωπος μπορεί να ανεχθεί τους υπερβολικούς φόρους, την μείωση των συντάξεων, την φτώχεια αλλά δεν ανέχεται να χάσει την εθνική του ταυτότητα, διότι έτσι χάνει το νόημα της ύπαρξης του. Αυτό, οι διεθνιστές του ΣΥΡΙΖΑ δεν το καταλαβαίνουν. Αλλά το κατανοούν οι πολίτες, που σε συντριπτική πλειοψηφία, άνω του 80% αντιδρούν σε αυτή την κατάπτυστη συμφωνία. Και μπορεί να μην βγαίνουν στους δρόμους αλλά θα εκδηλώσουν την δυσαρέσκεια τους στην κάλπη.
Ας μην ξεχνάμε, όσο κι αν οι Συριζαίοι κατηγορούν τους διαφωνούντες με την συμφωνία ως «ρατσιστές», «εθνίκια», «ακροδεξιούς», «φασίστες», ότι οι πολίτες δεν ανήκουν σε καμιά από αυτές τις κατηγορίες. Απλώς είναι πατριώτες, που στρέφονται στις παραδοσιακές αξίες, που τους ενισχύει την ταυτότητα τους σε εποχές πλήρους απαξίωσης…
Η κακόγουστη φιέστα, που το Μαξίμου έστησε την περασμένη Παρασκευή στο Ζάππειο, σε μια απέλπιδα προσπάθεια να αποπροσανατολίσει την κοινή γνώμη από το θέμα της Μακεδονίας, που έχει προκαλέσει τεράστια ζημία στον ΣΥΡΙΖΑ αλλά ακόμα μεγαλύτερη στους ΑΝΕΛ, δεν φαίνεται να έπεισε, παρά μόνον τους φανατικούς κυβερνητικούς οπαδούς.
Είναι χαρακτηριστικό ότι η προσπάθεια του πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα να φορέσει γραβάτα, μήπως και πείσει τους πολίτες ότι δήθεν ρυθμίστηκε σοβαρά το χρέος και βγαίνουμε οριστικά κι αποτελεσματικά από τα Μνημόνια, αποδοκιμάστηκε ακόμα κι από την φιλική προς τον ΣΥΡΙΖΑ «Εφημερίδα των Συντακτών». Σε άρθρο της παρομοιάζει το σόου του Ζαππείου με «φτηνιάρικη βιντεοταινία της δεκαετίας του 1980» και βάζει τίτλο «Ρόδα, Τσάντα και…Γραβάτα», παραφράζοντας τον τίτλο της ελληνικής ταινίας εκείνης της εποχής: «Ρόδα, Τσάντα και Κοπάνα».
Παρά τα τρανταχτά γέλια του υπουργού Άμυνας Πάνου Καμμένου και τις γλαφυρές, υπερβολικές δηλώσεις του κ. Τσίπρα, η συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών δεν φαίνεται να πείθεται από τους ισχυρισμούς της κυβέρνησης ότι η «χώρα γύρισε σελίδα» κι ότι «επιστρέφει στην κανονικότητα». Οποιος στοιχειωδώς παρακολουθεί τι γίνεται και πληροφορήθηκε τα όσα συμφωνήθηκαν στο τελευταίο Eurogroup, το οποίο σηματοδοτεί το συμβολικό τέλος της μνημονιακής περιόδου, γνωρίζει ότι τα πράγματα δεν είναι, όπως περιγράφονται.
Σε ότι αφορά στο χρέος, ουσιαστικά η μόνη απόφαση που πήραν οι δανειστές μας, απούσης της Ελλάδας εν τοις πράγμασι, είναι η επιμήκυνση της περιόδου χάριτος για την πληρωμή των τοκοχρεολυσίων του δανείου των 100 δις που είχαμε λάβει επί κυβερνήσεως Σαμαρά από τον EFSF (δηλαδή τον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Στήριξης, που προϋπήρξε του ΕΣΜ) κατά 10 επιπλέον χρόνια. Με άλλα λόγια, το 2012, η τότε κυβέρνηση, μετά το PSI, είχε λάβει ένα δάνειο μαμούθ για να αντιμετωπίσει τις πιεστικές δανειακές της ανάγκες, ύψους 100 δις ευρώ. Ο χαμηλότοκος αυτός δανεισμός, σε σχέση με τον υψηλότοκο των αγορών, δόθηκε με επιπλέον 10 ετή περίοδο χάριτος, που έληγε το 2023.
Επειδή όμως η αποπληρωμή των δανείων αυτών αν άρχιζε το 2023 και με δεδομένο ότι η κατάσταση της ελληνικής οικονομίας, δεν είναι τέτοια, που να εμπνέει εμπιστοσύνη ότι θα είναι εις θέσιν τότε να αρχίσει να πληρώνει τις δόσεις της, αποφασίστηκε από τους δανειστές να παρατείνουν την περίοδο αυτή κατά μία ακόμα δεκαετία. Δηλαδή στην ουσία αποφάσισαν να κλωτσήσουν το τενεκεδάκι του χρέους μακρύτερα για την Ελλάδα, μια και αυτή την στιγμή υπάρχουν σοβαρότερα ζητήματα, που τους απασχολούν, όπως είναι η κρίση χρέους στην Ιταλία σε συνδυασμό με τη νέα, ευρωσκεπτικιστική κυβέρνηση της, αλλά και το Μεταναστευτικό, που ορισμένοι θεωρούν ότι αποτελεί ακόμα μεγαλύτερο κίνδυνο για την ευρωπαϊκή συνοχή από το χρέος.
Επιπρόσθετα, το Eurogroup ενέκρινε την χορήγηση επιπλέον 15 δις ευρώ στην Ελλάδα, για να λειτουργήσουν ως «μαξιλαράκι ασφαλείας», στην περίπτωση, που η χώρα μας δεν θα είναι σε θέση να βγει στις αγορές το προσεχές διάστημα, όπερ και το πιθανότερο. Με αποτέλεσμα να πάρουμε μια μικρή ανάσα, περίπου δύο ετών, για να μην κινδυνεύσει η οικονομία από νέες δανειακές πιέσεις. Αλλά μέχρι εκεί. Το ασφυκτικό πλαίσιο εποπτείας από τους δανειστές, σε συνδυασμό με την διατήρηση πολύ μεγάλων πρωτογενών πλεονασμάτων (3,5% μέχρι και το 2022 και 2,2% από το 2023 μέχρι το 2060), δεν δημιουργεί βάσιμα την εντύπωση ότι η χώρα μας μπορεί να ανακάμψει και να αναπτυχθεί γρήγορα και δυναμικά. Είναι χαρακτηριστικό ότι μετά την απόφαση του Εurogroup, οι αντιδράσεις ήταν χλιαρές. Τα επιτόκια των ελληνικών ομολόγων παρέμειναν άνω του 4% και το Χρηματιστήριο Αθηνών συνεχίζει να πελαγοδρομεί.
Το πιο σημαντικό είναι ότι η διατήρηση υψηλών πλεονασμάτων στερεί πόρους από την αγορά, την καταδικάζει σε συμπίεση κι αυτό αποτυπώνεται ακόμα και στους στόχους για τους ρυθμούς ανάπτυξης, που μέχρι το 2022 δεν ξεπερνούν σοβαρά το 2%, ενώ από το 2023 και μετά η Κομισιόν προβλέπει ρυθμούς γύρω στο 1%. Μιλάμε δηλαδή για αδυναμία ουσιαστικής και γρήγορης ανάκαμψης της οικονομίας, που καταδικάζεται με τον τρόπο αυτό να σέρνεται επί χρόνια, δεκαετίες, βυθισμένη στην λιτότητα και στην στασιμότητα. Είναι χαρακτηριστικό, ότι με την εξαίρεση του τουρισμού, δεν υπάρχει άλλος τομέας της οικονομίας που να ανακάμπτει εντυπωσιακά. Κι επειδή, όπως προβλέπει κι η Έκθεση Συμμόρφωσης, που εξεπόνησε η Κομισιόν κι ενεκρίθη από το Eurogroup, από 1-1-19 η συνταξιοδοτική δαπάνη θα μειωθεί κατά 2,9 δις ευρώ (ήτοι κατά το 10% της συνολικής δαπάνης), αυτά τα χρήματα, που θα λείψουν από την αγορά θα την καταδικάσουν σε μεγαλύτερη απίσχναση. Πολύ φοβάμαι ότι τα δύσκολα τώρα αρχίζουν…
H ώρα της κρίσης για την ελληνική οικονομία και για την επιτυχία η μη της "εξόδου από τα μνημόνια", για την οποίαν πανηγυρίζουν οι συριζαίοι, έρχεται την Πέμπτη, στις 21 Ιουνίου, την μεγαλύτερη μέρα του χρόνου, στο κρίσιμο Eurogroup, που συνέρχεται στις Βρυξέλλες για να εγκρίνει την 4η αξιολόγηση και να αποφασίσει για τα μέτρα για το ελληνικό χρέος.
Οι κυβερνώντες περιμένουν πολλά από την συνεδρίαση αυτή. Ακόμα περισσότερα όσοι απέμειναν στους ΑΝΕΛ του Πάνου Καμμένου, σε μια προσπάθεια τους να δικαιολογήσουν πρώτα από όλα στους ίδιους τους εαυτούς τους, τη νέα "κωλοτούμπα", που έκαναν υπερψηφίζοντας την διατήρηση της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ και επιτρέποντας στον υπουργό Εξωτερικών να υπογράψει στη φιέστα των Πρεσπών την κατάπτυστη συμφωνία για την Μακεδονία. Γεγονός, που προκάλεσε τρομακτικούς τριγμούς στην όποια κομματική βάση των ΑΝΕΛ είχε απομείνει.
Η εκτίμηση των πολιτικών αναλυτών είναι ότι στις Πρέσπες, πνίγηκαν οι επιδιώξεις του κ. Καμμένου να επανεκλεγεί στην Βουλή, όποτε γίνουν οι εκλογές. και γι αυτό επιδίωξη του είναι η διατήρηση της παρούσας κυβέρνησης όσο το δυνατόν μεγαλύτερο διάστημα, ενδεχομένως μέχρι εξαντλήσεως του κοινοβουλευτικού χρόνου τον Οκτώβριο του 2019. Ομως αυτό που προέκυψε από τις αποκαλύψεις, που έκανε ο ανεξάρτητος πλέον βουλευτής, διαγραφείς από τους ΑΝΕΛ, Δημήτρης Καμμένος, η μεγάλη ελπίδα, η μόνη που απέμεινε, του κόμματος του υπουργού Άμυνας είναι την Πέμπτη στο Eurogroup, να ληφθούν γενναίες αποφάσεις για το χρέος και να δοθεί στην κυβέρνηση η δυνατότητα να αναβάλλει, έστω, μέχρι των ευρωεκλογών του Μαϊου 2019, την εφαρμογή των περικοπών στις συντάξεις, που όλοι γνωρίζουν ότι θα ισοδυναμεί με την καταδίκη για την συγκυβέρνηση Τσίπρα- Καμμένου.
Αυτό είναι ένα σενάριο, που διακαώς διακινούν βουλευτές τόσο των ΑΝΕΛ όσο και του ΣΥΡΙΖΑ. Γιατί είναι η μόνη, μικρή, ελπίδα που τους έχει απομείνει να μην εφαρμοσθούν τα καταστροφικά μέτρα και να μην χρειασθεί να καταφύγει ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας νωρίτερα από το τέλος του χρόνου σε εκλογές. Γι αυτό, ακόμα και στα δύο κόμματα της συγκυβέρνησης ομιλούν πλέον ανοιχτά, αν κι όχι επίσημα, ότι "εμείς δώσαμε σε Αμερικανούς και Γερμανούς την λύση για την Μακεδονία, κι εκείνοι θα μας δώσουν τα μέτρα για το χρέος και τις συντάξεις". Αυτά είναι ανοησίες. Δεν λειτουργεί έτσι το σύστημα. Και το ξέρουν πλέον καλά όσοι έχουν κατά καιρούς διαπραγματευθεί με το ΔΝΤ και την Ευρωπαϊκή Ενωση. Αλλά η ελπίδα πεθαίνει τελευταία. Ας δούμε τι θα γίνει την Πέμπτη στο Eurogroup.
Μετά την υπερψήφιση του νομοσχεδίου, την περασμένη Πέμπτη, με την οποίο η ΕΛλάδα δεσμεύθηκε να εφαρμόσει επακριβώς το συμπληρωματικό μνημόνιο και το μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα, μέχρι το 2002 (δηλαδή ΚΑΙ την περικοπή των συντάξεων ΚΑΙ την περικοπή του αφορολογήτου), το Eurogroup, με ιδιαίτερα ενθαρρυντική η αλήθεια είναι, όπως το συνηθίζει, φρασεολογία, θα ανακοινώσει την ολοκλήρωση του μνημονίου, ότι δεν πρόκειται να υπάρξει νέο μνημόνιο και το καθεστώς της μεταμνημονιακής εποπτείας, που θα είναι η αυστηρότερη όλων. Ασφαλώς και θα υπάρξουν μεσοπρόθεσμα μέτρα για το χρέος, για μετά το 2035, που θα εφαρμοσθούν εάν κι εφόσον χρειασθούν, κι εάν κι εφόσον συνεχίζει να κάνει μεταρρυθμίσεις η Ελλάδα. Όλα αυτά δεν τα βγάζουμε από το μυαλό μας. Τα είπε ο ίδιος ο επικεφαλής του ΕΣΜ, του Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Σταθερότητας, που είναι ο μεγαλύτερος δανειστής της χώρας μας, κατά την πρόσφατη παραμονή του στην Αθήνα. Αλλωστε ο Κλάους Ρέγκλινγκ είναι ο κατ εξοχήν αρμόδιος για το τι θα γίνει. Και δεν συνηθίζει να λέει μπαρούφες. Οτι λέει, αυτό τελικά γίνεται, όπως η εμπειρία διδάσκει.
Αυτό σημαίνει ότι όσες φιέστες κι αν στήσει η κυβέρνηση, πανηγυρίζοντας είτε για το χρέος, που μικρή αξία έχουν στην παρούσα φάση και δεν πρόκειται να επιφέρουν κάποια ουσιαστική ανακούφιση στη ζωή των νοικοκυριών αλλά και των επιχειρήσεων, είτε για το Σκοπιανό, που προκαλεί έντονες αναταράξεις στην ελληνική κοινωνία διότι θίγει με έντονη συγκινησιακή φόρτιση την ίδια την εθνική μας ταυτότητα, η πραγματικότητα θα συνεχίζει να γίνεται χειρότερη το προσεχές διάστημα. Περικοπές συντάξεων κι ΕΚΑΣ, αύξηση ΕΝΦΙΑ και φόρων, πλειστηριασμοί, κατασχέσεις, δημεύσεις λογαριασμών, στραπατσάρισμα της εθνικής ταυτότητας, ένταση με την Τουρκία, μεταναστευτικό, κατάρρευση των κρατικών δομών στην καθημερινότητα μας, από τα σχολεία και τα πανεπιστήμια, μέχρι τα δημόσια νοσοκομεία, θα συνεχίζουν να μας ταλαιπωρούν.
Σε μια κοινωνία, κουρασμένη, ταπεινωμένη, οργισμένη, φοβισμένη, απογητευμένη. Κι όλα αυτά μέσα σε ένα τοξικό πολιτικό περιβάλλον, που θα γίνεται συνεχώς χειρότερο, καθώς η κυβέρνηση, καθώς θα αποτυγχάνει σε όλους τους τομείς, θα επενδύει στην πόλωση και τον διχασμό, πλησιάζοντας προς τις εκλογές, οι οποίες είτε γίνουν το φθινόπωρο του 2018 είτε τον Μάϊο του 2019, είναι πλέον πολύ κοντά...
18.06.2018 Η μαύρη μέρα για την Ελλάδα και τη Δημοκρατία
H Κυριακή 17 Ιουνίου θα καταγραφεί στις δέλτους της ιστορίας μας ως η μαύρη επέτειος της κατάπτυστης συμφωνίας με την οποία ο αριστερός Πρωθυπουργός Αλ. Τσίπρας, ο σταλινικός Υπουργός Εξωτερικών Ν. Κοτζιάς κι ο αμοραλιστής Υπουργός Άμυνας Π. Καμμένος, με την ακατανόητη ανοχή του προέδρου της Δημοκρατίας, ο οποίος συνεχίζει να σιωπά και να είναι εξαφανισμένος, εκχώρησαν το όνομα, την ταυτότητα, τη γλώσσα, ακόμα και την σημαία της Μακεδονίας μας. Όχι μόνο ξεδιάντροπα, αλλά κυρίως χωρίς την έγκριση του ελληνικού έθνους.
Η 17η Ιουνίου 2018 είναι μια μαύρη μέρα για την Ελλάδα, την Μακεδονία μας, τη Δημοκρατία μας.
Δίχως να έχουν τη λαϊκή νομιμοποίηση, 153 βουλευτές των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, που εξελέγησαν με εντελώς διαφορετική προεδρική ατζέντα, έδωσαν τη δυνατότητα στους κκ Τσίπρα και Κοτζιά να υπογράψουν, με την κακόγουστη φιέστα που στήθηκε στις Πρέσπες, την κατάπτυση συμφωνία που δεν έχει συζητηθεί κι εγκριθεί ούτε καν από το Υπουργικό Συμβούλιο, η οποία παράγει δεσμευτικά και τελειωτικά αποτελέσματα εις βάρος των εθνικών συμφερόντων της χώρας.
Ποτέ καμιά Κυβέρνηση μέχρι τώρα δεν διανοήθηκε, ούτε καν να ζητήσει, θέμα «Μακεδονικής» ταυτότητας και γλώσσας. Το έκαναν οι Αριστεροί που το 1949, στο ίδιο χωριό, τους Ψαράδες των Πρεσπών, οι ιδεολογικοί τους πρόγονοι, Ζαχαριάδης και «Δημοκρατικός» στρατός του ΚΚΕ, είχαν ανακηρύξει την ύπαρξη του ανύπαρκτου «Μακεδονικού» έθνους.
Στο ίδιο χωριό 69 χρόνια μετά, όλοι οι Έλληνες εμβρόντητοι ακούσαμε μέσω της τηλεοράσεως, τον σκοπιανό πρωθυπουργό Ζόραν Ζάεφ, απόγονο των Βουλγάρων Κομιτατζήδων εναντίον των οποίων είχαν πολεμήσει οι ήρωες μας Παύλος Μελάς, Τέλλος Άγρας κοκ, να διακηρύσσει επί λέξει «Οι λαοί των Μακεδόνων και την Ελλήνων». Κι ο πρωθυπουργός κι ο Υπουργός της Ελλάδας να τον ακούν, χαμογελώντας αυτάρεσκα, και λίγο μετά Ζάεφ και Τσίπρας να φωτογραφίζονται κάτω από την σημαία των Σκοπίων που είναι ο ορισμός του «Μακεδονικού Αλυτρωτισμού», αφού πάριστα το αστέρι της Βεργίνας, που βρέθηκε από τον Έλληνα αρχαιολόγο Μανώλη Ανδρόνικο στον τάφο του Βασιλιά της Μακεδονίας Φιλίππου, και πατέρα του Έλληνα στρατηλάτη Αλέξανδρου, στην Ελληνική Βεργίνα. Με τον τρόπο αυτό οι κκ Τσίπρας και Κοτζιάς πιστοποίησαν την πλήρη εκχώρηση των εθνικών δίκαιων συμφερόντων.
Αυτό ίσως ήταν το όνειρό τους πάντα. Αυτά ίσως μάθανε στα κομμουνιστικά έδρανα, όπου διδάχθηκαν, αν διδάχθηκαν, την στερβλή εκδοχή της ιστορίας. Αλλά εμείς οι Έλληνες θα τους επιτρέψουμε να ικανοποιήσουν την ιδεοληψία τους εις βάρος της πατρίδας μας. Για κάθε πατριώτη δημοκράτη, η λύση είναι μόνο μία. Άμεση προσφυγή στις κάλπες για να εκφραστεί ελεύθερα η λαϊκή βούληση. Προβλέπω δύσκολες εποχές για την Ελλάδα και την κοινωνία μας.
16.06.2018 Γιατί φοβούνται τον κυρίαρχο λαό;
Eίναι προφανές ότι η συμφωνία για την Μακεδονία, που προωθούν ο πρωθυπουργός κι ο υπουργός Εξωτερικών προκαλεί ήδη τεράστιες αντιδράσεις και διχάζει τον ελληνικό λαό σε σημείο πρωτοφανές στα πρόσφατα χρονικά των πολιτικών και κοινωνικών αντιπαραθέσεων.
Επειδή απευθύνεται κυρίως στην ίδια την ψυχή και την ταυτότητα του ελληνισμού, σε εποχές μάλιστα εξαιρετικά δύσκολες, που οι πολίτες δοκιμάζονται από πολλά και σοβαρά προβλήματα σκληρά, το Μακεδονικό μετατρέπεται στο όχημα μέσω του οποίου σε μεγάλο βαθμό εκφράζονται τα συναισθήματα οργής, απογοήτευσης, ταπείνωσης, φόβου κι απελπισίας, που μας έχουν κυριεύσει.
Γι αυτό υπό τις παρούσες συνθήκες μια οποιαδήποτε λύση του Μακεδονικού, θα προκαλούσε έντονες και δυναμικές αντιδράσεις. Οι οποίες, δυστυχώς, επιβαρύνουν την πόλωση και τον διχασμό σε έναν ταλαιπωρημένο λαό.
Σε αυτό το κλίμα έρχεται να προστεθεί η άνευ προηγουμένου αλαζονική και στα όρια της συνταγματικής νομιμότητας στάση του Αλ. Τσίπρα και των συντρόφων του. Με την υπογραφή και μόνον του Ν. Κοτζιά στις Πρέσπες, η συμφωνία δημιουργεί τετελεσμένα για την ελληνική πλευρά, που είναι αδύνατον να αναιρεθούν στο μέλλον, όταν κι εάν έρθει τελικά η συμφωνία, επικυρωμένη από τη Βουλή και τον λαό των Σκοπίων, με δημοψήφισμα, στην ελληνική Βουλή μετά από 1-2 χρόνια. Μέχρι τότε, τα Σκόπια με τη νέα ονομασία τους, με τη νέα εθνική και γλωσσική τους ταυτότητα, που θα είναι, αλίμονο, "μακεδονική", θα έχουν ουσιαστικά οδηγηθεί εντός του ΝΑΤΟ και της Ευρωπαϊκής Ενωσης, καθιστώντας αδύνατη την άρνηση της Συμφωνίας από την ελληνική Βουλή, εκ των πραγμάτων.
Γι αυτό θεωρώ ότι η έγκριση της, δεν μπορεί σε καμιά περίπτωση να περιορισθεί στις υπογραφές των κ.κ. Τσίπρα και Κοτζιά. Για να είναι δημοκρατικά και θεσμικά αποδεκτή, κρίνω βασίμως, ότι πρέπει να έχει γίνει αποδεκτή η όχι από τον κυρίαρχο ελληνικό λαό, που στις δημοκρατίες είναι ο μόνος αρμόδιος να κρίνει αν δέχεται τόσο σημαντικές για την εθνική του ταυτότητα και κυριαρχία αποφάσεις. Θεωρώ λοιπόν ότι όπως οι Σκοπιανοί θα πραγματοποιήσουν δημοψήφισμα για το ζήτημα αυτό, που τους καίει, όπως κι εμάς, το ίδιο θα έπρεπε να γίνει και στην Ελλάδα.
Είναι άραγε πιο δημοκράτες ή πιο εθνικά υπεύθυνοι οι Σκοπιανοί από τους Έλληνες; Όχι βεβαίως. Γιατί τότε ο κ. Τσίπρας και το κόμμα του αρνούνται αυτό το δικαίωμα στον ελληνικό λαό. Φοβάμαι ότι με την στάση τους παίζουν ανεύθυνα κι επικίνδυνα με την φωτιά. Κι υπό αυτή την έννοια, αποτελεί υποχρέωση του προέδρου της Δημοκρατίας, που είναι ο εγγυητής του πολιτεύματος να παρέμβει και να ζητήσει την διεξαγωγή του δημοψηφίσματος, που είναι το μόνον, που μπορεί να άρει τον διχασμό και να οδηγήσει σε μια απόφαση, που θα γίνει εθνικά αποδεκτή. Δυστυχώς, η αριστερά αρνείται την λαϊκή κυριαρχία. Αυτό δεν μπορεί να είναι θεσμικά αποδεκτό.
Το 2004 είχε έρθει ένα σοβαρό σχέδιο για την επίλυση ενός ακόμα μεγάλου και χρονίζοντος εθνικού ζητήματος, του Κυπριακού Το γνωστό σε όλους "Σχέδιο Ανάν", που είχε την υποστήριξη όλου του ΟΗΕ και που θεωρείτο από τον διεθνή παράγοντα ως "χρυσή ευκαιρία" για την επίλυση του μείζονος θέματος. Το θέμα ετέθη, όπως ήταν λογικό κι επιβεβλημένο, σε δημοψήφισμα. Εγώ προσωπικά, αν ήμουν ελληνοκύπριος, θα είχα ψηφίσει υπέρ. Αλλά οι ελληνοκύπριοι είχαν δοαφρετική άποψη. Και το απέρριψαν. Οπως ήταν δικαίωμα τους. Κι όλοι σεβάστηκαν, όπως ήταν δημοκρατικά ορθό, την απόφαση τους. Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί το ίδιο δεν ισχύει στην σημερινή κρίσιμη συγκυρία. Γιατί να μην γίνει δημοψήφισμα για την Μακεδονία, όπως έγινε για την Κύπρο. Γιατί σήμερα φοβούνται, οι ψευτοδημοκράτες του ΣΥΡΙΖΑ, τον κυρίαρχο λαό; Και γιατί ο Προκόπης Παυλόπουλος δεν εκπληρώνει τον θεσμικό του ρόλο για την προστασία του Συντάγματος και του δημοκρατικού πολιτεύματος, όπως έχει υποχρέωση;
Το νέο μνημόνιο είναι η «ταφόπλακα» της αγοράς και της κοινωνία Λοβέρδος ΓιάννηςΤρίτη, 12 Ιουν '18
Οποιος στοιχειωδώς παρακολουθεί τα πράγματα, δεν μπορεί παρά να αισθάνθηκε θλίψη κι οργή για τις δηλώσεις του Γιώργου Κατρούγκαλου, που με το νόμο του το 2016 κατέστη ο «νεκροθάφτης του ασφαλιστικού συστήματος», να ισχυρίζεται ότι δήθεν το συμπληρωματικό μνημόνιο, που εισάγεται σήμερα στη Βουλή για να ψηφισθεί την Πέμπτη 14 Ιουνίου, «δεν περιλαμβάνει νέες περικοπές συντάξεων». Το ψέμα είναι τρομερό κι άθλιο για εκατομμύρια συνταξιούχων, που υποφέρουν καθημερινά λόγω των μειώσεων των αποδοχών τους αλλά κυρίως λόγω της συνειδητής και συστηματικής εξαπάτησης τους από την κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. Οι οποίοι την Πέμπτη θα ψηφίσουν με ένα νόμο, ένα άρθρο το «συμπληρωματικό μνημόνιο», στο οποίο συμπεριλαμβάνεται και το Μεσοπρόθεσμο Πρόγραμμα 2019-2022, που είναι το πλέον βαρύ για τους συνταξιούχους, τους φορολογούμενους, την αγορά και την οικονομία από το 2015, που ο πρωθυπουργός Αλ. Τσίπρας επέβαλλε, μετά το φιάσκο του δημοψηφίσματος και της «σκληρής διαπραγμάτευσης», το τρίτο κι επαχθέστερο μνημόνιο.
Επειδή πολύς κόσμος, πολλές φορές ούτε οι ίδιοι οι βουλευτές, δεν μπορεί να παρακολουθήσει και να βρει την αλήθεια στο τι περιλαμβάνεται σε ένα ογκώδες νομοσχέδιο, που έρχεται καταχρηστικά με την μορφή του ενός άρθρου, είναι χρήσιμο να δούμε τι καταστροφικό κι επώδυνο περιλαμβάνει:
Επιβεβαιώνει την περικοπή της «προσωπικής διαφοράς» από 1-1-19 σε όλες τις συντάξεις, όπως προέκυψε μετά τον επανυπολογισμό τους με τον καταστροφικό νόμο Κατρούγκαλου, σε ποσοστό 18% για τις κύριες αλλά και τις επικουρικές συντάξεις
Την πλήρη κατάργηση του ΕΚΑΣ
Την κατάργηση των οικογενειακών επιδομάτων για όλες τις συντάξεις
την μείωση του αφορολόγητου στις 5600 ευρώ από 1-1-20, όπως προέβλεπε ο νόμος του 2017
Την αύξηση του ΕΝΦΙΑ για 1,1 εκατ. ακίνητα, κυρίως σε λαϊκές περιοχές αλλά και στα νησιά.
Την ενεχυρίαση της κινητής κι ακίνητης περιουσίας του Δημοσίου στον ESM, που θα μπορεί να την εκπλειστηριάζει μέχρι του ποσού των 25 δις ευρώ, εφόσον δεν θα μπορεί η Ελλάδα να ανταποκρίνεται στις πληρωμές της προς τους δανειστές μας.
Προβλέπει τεράστια πρωτογενή πλεονάσματα, πολύ πάνω κι από το 3,5%, που ζητούσαν οι δανειστές και που θα φτάσουν ακόμα και το 5,19% το 2022. Σκοπός τους είναι προφανώς να μπορεί η κυβέρνηση να ενεργοποιεί τα περιβόητα «αντίμετρα», που για να δοθούν πρέπει το πλεόνασμα να είναι μεγαλύτερο του 3,5%. Αλλά αυτό σημαίνει ότι με τον τρόπο αυτό θα στραγγίξει πλήρως η οικονομία κι η αγορά. Γιατί είναι αδύνατον να επιτευχθούν τόσο μεγάλα πλεονάσματα σε μια οικονομία, με τόσο χαμηλούς ρυθμούς ανάπτυξης, που σύμφωνα με τις προβλέψεις του Προγράμματος, δεν θα ξεπεράσουν καμιά χρονιά το 2%, δηλαδή είναι πολύ χαμηλότερες από τις δυνατότητες μιας οικονομίας, που υποτίθεται ότι ανακάμπτει δυναμικά και βγαίνει από την κρίση και την λιτότητα.
Αυτό, που πραγματικά προβλέπεται με το άθλιο νομοσχέδιο, που θα ψηφίσουν πειθήνια οι 154 «Ναι σε Όλα» βουλευτές των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, είναι ότι θα μειωθούν οι συντάξεις και θα αυξηθεί η φορολογία για να ικανοποιηθούν τα υψηλά πλεονάσματα, προκαλώντας σοκ σε μια αγορά που θα στερηθεί επιπλέον πόρους.Ενώ οι Έλληνες, θα ζουν με δωράκια, επιδόματα και «κοινωνικά μερίσματα», από το υπερπλεόνασμα, χωρίς τη δυνατότητα δυναμικής ανάκαμψης και δημιουργίας. Για όποιον παρακολουθεί στοιχειωδώς τα οικονομικά πράγματα, το «συμπληρωματικό μνημόνιο», μαζί με το μεσοπρόθεσμο, που θα ψηφιστούν την Πέμπτη αποτελούν την οριστική ταφόπλακα της ελληνικής οικονομίας, που θα συνεχίσει να σέρνεται, ολοένα και προς την άβυσσο, χωρίς δυνατότητες να ξεφύγει από τη δίνη της υπανάπτυξης, της μιζέριας και της φτώχειας.
Τα μόνα «καθρεφτάκια», που θα δώσει στους «ιθαγενείς» για να τους κοροιδέψει και πάλι η κυβέρνηση, μπας και υποκλέψει ξανά την ψήφο τους, είναι υποσχέσεις, χωρίς συγκεκριμένο περιεχόμενο, για επάνοδο των συλλογικών διαπραγματεύσεων κι αύξηση του κατώτατου μισθού, που όμως δεν μπορεί να υπάρξει σε μια αγορά, που φθίνει και συρρικνώνεται. Όπως, πολύ σωστά, επισήμανε ο πρόεδρος του ΣΕΒ Θ. Φέσσας «εν έτει 2018, δεν είναι δυνατόν η κυβέρνηση να ορίζει το ύψος του μισθού, που παντού στον ανεπτυγμένο κόσμο, τον ορίζει η ίδια η αγορά». Αλλά ποια αγορά, σε μια χώρα, που σιγοσβήνει;
Παλιός πολιτικός, που παρακολούθησε την πρωθυπουργική ομιλία στην γενική συνέλευση του ΣΕΒ, μου έλεγε προχτές: «Απορώ. Πώς είναι δυνατόν να παρακολουθούν με επιδοκιμασία και να χειροκροτούν τον Τσίπρα, ο οποίος επί λέξει είπε σε ανθρώπους της αγοράς και των επιχειρήσεων, που γνωρίζουν όσο κανείς τι σημαίνει οικονομία: «Η βιομηχανική μας πολιτική στηρίζεται στο τρίπτυχο "ολοκληρωμένες αλυσίδες αξίας- εξωστρέφεια- περιβαλλοντική βιωσιμότητα". Προωθούμε τη δημιουργία αλυσίδων αξίας μέσω συνεργατικών σχηματισμών και δικτυώσεων και υποστηρίζουμε την παρουσία τους στις διεθνείς αγορές». Τι ανοησίες είναι αυτές; Πώς μπορούν βιομήχανοι και επιχειρηματίες να ανέχονται τέτοια ασυναρτησία»;
Είναι προφανές, του απάντησα, ότι εδώ και καιρό ζούμε σε εποχές πλήρους ανορθολογισμού, που έγινε ακόμα χειρότερος εξαιτίας της έλευσης της συριζαίϊκης αριστεράς στην εξουσία. Ο ΣΕΒ, όπως παραδοσιακά μας διδάσκει η εμπειρία, δεν αντιδρά κι αποδέχεται τις πρωθυπουργικές ασυναρτησίες, διότι έχει μάθει να μην συγκρούεται με την εκάστοτε κυβέρνηση σε ένα άκρως κρατικίστικο περιβάλλον. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι προσχωρούν σε αυτές. Για την ώρα, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ έκανε αυτό που ήθελαν. Συνέχισε τις μνημονιακές πολιτικές, με ελάχιστες κοινωνικές αντιδράσεις. Και τώρα, που ολοκληρώνει το αμφιλεγόμενο έργο της, είναι βέβαιο ότι οδηγείται εκτός εξουσίας. Μέχρι τότε όλοι θα τον κανακεύουν. Μέχρι να εκλεγεί ο νέος πρωθυπουργός, στον οποίον θα προσχωρήσουν, όπως έκαναν πάντα.
Το ερώτημα είναι άλλο. Πότε θα κάνει εκλογές ο κ. Τσίπρας; Το ποιος θα είναι ο νικητής των επόμενων εκλογών, ουδείς το αμφισβητεί πλέον. Ο χρόνος της διεξαγωγής τους όμως προϋποθέτει και την κυβερνητική αλλαγή, καθώς πλησιάζει ο χρόνος της εξόδου από τα μνημόνια. Μόνο, που η έξοδος αυτή μόνον «καθαρή» δεν είναι. Ακόμα κι αυτοί, που ήλπιζαν ότι ενδεχομένως θα μπορούσε υπάρξει μια σχετικά ομαλή μεταμνημονιακή προσαρμογή, τώρα αντιλαμβάνονται ότι η κατάσταση μετά τις 20 Αυγούστου θα είναι εξαιρετικά δύσκολη και κρίσιμη. Κι ότι το κυβερνητικό αφήγημα κάθε μέρα που περνά, αποδυναμώνεται περαιτέρω. Με αποτέλεσμα να επικρατεί η εκτίμηση, που διατυπώνουμε εδώ και μήνες, ότι το φθινόπωρο του 2018 είναι ο πιθανότερος χρόνος διεξαγωγής των εκλογών κι αλλαγής κυβέρνησης.
Τα σημάδια αυτής της, κατά η γνώμη μας, αναπόφευκτης εξέλιξης, αυξάνονται και πληθύνονται διαρκώς, από εσωστρεφείς αλλά και εξωγενείς παράγοντες. Αρχής γενομένης από την κυβερνητική αλλαγή, πρωτίστως στην Ιταλία και δευτερευόντως στην Ισπανία, που καθιστά εξαιρετικά δύσκολο έως αδύνατον το εγχείρημα «καθαρής εξόδου» στις αγορές, που ήδη βρίσκονται σε μεγάλη αναταραχή. Εως ότου η δίνη της ιταλικής κρίσης, που βρίσκεται μόλις στην αρχή της, καταλαγιάσει. Πράγμα εξαιρετικά δύσκολο να προβλεφθεί πότε θα γίνει. Ας μην ξεχνάμε ότι εφόσον ο δανεισμός από τις αγορές είναι ασύμφορος κι εξαιρετικά ακριβός, εκτός προστατευτικής ομπρέλας από τον ΕΣΜ και την ΕΚΤ, η Ελλάδα δεν θα μπορεί να δανείζεται. Και θα υποχρεωθεί να παρακαλέσει για νέο πρόγραμμα, που εκ των πραγμάτων, η ευρωζώνη σήμερα είναι εξαιρετικά δύσκολο να εγκρίνει. Πολλώ μάλλον, που το «μαξιλαράκι» ρευστότητας, που δημιουργείται για να μπορέσει να αντιμετωπίσει το ενδεχόμενο εκτόξευσης των επιτοκίων των ελληνικών ομολόγων, ακόμα και άνω του 5%, δεν επαρκεί επί μακρόν. Και βεβαίως δεν επαρκεί για την γενναία επιδοματική πολιτική, που είχαν κατά νου ο πρωθυπουργός κι οι σύντροφοι τους όταν μιλούσαν περί «καθαρής εξόδου». Αν κάτι έχει σημασία από την ομιλία του κ. Τσίπρα στον ΣΕΒ είναι η παραδοχή του ότι «δεν πρόκειται να αλλάξουν τα πράγματα αμέσως και θεαματικά μετά το τέλος των μνημονίων».
Υπό τις συνθήκες αυτές, και με δεδομένο ότι η κυβέρνηση στις 12 Ιουνίου θα φέρει προς ψήφιση το νομοσχέδιο με το οποίο θα εγκρίνεται το νέο, επικαιροποιημένο μνημόνιο, στο οποίο θα επανακυρώνεται η δέσμευση της για μείωση των συντάξεων κατά 18% περίπου από 1-1-19 και του αφορολογήτου από 1-1-20, το πλαίσιο ελιγμών του κ. Τσίπρα και των συντρόφων του, περιορίζεται δραστικά. Σε συνδυασμό με το εξελισσόμενο πρωτοφανές φιάσκο των χειρισμών στο Σκοπιανό, η κατάσταση θα γίνεται εκρηκτική για τους ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, που εκ των πραγμάτων, έστω κι αν δεν το επιθυμούν, θα υποχρεωθούν να προκαλέσουν εκλογές για να αποφύγουν μια δεινότερη ήττα σε χρόνο ύστερο.
Οβυρσοδέψης Κλέων, ο δημαγωγός διάδοχος του Περικλή στην ηγεσία της αρχαίας Αθήνας, υπεστήριζε ότι «οι τε φαυλότεροι των ανθρώπων προς τους ξυνετώτερους ως επί το πλείον άμεινον οικούσι τας πόλεις», δηλαδή ότι τα κράτη διοικούνται καλύτερα από τους φαύλους, τους μέτριους (το αναφέρει ο Θουκυδίδης, Γ, 37,3).
Δυστυχώς η αντίληψη αυτή οδήγησε την Αθήνα στην ταπεινωτική ήττα του Πελοποννησιακού Πολέμου και στην αρχή της παρακμής της. Δυστυχώς, η ίδια ακριβώς νοοτροπία, που επικράτησε επί δεκαετίες στην Ελλάδα την οδήγησε στην κατάρρευση του σήμερα. Η φαυλοκρατία της μεταπολίτευσης, όπου δημαγωγοί υποσχόταν τα πάντα στους πάντες με δανεικά ευθύνεται για το σημερινό αδιέξοδο που η χώρα μας πληρώνει ακριβά.
Το μέλλον προοιωνίζεται εξαιρετικά δυσχερές κι αβέβαιο γιατί σαν τον τζίτζικα του γνωστού μύθου, δεν φροντίσαμε στο παρελθόν να μαζέψουμε αλλ’ αντιθέτως σπαταλήσαμε υποθηκεύοντας το μέλλον το δικό μας και των παιδιών μας. Όταν δηλαδή οι κυβερνήσεις του Ανδρέα Παπανδρέου, προκειμένου να κάνουν «φιλολαϊκή πολιτική» δανείζονταν αφειδώς για να υπερδιπλασιάσουν εν μια νυκτί τους μισθούς των δημοσίων υπαλλήλων, τις συντάξεις, να δώσουν διάφορες έκτακτες επιδοτήσεις, συνήθως κάτω από το τραπέζι στους αγρότες, να βολέψουν την κομματική τους πελατεία, να κερδίσουν ψήφους εις βάρος του μέλλοντος του δικού μας και των παιδιών μας. Τότε θα θυμάστε ότι στην συλλογική μας συνείδηση ο Ανδρέας, που σπατάλησε με περισσή ευκολία τα τρομακτικά δάνεια, που έλαβε η Ελλάδα («Τσοβόλα δώστα όλα»), τα Μεσογειακά Ολοκληρωμένα Προγράμματα, το πρώτο και το δεύτερο πακέτο Ντελόρ, καταγράφηκε ως ο πιο πετυχημένος πρωθυπουργός στην ιστορία της χώρας. Ακόμα και τώρα σε όλες τις δημοσκοπήσεις η εντύπωση αυτή επικρατεί μεταξύ των πολιτών. Και τούτο διότι με δανεικά μοίρασε χρήματα στον κόσμο, που ουδέποτε αναρωτήθηκε από πού προέρχονταν όλες αυτές οι παροχές. Και τώρα δυστυχώς πληρώνουμε με οδυνηρό τρόπο για όλες αυτές τις υπερβολές, που έκαναν οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ 25 και 30 χρόνια πριν.
Το δυστύχημα είναι ότι ακόμα και τότε υπήρχαν ορισμένοι αναλυτές, που έκρουαν τον κώδωνα του κινδύνου, λέγοντας ότι η αύξηση του δημοσίου χρέους, που μεγαλώνει αποκλειστικά και μόνον για να εξυπηρετήσει τις πελατειακές σχέσεις των κυβερνώντων, αποτελεί έγκλημα κατά της κοινωνίας μας, που τις επόμενες δεκαετίες επρόκειτο να πληρώσει με οδυνηρό τρόπο τα δανεικά, που μόνον αγύριστα δεν ήταν. Αλλά οι αναλυτές στην καλύτερη περίπτωση αγνοήθηκαν. Στην χειρότερη προπηλακίστηκαν κι αποκλήθηκαν, κατά την ιψενική έννοια, «εχθροί του λαού».
Και σήμερα το ίδιο γίνεται με εκείνους, που υποστηρίζουν ότι υπό τις παρούσες συνθήκες η καταγγελία της δανειακής σύμβασης κι η εκδίωξη της τρόϊκας ισοδυναμεί με καταστροφή της οικονομίας. Οι ίδιοι λαϊκιστές, που χρόνια χειροκροτούσαν τον Ανδρέα και τους ομοίους του, που καταχρέωναν τη χώρα, ξιφουλκούν εναντίον κάθε λογικής πρότασης και αποκαλούν τους ορθολογιστές «προδότες» χωρίς να προτείνουν καμιά πειστική εναλλακτική λύση. Κι ο κόσμος φοβισμένος καθώς είναι παρασύρεται από τους ακραίους και τους λαϊκιστές. Γι΄αυτό και επιλέγει το κακέκτυπο του Ανδρέα, τον Αλ. Τσίπρα να τον κυβερνήσει. Γι’ αυτό το μέλλον της χώρας φαντάζει ιδιαίτερα ζοφερό.
Τα επεισόδια που συγκλονίζουν τα νησιά μας, όπου κρατούνται πρόσφυγες και μετανάστες σε συνδυασμό με τις δηλώσεις ευρωπαίων αξιωματούχων ότι θα επιστρέψουν στην Ελλάδα κι άλλους μετανάστες στο πλαίσιο του ΔουβλίνουΙΙ, καθιστά το μεταναστευτικό και πάλι ζήτημα πρώτης γραμμής για την πατρίδα μας που δοκιμάζεται. Για μένα αυτό είναι το μείζον για τις επόμενες δεκαετίες. Κι είναι βέβαιο ότι θα προκαλέσει ακόμα μεγαλύτερη αναστάτωση στην ελληνική κοινωνία, που αντιμετωπίζει με φόβο κι οργή την βίαιη αλλοίωση της πληθυσμιακής της σύνθεση...
Πριν από 20 χρόνια περίπου μια κινηματογραφική ταινία του Ματιέ Κασσοβίτς, που τιτλοφορείτο «Το Μίσος», ήλθε να ταράξει τα νερά στην εφησυχάζουσα τότε γαλλική κοινωνία για τη δημιουργία ενός νέου κύματος λαϊκής δυσφορίας κι εξέγερσης, που θα μπορούσε να καταστεί ιδιαίτερα επικίνδυνο για την πλούσια δυτική κοινωνία στο σύνολο της. Τότε ακόμα οι Δυτικοί δεν είχαν βιώσει ακόμα την φρίκη της 11ης Σεπτεμβρίου και το μέγεθος της φονταμενταλιστικής τρομοκρατίας των φανατικών ισλαμιστών. Δεν είχαν σε μεγάλο βαθμό αντιληφθεί πως τέτοιου είδους ακραίες απόψεις και φανατικές συμπεριφορές θα μπορούσαν να βρουν πρόσφορο έδαφος σε ομάδες ανθρώπων, που νιώθουν ότι οι πλούσιοι κι οι ισχυροί του κόσμου τους ωθούν στο περιθώριο, στην απόλυτη ανέχεια και στον κοινωνικό αποκλεισμό. Ακόμα και μέσα στις πλούσιες κοινωνίες της Δύσης, όπως είναι ακόμα η γαλλική.
Στο «Μίσος», ο Κασσοβίτς περιέγραφε με τρόπο αποκαλυπτικό τον τρόπο με τον οποίον ζουν οι κάτοικοι των προαστείων του Παρισιού, που σε τίποτα δεν θυμίζουν την μεγαλοπρέπεια και την αφθονία της γαλλικής πρωτεύουσας. Αυτές οι δορυφορικές πόλεις, που διαμορφώθηκαν τις τελευταίες δεκαετίες περιφερειακά και στο Παρίσι και σε άλλες γαλλικές μεγαλουπόλεις, αποτελούν το απαύγασμα της μιζέριας, της αθλιότητας, της απόγνωσης. Χιλιάδες, εκατομμύρια άνθρωποι, οι περισσότεροι νέοι, ενδεχομένως κάτω των 16 ετών, ζουν μέσα σε συνθήκες απελπισίας, φτώχεια, ανεργία, έλλειψη κατάλληλων υποδομών κι ουσιαστικού μορφωτικού επιπέδου σε συνδυασμό με το κοινωνικό αδιέξοδο, που δεν τους επιτρέπει να ενταχθούν στην κοινωνία και να ξεφύγουν από την μιζέρια τους. Οι περισσότεροι είναι γιοί και εγγονοί μεταναστών από την Αλγερία, την Τυνησία, το Μαρόκο, την Σενεγάλη κι άλλες γαλλικές αποικίες της Αφρικής κυρίως. Αλλά όχι μόνον. Είναι άνθρωποι, που το σύστημα τους καταδικάζει στο περιθώριο, σε μια ζωή απελπισίας κι απόγνωσης μέσα στα ναρκωτικά και το αλκοόλ. Και φυσικά στο έγκλημα.
Όταν ο γράφων, όπως και πολλοί άλλοι συμπολίτες μας, παρακολουθήσαμε το «Μίσος» καταλάβαμε ότι στη Γαλλία διαμορφωνόταν μια νέα οδυνηρή πραγματικότητα, που θα επηρέαζε το μέλλον ολόκληρου του κόσμου, του πλούσιου κι ισχυρού κόσμου της Δύσης. Κι αυτό φοβάμαι ότι συμβαίνει σήμερα. Η εξέγερση των αθλίων στο Παρίσι και στις άλλες γαλλικές μεγαλουπόλεις πριν από λίγα χρόνια αποτελεί φυσική συνέπεια των όσων διαδραματίζονται στη γαλλική κοινωνία και κατ’ επέκταση στην ευρωπαϊκή κοινωνία τις τελευταίες δεκαετίες. Το περιθώριο θα εκραγεί μοιραία. Είναι βέβαιο ότι στο μέλλον τα πράγματα θα επιδεινωθούν ραγδαία. Για όλους και για μας. Γιατί ακριβώς τα ίδια δεδομένα ισχύουν και στη χώρα μας. Και δεν αντιλαμβανόμαστε ότι το πρόβλημα δεν αντιμετωπίζεται μόνον με αστυνομικά μέτρα. Όπως κατέδειξε και τα συνεχιζόμενα τρομοκρατικά χτυπήματα σε ολόκληρη την Ευρώπη. Τρομοκρατία από την οποίαν, ας μην γελιόμαστε, δεν έχει ανοσία η Ελλάδα.
Eδώ και καιρό λέω και γράφω ότι αν δεν γίνουν γενναίες μεταρρυθμίσεις, πέρα από τις προβλέψεις του Μνημονίου, η Ελλάδα δεν μπορεί να αποφύγει την καταστροφή. Η κυβέρνηση των Συριζανελ δυστυχώς, όπως είχα προβλέψει, απέτυχε γιατί δεν πίστευε στις μεταρρυθμίσεις. Μοιραία, το βάρος πέφτει στην επόμενη κυβέρνηση αυτή του Κυριάκου, που μπορεί να είναι η τελευταία ευκαιρία για τη χώρα.
Πράγματι, όπως λέω και ξαναλέω χρόνια τώρα, αν δεν αλλάξει ο τρόπος που λειτουργεί η Δημόσια Διοίκηση, αν δεν πάψει να θέτει αντικίνητρα στην επιχειρηματικότητα, αν δεν καταπολεμηθούν η γραφειοκρατία, η διαφθορά κι η αναποτελεσματικότητα της, αν δεν ανοίξουν οι αγορές και τα κλειστά επαγγέλματα, αν δεν καταπολεμηθούν οι συντεχνιακές νοοτροπίες, αν δεν δημιουργηθεί σταθερό και δίκαιο φορολογικό πλαίσιο, αν δεν απλουστευθεί η νομοθεσία, κυρίως η φορολογική, και δεν επιταχυνθεί η απονομή της Δικαιοσύνης,αν δεν αναβαθμιστεί το εκπαιδευτικό σύστημα κι η ανώτατη παιδεία δεν αποκτήσει σύνδεση με την αγορά εργασίας, αν δεν τεθούν κίνητρα για την ανάπτυξη της επιχειρηματικότητας, αν δεν υπάρξει ένα σύγχρονο τραπεζικό σύστημα που θα δανειοδοτεί τις καινοτόμες ιδέες και προσπάθειες η Ελλάδα δεν έχει μέλλον.Θα συνεχίσουμε να σερνόμαστε μέσα στην μιζέρια, την ανασφάλεια, την φτώχεια και τα παιδιά μας θα αναζητούν εργασία στο εξωτερικό.
Αυτό δεν νομίζω ότι το θέλει κανένας. Κανένας από μας δεν θέλει να μετατραπεί η Ελλάδα μας σε χώρα γερόντων και μεταναστών. Γι αυτό έχουμε υποχρέωση να παραδώσουμε στις επόμενες γενιές μια Ισχυρή, Δίκαιη, Ανεπτυγμένη Ελλάδα, Μια σύγχρονη, δημοκρατική, ευρωπαϊκή χώρα, όπου θα επικρατούν οι αξίες της δημιουργικότητας, της δικαιοσύνης, του καθήκοντος, της ευσυνειδησίας. Όπου οι θεσμοί θα είναι δυνατοί και λειτουργικοί. Κι όπου οι πολιτικοί μας θα στηρίζονται στην αλήθεια και στη λογική. Φοβάμαι ότι αυτή είναι μια πολύ δύσκολη υπόθεση. Πρέπει να φέρουμε τα πάνω κάτω. Αισιοδοξώ ότι μπορούμε να το πράξουμε. Φτάνει να μοχθήσουμε γι αυτό.
Κι εύχομαι ο Κυριάκος κι όσοι άλλοι πολιτικοί και κόμματα είναι πράγματι μεταρρυθμιστές, να μην μείνουν στα λόγια. Αλλά να κάνουν τα λόγια πράξη την επαύριο των εκλογών που θα κληθούν να κυβερνήσουν αυτό τον τόπο. Διότι άλλως κι αυτοί θα αποτύχουν οικτρά. Αλλά κι η πατρίδα μας. Και δεν έχουμε δικαίωμα να αποτύχουμε. Το οφείλουμε να πετύχουμε στα παιδιά μας και στις επόμενες γενιές...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου